ɌȺɨnƀøwᵇᵃᵏᵘᵈᵉᵏᵘ (𝑇𝑎𝑚𝑎𝑚𝑙𝑎𝑛𝑑ı)

29. Bölüm; Hastane

Bakugou'dan;
    Deku'yu ambulansa bindirdiler. Başı kanıyordu ve bu benim attığım trip yüzündendi. Neden sert karşıladım ki? Onun elini tutsaydım.... belki de şuan bana o güzel gülümsemesi ile bakıyor olurdu.

Ambulasa binmek istedim fakat görevliler izin vermiyordu.

"Ben onun  yakınıyım. İzin verin."
"Üzgünüz..."

Ambulansın kapılarını yüzüme kapatıp yola koyuldular. Az ileride ki park halinde duran arabama atlayıp ağlamaklı bir şekilde ambulasın izini kaybetmemeye çalışıyordum. Deku benim yüzümden bu haldeydi. Ve yaşamalıydı.... Ardında bizi bırakıp gidemezdi.
______________________________
Kaminari'den;
    Kirishima'nın evini talan ederek evde koşturuyordum ve bir anda içime kötü bir his doğmuştu. Kirishima yanıma gelip omuzlarıma elini koyarak.

"Ne oldu? Yoruldun mu?"
"Hayır, ama içime kötü bir his doğdu."
"O his açlıktandır. Gel yemek yiyelim."
"Doğru söylüyor olabilirsin. Hadi yiyelim."

Mutfağa geldik ve masada ki abur cuburları görüp şok geçirdim.
"Sen bunları benden gizledin mii?!"

O da şaşkın ve bir o kadar da pişman bakışlar ile masaya bakıyordu.

"Eeee~ açıklayabilirim!"
"Ayrılıyoruz!"
"Sevgili miydik ki?"
"Doğru, değildik dimi? O zaman arkadaşın olduğum için onun yarısını yiyeceğim."
"Oldu(!)"
"Ama ama ama"
"Sadece bir çikolata-"
"Dişimin kovuğuna yetmez be!"
"Onu verdiğime şükret-"
"Bir çikolata, bir meyve suyu ve bir cips-"
"Çikolata ve meyve suyu"
"İyi tamam. Bi çikolata, bi meyve suyu."

Masaya oturup abur cubur yerken Kirishima'nın telefonu çaldı.

"Bakubrom arıyor."
"Tamam, cevapla hadi-"

Telefonu cevaplayarak kulağına yasladı.

"Efendim Bakubro?"
"...."
"N-Ne? Ne oldu? Sesin niye bu kadar gergin? Sen... Sen ağlıyor musun?"

Ağzımdaki çikolatayı öksürmeye başladım. Niye ağlıyor lan?!

"Ne!?"

Hızla ayağa kalktı ve bana baktı.

"Bunu...ona söylemeye çalışacağım. Bizi bekle... hastane neresi?"
"Hastane mi?!"
"Tamam, hemen geliyoruz!"

Telefonu kapatıp bana baktı.

"Kaminari... şimdi sana bir şey diyeceğim ama telaşlanma olur mu?"
"Ne oldu?! Onu söyle!"
"Midoriya... ona-"
"Ona?!-"
"Ona araba çarpmış ve hastaneye kaldırılmış."
"Ne!?"

Hızla ayağa kalktım.

"O zaman ne diye dikiliyoruz!? Gidelim!"

Hızlı adımlar ile mutfaktan çıktım. Kapının yanında ki askılıktan montumu çıkarıp üzerime geçirdim. Kirishima yanıma geldi ve omuzlarımdan tutarak "Kaminari sakin ol!" Dedi.

"Sakin olamam! Çocukluktan beri brom o benim! Beni burada bırakırsa ne yapacağım?!"
"Merak etme, o seni burada bırakıp gitmeyecek! Şimdi sakince nefes alıp ver ve sakinleş."

Nefes alıp verdim ve biraz sakinleştim. Yüzümü avuçlarına alarak.

"Seni hastaneye götüreceğim. Onu göreceksin. Tamam mı?"

Başımı onaylarca salladım. Ceketini giydi ve birlikte hızlıca evden çıktık. Taksi çevirip hastanenin adını söyledik. Yan yana arkadaki koltuklara geçtik. Taksi ilerlerken yüzümü ellerim arasına aldım ve sakin kalmaya çalıştım. Kirishima sırtımı sıvazladı ve beni teselli etmeye başladı. Başımı omzuna koyarak saçlarımı okşadı.

"O iyi olacak... sakin ol."
________________________________

Kısa bölüm, sakin kalmaya çalışan okuyucular, "Ok, I'm crying" yazan FBI ekipleri ve dayak yemeye hazırlanan bir yazar sonu ile herkese selamlar.

   Bu kitap ya kötü son ile, ya da iyi son ile bitecek. Ve bu da olayların gidişatına göre ilerleyecek. Gerçi Todoroki gelip Midoriya'nın nefes almaması için yastık bastırmazsa kötü son olmayacağı belli olur. U^U

Bir sonraki bölümde görüşürüzz...