YOKLUĞUN FERYA'DI / ARA VERİLDİ

Y.F."6.BÖLÜM"

Huzurlu Okumalar...

Sessizlik , yalnızlık...

Bu ikili ayrılmaz en iyi dosttur. Ve bu dostlar kime yarenlik ettiklerini bilmeden her daim , gölge gibi insanların peşlerine takılır.

Onlar da biliyordu ki yalnızsan , sessizlik ; sessizsen , yalnızlık seni asla bırakmazdı. İşte bu yüzden bu iki dost asla birbirine ihanet etmez , her zaman yan yana gezerlerdi..

Onlar bile yan yana iken , bir çok kişinin bir başına kalması ne acıydı...

Ferya; kalbi güzel , çocukluğu zehir yaralı ceylan.

İfade vermelerinin üstünden bir hafta geçmişti. Geçmişti geçmesine de Ferya için bazı şeyler geçmiyor giderek artıyordu.

Yokluk ona iyi gelse de bazı acılar kabuk tutmuyordu..

Genç kız sardığı yapraklara bir yenisini daha eklemişti. Düşünceler beynini kemirirken , elindeki işe bakıyor gibi görünse de beynini kemiren şeyleri durduramıyordu.

Hatice hanım , Ferya'nın kafasının dağılması için elinden gelen her şeyi yapıyordu ama ay kızı çok düşünüyordu. Ne yapsa da kafasının dağılmasını sağlayamıyordu , tabi bunun içinde üzülüyordu. Yaşadıkları çok zordu elbette, kırgın gözlerle kendine bakan ay kızına çaresizlikle karşılık veriyordu. Sadece yanında olabiliyordu. Elinden başka hiçbir şey gelmiyordu , dua etmekten başka.

Geçen bir haftada Kurtbey sürekli orduya gidiyordu. Ferya'dan önce de olduğu gibi işleri çok sıkı ve  disiplinliydi. Bu düzene de elbette devam etmesi gerekiyordu. Kurtbey de bunu en kısa süre de gerçekleştirmişti. Eve geldiğinde ise Hatice hanım ve Ferya'nın güzel yemeklerini ve tatlılarını yiyordu. Sürekli Ferya'yı konuşturmaya çalışan Uras ile günleri hızlıca akıp geçiyordu. 

Fark ettiği bir diğer şey ise Ferya'nın kırgın bakışlarıydı. Gülüşü bile kırıktı. Doğrusu yüreği kırık olan birinin , duyguları neden kırık olmasındı ki?

 Hatice hanım bahçenin bağından topladığı taze yaprakları Ferya'nın da isteğiyle ıslatmış , az da olsa ay kızının gönlünü açmaya çalışmıştı. Ferya ise kendisi için çabalayan kadını kıramıyor ve onun yanında sürekli gülümsemeye , konuşmaya çalışıyordu.

'' Ay kızım , daldın yine. '' 

Hatice hanımın kendisine seslenmesiyle kafasını kaldıran genç kız elindekileri usulca bırakmış ve '' yok teyzecim , işimi güzel yapmaya çalışıyorum '' demekle yetinmişti. 

'' Sana ne dersem , ne yapsam bu kırgın gözlerin onarılmayacak biliyorum kuzum ama az da olsa şu için rahatlasın diye seni annenin yanına götürmemi ister misin? ''

Hatice hanım yine yüreğindeki güzelliği yansıtmıştı. Ferya ise duyduğu sözler ile gözleri hem ışıldamış hem de sulanmıştı. Allah biliyordu ya şu an da en çok ihtiyacı olan kişi annesi  idi..

Titrek soluklarıyla genç kız kafasını sallamıştı usulca. Biraz da olsa içi rahatlayacaktı ya o yeterdi ona. Keşke yaşasaydı annesi o kadar çok isterdi ki ancak hayatın bir düzeni olduğunu bilmesi bu keşkelerini küle çeviriyordu.

Kalan yaprakları da seri şekilde saran hanımlar , hazırlanıp evden çıkmıştı..

 &&&

'' Merhaba annem, seni çok yalnız bıraktım biliyorum ama çok zor şeyler yaşadım. Ben.. Senin gördüğünü biliyorum, bana için giderek baktığını ,sadece elinden dua etmek geldiğini de hissediyorum. 

