Üzerimi üşengeçlikle değiştirdin ve ayağımı sertçe yere vura vura üşengeçliğimi koruyaraktan Deku'nun evine indim.
Kapı zilini çaldım ve açılmasını bekledim. Kapı açılır açılmaz kim olduğunu fark etmeden sert bir yumruk geçirdim. Yumruk attığım kişinin Deku olduğunu fark edince gözlerim faltaşı gibi açılmıştı. Deku başı yana doğru yatmış ve gözleri ardına kadar açık bir şekilde yerdeki mermerleri sayıyordu. Ya da ben öyle sanıyordum.
"Deku-" "K-Kacchan-"
Şaşkın yüzünü hiç değiştirmeyerekten yüzüme baktı.
"Kacchan" "Deku?" "Kacchan!" "Deku!?" "S-Sen...bana yumruk attın!" "Ben sana yumruk attım!" "Sen 'bana' yumruk attın!" "Ben 'sana' yumruk attım!" "Sen bana yumruk attın?" "Ben sana yumruk mu attım?" "Evet!" "Sana mı yumruk attım ben!?" "Evet, bana yumruk attın sen!" "Neden!?" "Ne bileyim neden?!" "O zaman niye yumruk attım ben!?" "Bilmiyoruuum!!" "O zaman... ben gideyim. Aklıma gelirse tekrar gelir yumruk atarım. Nasıl fikir?" "Gayet iyi fikir. O zaman hatırlayınca tekrar gel ve yumruk at." "Heh tamam okey- OĞLUM MAL MISIN!? DAHA BİR DE "GAYET İYİ FİKİR" DİYORSUN! ÇEKİL ŞURADAN!" "Ne?-"
Yazar; "Oğlum" deme lazım olur :>
Ayakkabılarım ile eve dalıp sarı çiyanı aramaya başladım.
"Lan neredesin A101'den Bim'e yürüttüğüm!?"
Oturma odasında bir doksan yere uzanırken buldum. Bana korkarak baktı.
"Hassktr- dabbe geldi!-"
Ben dahi anlamadan ayağa kalkıp depar atmaya başlamıştı.
"Dur lan pezevenk!"
Onun arkasından kovalamaya ve Deku'nun eşyalarına bakmayı bırakıp sonunda yakalamıştım.
"Şimdi düştün elime!"
Demem ile kafama aldığım darbe birbirine karışmıştı.
"Kimse kankamı dövemez!-"
Bu sözü duyduktan sonra ışık beni karanlığa davet etti. E tabi içten içe çok iyi bir insan olduğum için hemen kabul edip bayıldım. •••••••••••••••••••••••••••••••••• "Öldü mü?" "Yok, ölmemiştir o" "Ama yaklaşık iki saattir böyle" "Taş gibi adam yıkıldı, vah vah~" "Bak eğer o öldüyse yanında değilim bro~" "Ha? O niye?!-" "Suçlu olmak için çok yakışıklı ve gencim!" "Tch-"
Gözlerimi yavaşça açıp tepemde dikilen iki şahısa baktım. "Aaa, yaşıyor-"
Çakma pikachu'ya öldürücü bakışlarımı sergiledikten hemen sonra sendeleyerek ayağa kalktım.
"Ben evime gideceğim! Daha sonra seni öldürmeye geleceğim!" "Hrr-" "Kopek!"
Ağrıyan başımı tuta tuta evden çıkıp kendi evime gittim.
"Aaah, başıım~"
Kahverengi tonunda ki koltuğa kendimi bırakarak gözlerimi kapattım ve ağrının geçmesini bekledim.
Midoriya'dan;
Acaba çok sert mi geçirdim? Yok hayır! Hak etti onu! O kim ki kankamı tehdit ediyor?! Ama... Canı gereğinden çok yanmıştır-
"Hey, brokoli adam. Nereye daldın gittin?" "Ne? Efendim? Ha? Ben bir yere dalmadım!" "Tamam tamam, sakin..."
Ayaklarını masaya koyarak "...sadece ne düşündüğünü merak ettim." "Merakın buradan belli oluyor kıraathane beyefendisi." "Tch..." Nereden bulduğu belli olmayan cipsi yemeye başladı. "...soranda kabahat-" "Sen benim değerli cipsimi mı aldın!?" "Bu senin cipsin miydi? Ah, sorry ama artık ben yedim ve benim. "DEENKİİİİ!-"
Cipsi yüzüme fırlatıp depar atmaya başladı.
"Buraya gel seni vatan haini!"
Arkasından kovalamaya başladım.
Kirishima'dan; "Düt dürü düt düt düt~ Bugün aşkilettomun yanına gideceğim.Düt dürü düt düt düt."
Saçlarımı aynada düzeltmeyi bırakıp mutfağa mükemmel bir giriş yaptım.
"Artık karbonhidrat zamanı!"
Dolaba bodoslama dalarak elime gelen bütün abur cuburları masaya serdim.
"Acaba ilk önce çikilata mı yesem, yoksa piskevit mı?"
Çan telefon ile dikkatim dağıldı.
"Kim benim özel abur cubur vaktimde arıyor? Hangi-"
Telefonumun üzerinde yazan "Pikaçum⚡" yazısını görünce biraz öksürüp telefonu açtım.
"Efendim ballı, kaymaklı, karamel soslu çikilatalı pastam?" "Övmeyi bırakta bana yardıma gel!" "Yardıma mı? Dur- KİM SENİ TAKİP EDİYOR!?" "Kimse beni takip etmiyor. Midoriya adeta bir iblise döndü ve galiba beni öldürecek! Lütfen yardıma gel!" "Nasıl geleyim?-" "Onu bunu bilmem! Gel işte! Yoksa öleceğim!"
