KALBİMDEKİ SONBAHAR 《B×B》

9.Özür Dilerim

Ateş'in beni arayacağını söylediği günden bu güne neredeyse bir ay geçmişti. Onu bir aydır görmüyorum ve üvey babasıda bir aydır ortalarda yok.
Ateş'in başına gelebilecek her türlü şey zihnimde canlanıyorudu ama yine yıllardır ondan ayrı kalmanın tecrübesi ile sadece geleceği günü bekliyordum.

Kliniğe gelen hastalar bugün her zamanki sayıdan fazlaydı. Tüm hastalara bakmaktan bitkin düşmüştüm. Günün sonunda bir ameliyatım vardı şimdi ona hazırlanmalıydım.
Ameliyat sırasında yorgun düşen vücudum odaklanmamı engelliyordu ama hiçbir hata yapmadan bitirmeliydim. Üç saat sonunda biten ameliyat sonrası derin bir oh çekerek oradan ayrıldım.

Ameliyat için ayrılan bölmenin kapısından dışarıya çıktığımda karşımda duran kızarmış gözler bana bakıyordu. Bu Ateş'di karşımda ağlayan ve ağlamaktan gözleri kızaran biri olarak duruyordu. Şaşkınlık ve karışık düşünceler arasında neden bu halde olduğunu anlamaya çalışıyordum. 

Oturduğu yerden kalkarak yavaş adımlarla bana doğru geldi ve dudaklarının arasından çıkan sözle kollarını boynuma doladı.

~Ateş~"Toprak"

Beni bulmuştu.
Sözünde durup beni bulmuş ve kim olduğumu öğrenmişti.
Bir yandan mutlu hissederken diğer yandan kırgınlığımıda gizleyemiyordum.
Ona kırgındım ama beni bulduğu içinde mutluydum. Şuan ona sarılarak tüm özlemimi giderebilirdim ama hiçbir şey yapamıyordum. Olduğum yerde sadece donup kalmıştım.
Her gün bu anı bekledim ama şimdi ne yapacağımı bilmiyorum.

Ateş gözyaşlarını daha fazla tutamadan yanaklarından aşağıya
süzülmesine izin vermişti.
Yavaş adımlarla bana doğru geldi ve ellerimden tutarak gözlerini gözlerimle buluşturdu. Yutkunmasının ardından bana birşeyler söylemek istiyordu ama ağlaması ve düğümlenen boğazı buna izin vermiyordu.

~Ateş~"Toprak.. Toprak ben...ben özür dilerim. Seni bıraktığım için, yanına hiç gelmediğim için, bunca yıl senden ayrı kaldığım için özür dilerim. Seni üzdüm, kırılmana sebep oldum. Senin için gelen aileye gittim. Çok özür dilerim. Beni affedebilir misin?"

~Toprak~"Bir dakika.. az önce ne dedin sen? Nereye gittim dedin?"

~Ateş~"Önemli birşey değil."

Sorduğum soru karşısında Ateş benden ayrılarak bir kaç adım geriye gitti.
O cümle altında bir çok şey yatıyordu. Benden bir şeyler saklıyordu. Bundan eminim. Omuzlarından tutarak kendime doğru çektim ve sorumun cevabını duymak istedim.

~Toprak~"Senden sorumun cevabını istiyorum. Ve o cevabı alana kadar da ısrar edeceğim. Tekrar soruyorum nereye gittin?"

~Ateş~"Senin için gelen aileye gittim."

~Toprak~"Neden böyle bir şey yaptın?"

~Ateş~"Senin onlarla gidebileceğinden korktum."

~Toprak~"Ben değil ama sen gittin. Benim gitmemden korktun ama kendin gittin. Bir de gelmiş affet beni diyorsun."