Zaman hem çok acımasız hemi de yaramı yakan merhem gibi.. Geçmiyor be anne bazı şeyler. Ama ben büyüyorum , büyümek zorundayım. Yaşam bana en güzel tokatını da geçen haftalarında attı..''

İçimden geçen sözlerim , akan yaşlarım ile okşuyordum annemin gül kokulu toprağını. Sessiz hıçkırıklarımla devam ediyordum annemle konuşmaya.. Daha doğrusu sessizce anlaşmaya..

'' Babam da öldü , geriye ise beni ; bir cesedi bıraktı. Yaşlı gözlerimle kaldım anne ben. Kimse de yardımcı olamıyor. Ama bak Rabbim karşıma Hatice teyzemi çıkardı. Abi ve kardeş de edinmemi sağladı.'' 

Aklıma gelen Kurtbey ile içli bir soluk aldım. Onun yerini daha çözemiyordum , belki bir gün anlardım. 

Emin olduğum zamanda anneme de doya doya anlatırdım belki..

Ne kadar süre orada durdum , annemin toprağına sarıldım bilmiyorum. Havanın usuldan kararmaya başladığını Hatice teyzenin telefonunun çalması ile anlamıştım. Anneme son kez sarılıp , dualarımı edip yavaşça telefonla konuşan Hatice'nin yanına ilerlemeye başladım.

'' Tamam oğlum , Ayhan sağ olsun bekliyor o geri getirir yarım saate eve geliriz hadi Allah'a emanet kuzum.''

Hatice teyzenin sözleriyle Barış ile konuştuğunu düşünmüştüm. Ekranda ki ' canım kuzum' yazısı ile de bu düşüncem doğrulanmıştı.

Sert rüzgarın saçlarımı savuruşu , sırtımdaki Hatice teyzenin sakinleştirici hareketleri ile mezarlığın dışında bekleyen - adının Ayhan olduğunu öğrendiğim genç adama - doğru ilerlemeye başlamıştık.

Yokluk da olan herkes her konuda birbirine yardım ediyordu. Adı gibi Yokluk çekenlerin yardımcısı oluyordu. Ayhan'da onlardan biri idi. Gerek duruşu , gerek konuşma tarzı ile de bunu oldukça fazla belli ediyordu.

İnsanlar birbirlerini ne kadar dış görünüşlerine göre eleştirse de içini asla tanımadan konuşmamak gerekirdi. Ayhan veya başka kişileri de dış görünüşüne göre eleştirmemek, zamanla tanıyınca doğru kararı vermekle düşüncelerimin doğruluğunu teyit etmemle olumlu sonuç doğururdu.

Mezarlığın gözden yavaşça kaybolmasıyla gözlerimi kapatmıştım. Yorgundum , yorgun hissediyordum. Ama bu yorgunluk bedensel değil , zihinsel bir yorgunluktu.

Düşünceler beynimi kemirmeye devam ederken arabada hızla yolları arşınlıyordu..

Geçen dakikalar sonunda arabanın büyük bir gürültü ile camlarının patlaması , Hatice teyzenin çığlığı , Ayhan'ın kafanızı eğin ithamları hepsi birer hayal gibi saniyelik hızla olmuştu. Kafamdan enseme doğru gittiğini hissettiğim ılık sıvı ile gözlerim bulanıklaşmaya başlamıştı.

Vücudumun belirli yerlerindeki sızılar ile gözlerim kapanmış , en son hatırladığım ise Ayhan'ın birilerini aramaya çalıştığı olmuştu...

🍂

SELAMÜNALEYKÜM sessiz okurlarım...

Bir bölüm klasiği ile başlayayım yeni bölümü nasıl buldunuz?

Geçen uzun zaman sonunda çok şükür kavuşabildik. Ben sizleri , karakterlerimi çok özledim sizler bizi özlediniz mi?

Umarım güzel yorumlarınız ile belirtirsiniz düşüncelerinizi..

Y.F.'den sonra yeni bölümünü yazmaya başladığım GÜMÜŞHAN'a bölüm gelecek inşallah. En kısa süre de tamamlamaya çalışacağım..

Hatalarım olduysa affola.

RABBİM'E EMANET , SAĞLIKLI VE HUZURLU KALMANIZ DİLEĞİYLE...