KALBİMDEKİ SONBAHAR 《B×B》

6.Ayçiçeğinin Güneşi Olabilir miyim?

~Toprak~"Otur."

Lafımı ikiletmeden yatağımın üzerine oturdu. Elimdeki ilk yardım çantasını açarak içinden merhem ve yara bandı aldım. Yüzünde oluşan yaraları tedavi ettikten vücudunu kontrol etmem gerekiyordu. Çok fazla darbe yemişti ve tedaviye ihtiyacı vardı.

~Toprak~"Çıkar."

Söylediğim söz üzerine ellerini göğsünde birleştirerek geriye çekildi.

~Ateş~"Ne yapmayı düşünüyorsun?"

~Toprak~"Tecavüz etmeyi. Bir doktor ne yapabilir? Vücudunu kontorol edip yaralarını tedavi edeceğim."

İçinde bir korku varmış gibi gömleğinin düğmelerini açarak üzerinden çıkardı. Gözlerimin önüne serilen manzara karşısında bir süre vücudunu izledim ve yaralarının üzerinde elimi gezdirdim. Bu zamana kadar neler yaşadı da bu yaralar iz bıraktı? Kemer izleri, kesik izleri, morluklar.. saymaya dilim el vermiyordu. Ağrı bantlarını ağıran bölgeler yapıştırdım ve izlerin geçmesi içinde merhem uyguladım. Tüm bunları yaparken gözümden düşen bir damla yaşı elimin tersiyle sildim ve toparlandım.

~Toprak~"Giyinebilirsin."

Gömleğini üzerine giyindikten sonra bana dönerek mahçup bir ifadeyle konuştu.

~Ateş~"Teşekkür ederim. Yardımın için.."

~Toprak~"Hangi doktor olsa aynı şeyi yapar."

Mutfaktan içecek birşeyler alıp odama geri döndüğümde ayakta odamı inceliyordu.

~Toprak~"Dinlenmelisin. Ayakta durma."

~Ateş~"Bu arada adınız nedir?"

~Toprak~"Doktor. Sadece Doktor."

~Ateş~"Bu ev sizin mi?"

~Toprak~"Neden sordunuz?"

~Ateş~"Küçükken bu eve gelmiştim. Değer verdiğim birinin eviydi o zamanlar."

~Toprak~"Kira ödüyorum. Benim değil. Demek şuan o kişiye değer vermiyorsunuz."

~Ateş~"Veriyorum. Değer verdiğim için onu özlüyor, her gece uyurken adını sayıklıyorum. Rüyalarımda görüyorum."

~Toprak~"Değer verdiğiniz insanın şuan yanınızda olması gerekmezmiydi?"

~Ateş~"Gerekirdi. Yanımda olmasını çok isterdim. Ama iyiki yanımda olmadı. Onunda bu kötülüğü yaşamasını istemezdim."

~Toprak~"Ne kötülüğü? Bir doktor olarak seni dinlerim."

~Ateş~"Aslında gördüğünüz kişi benim babam değil. Ben doğduğum günden beri yetimhanede büyüdüm. Ve on bir yaşlarındayken o aile beni evlatlık aldı. Değer verdiğim kişide biz altı yaşındayken ailesi öldüğü için yetimhaneye gelmişti. O günden beri birbirimizin ailesi olmuştuk. Ama bir anne ve baba duygusunu yaşamak istediğim için evlat edinilmeyi kabul ettim. Onuda yanımda götürmek istedim ama olmadı. Bende onu bırakıp gittim. Ve şimdi iyiki onu yanıma alamamışım diyorum."