Raging Affection (Isla Contejo #1)

Chapter 30

LUMINGON ako kay Kuya nang marinig kong tawagin niya ako. Papasok na sana ako sa kuwarto ko at magpapahinga na. Kaaalis lang ni Zaviar pagkatapos naming maghapunan kasama si Kuya.

"So..." He slid his hands inside his pockets. "Zaviar visited you here, huh?"

Mabagal akong tumango. Kanina sa hapag, hinihintay kong magtanong siya ng tungkol sa amin. Hinihintay ko na tanungin niya kung anong meron sa amin ni Zaviar — na bakit pagkatapos ng ilang taon ay makikita niya na lamang itong lumabas mula sa kuwarto ko. Ngunit hindi siya nagtanong. He didn't open any topic about the two of us. They were talking earlier, but it's all just about politics.

"He visited you because?" dagdag tanong pa niya.

Pasimple akong napalunok. I didn't have any plans of hiding Zaviar and I's relationship from my brother. But... I also didn't make any plans how to tell it to him. I didn't want it to be a shock for him. He knew our history. He knew how I fooled and accused Zaviar, and he definitely knew how I regretted it so much.

Nag-aalala siya para sa akin. Palagi niyang iniisip na baka nakakasama para sa akin na makita ang mga Contejo kahit pa ilang beses ko naman nang sinabi sa kaniya na wala naman na akong kahit anong sama ng loob sa mga ito. Ang mga ito nga ang dapat sumama ang loob sa akin, e.

"W-We're, uh..." Napahinga ako nang malalim. "We're now together."

Siya naman ang mabagal na napatango kasabay ng pagtaas ng kilay.

"Oh. So that explains why he went out from your room."

I bit my lower lip and averted my gaze from him. "Natulog lang siya, Kuya. Kakagaling niya lang ng Isla Contejo, wala pa siyang pahinga."

He was looking at me like something was funny. I almost rolled my eyes.

H chuckled. "You don't have to explain. It's fine." He sighed. "Well... are you both okay around each other?"

Mabilis akong tumango. "Yeah. We wouldn't be together if we're not okay being with each other. At sinabi ko na rin naman sa 'yo, hindi ba? I don't have any grudges anymore. I shouldn't have, actually. Sila pa nga itong dapat magalit sa akin."

Hindi siya nakapagsalita dahil alam niyang tama naman ako. Sobra kong pinagsisihan ang mga nagawa ko noon, lalong-lalo na kay Zaviar. Oh, well. It was still a lesson learned. Not just because I was angry and mourning about my parents' death didn't mean that I had to point a finger without any solid basis. Oo, galit ako noon, pero... hindi ko dapat idinamay ang ibang tao sa galit ko.

I wished I had known better.

"I'm just glad that Zaviar forgave me for what I did," saad ko pa. "Because that's one of the things that will give me a peace of mind."

Ngumiti sa akin si Kuya. "If Zaviar is one of the things that will make you feel at peace, you have my support, then."

*****

"Hmp! Ikaw ha, naging kayo lang ni Mayor, hindi ka na sumasabay sa 'kin mag-lunch!" nagtatampong saad ni Haira isang araw nang pumunta siya sa opisina ko upang yayain akong kumain.

I chuckled. "Couz, mas marami pa rin 'yong mga araw na sabay tayong mag-lunch, 'no. Hindi naman kasi araw-araw ay narito si Zaviar sa Maynila. Dalawa o tatlong araw lang sa isang linggo kami nagkakasama kaya pagbigyan mo na 'ko, okay?"

Sasagot na sana siya ngunit may kumatok sa pinto. Siya na ang nagbukas dahil siya ang malapit. I smiled when I saw Zaviar. He smiled a little at Haira before his eyes darted at me. His smile grew bigger.

"Well, ano pa nga ba..." bulong ni Haira na mukhang sagot sa sinabi ko.

I chuckled before I walked closer to Zaviar. "Hi!"