MY BOSS KİM -2 /KTH/

#18#

Bü: Oğlum ulaşamıyor musunuz daha?

Hs: Hayır büyük anne telefonunu kapatmış.

Zil çaldığında koşarak kapıya gittim açtığımda Jin ve Yoongi oppayı görmemle yüzüm düşmüştü.

Yg: Şirkete ve evine baktık oradada yok.

Jn: Bende Kang Dae amcaya sordum onlarda bilmiyormuş.

Hj: Tanrım deliricem! Ya başlarına bir şey geldiyse. Bir şey olduysa naparım ben?

Jk: Hei sakin ol sadece Tae hyung izini kaybettirmek için böyle yapmıştır.

Sj: Evet aklına kötü şeyler getirme tatlım.

Hj: Ben biraz uyuycam bir haber alırsanız bana söylersiniz.

Kimseden ses çıkmıyordu onlarda biliyordu onları bulamayacağımızı.

###

3 Ay sonra

Pencerenin önünde oturmuş öylece yolu seyrediyordum. Bir umut gelirler diye ama kimse yoktu.. kimse gelmiyordu.

Oğlumun kokusunu unutmuştum artık. Taehyung'a kızgın değildim.. çünkü aynısını bende ona yapmıştım.

Odanın kapısı açıldığında oraya bakma gereği bile duymadım. Elini omzuma koyup hafif sıkmıştı.

Jk: Hei burda eriyip gidiyorsun ağzından pek lokma geçtiğide söylenemez.

Hj: Nasıl yemek yememi bekliyorsun kook. Onlar ne haldeler bilemezken ben nasıl yemek yiyebilirim.

Jk: Bu odadan dışarıya da çıkmıyorsun. Kimseyle görüşmüyorsun.

Hj: Bir umut gelirler mi diye buradan bakıyorum. Sanki bir saniye ayrılsam kaçıracakmış gibi hissediyorum.

Jungkook bir şey demeden odadan çıkmıştı. O da haklıydı en yakın arkadaşıydım ben onun ama artık eskisi gibi de değildik. Bu duruma onunda canı sıkılıyordu ama belli etmiyordu.

###

2 Hafta sonra

Kaç gün geçmişti.. saymayı bıraktım artık.. yemek yesemde sindiremiyor kusuyordum.. hasta olmuştum.. yataktan bile kalkamıyordum.

Jungkook yanıma hiç gelmiyordu artık. Beni böyle görmek zoruna gidiyordu.

İyileşip onları aramak istiyordum ama onu bile beceremiyordum...

Oğlum daha da büyümüştür değil mi? Belki anne bile demeyi öğrenmiştir...

###

2 Hafta sonra

4 ay olmuştu.. onlarsız geçirdiğim her gün ölüm gibiydi benim için.

Az da olsa yemek yiyebiliyordum artık. Onları bulmam için kendimi toplamam gerekiyordu... ama hala kaslarım çok güçsüzdü... umarım bir gün yürüyebilirim.