KALBİMDEKİ SONBAHAR 《B×B》

1.Yeni Başlangıç

Sedyede kanlar içinde yatan annemin ve babamın ayağa kalkmaları için yalvarırcasına ağlıyordum. Ama beni duymuyor bana kulak vermiyorlardı. Hemşireler beni oradan uzaklaştırarak koridora çıkardılar. Neler olduğunu anlamıyordum. Altı yaşındayım ve hastane köşelerinde tek kalmıştım.
Hastane koridorunda tek başıma oturmuş gözyaşlarımı silerken yanıma doktor, polis ve takım elbiseli bir kadın gelmişti.

~Doktor~"İşte memur bey. Trafik kazasında vefat eden ailenin çocuğu. Çocuğa arayabileceğimiz birileri olup olmadığını sorduk ama kimseleri olmadığını söyledi"

Yanımda duran kadın bana acıyan gözlerle bakıyordu ben ise doktorun söylediği sözleri küçük bedenimle karşı çıkıyordum.

~Toprak~"Hayır. Benim annem, babam ölmedi. Onlar yaşıyor. Onlar beni bırakıp gitmezler."

~Polis~"Delikanlı ailen artık bu dünyada değil. Onlar çok iyi yere gittiler ve seni hep izlicekler. Senin Deniz ablanla birlikte gitmeni ve çok uslu çalışkan bir çocuk olmanı istediler. Eğer sözleri dinlersen hiç üzülmezlermiş. Ailenin üzülmesini istemezsin demi?"

~Toprak~"İstemem. Annemle babam gerçekten bunumu istediler. Ben sözlerini dinlersem gerçekten mutlumu olacaklar?"

~Deniz~"Evet canım. Benimle birlikte yeni evine gelip annenin sözünü dinlemek ister misin?"

Küçük ellerimi, bana uzanmış olan büyük ellere uzatarak tuttum ve olduğum yerden ayağa kalkarak Deniz dedikleri kadını takip ettim.
Arabayla bir saat sonra benim gibi bir çok çocuğun olduğu, bahçesi olan dört katlı bir binanın önünde durduk.
Deniz abla elimden tutarak beni içeriye götürdü ve herkes bana bakıyordu. Burada kalmak istemiyordum. Ailemi istiyordum. Binadan içeri  girince yukarıya çıktık ve büyük bir beyaz kapıdan içeri girdik.

~Deniz~"Alya Hanım Toprak'ı getirdim. Merhaba de Toprakcım. Bu gördüğün kişi buranın sahibi. Bundan sonra sen burada yaşayacaksın."

Tek bir kelime bile etmemiştim. Daha bir saat önce annem ve babam varken şimdi kimsem kalmamıştı. Deniz abla elimden tutarak beni en üst katta bir odaya götürdü ve oda iki kişilikti. Odaya girdiğimizde camdan dışarıya bakan bir çocuktan başka hiçbirşey görmemiştim. Deniz abla bu odada kalacağımı, yarında evime gidip eşyalarımı alacağımızı söyleyip odadan çıktı.
Yalnız kaldığım için çok korkuyordum. Odanın ortasında öyle kalmıştım. Ne yapacağımı bilmiyordum. Camın önündeki çocuk bana doğru gelmeye başlayınca istemsizce geriye doğru adımladım.

~Ateş~"Benim adım Ateş. Burada benimle kalacaksın. Ben altı yaşındayım. Doğduğum günden beri buradayım. Sen kaç yaşındasın? Neden geldin?"

~Toprak~"Altı yaşındayım. Annem ve babam artık bu dünyada değil. Deniz abla yeni evimin burası olduğunu söyledi."

Korkutucu bir ifadesi vardı. Sözlerimi dinledi ve arkasını dönerek tekrar camın önüne geçti. Her zaman böyle mi bilmiyorum ama oda benim gibi yalnızdı.

Benim olan yatağa ilerledim ve uzandım. Dizlerimi göğsüme doğru yaklaştırdım ve ellerimle iyice sardım. Sadece gece olmasını istiyordum.