Yıllarca hayat denen zırvalığın bana bahşettiği kaderle mücadele ettim ben. Hayat güçlülerin hayatta kaldığı bir oyunsa eğer ben de adımı listeye ekliyorum o zaman.
Hodri meydan...
Ama belki kim bilir karşıma birileri çıkar da bana el uzatır?
Belki...
Sanırım bazı şeyler gerçekten de düzelmeye başlıyordu. Dün abilerime inanıp tüm duvarlarımı onlar için yıkmıştım. Peki pişman mıydım. Bu huzurla uyuduğum kollarla mı asla. Dün kuzey abimle birlikte uyumuştuk. Şimdi hala kollarındaydım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İkimizde uyanmıştık ama kalkmayıp sessizce bu anın tadını çıkarıyorduk. Derken abim beni göğsüne daha çok çekip anlıma bir öpücük kondurdu ve
- Ne zamandır bu günü bekledim bilemezsin güzelim. Kaç gece bunun hayaliyle yatıp uyandığımı bilemezsin.
Diyince kafamı abimin göğsünden kaldırıp yüzüne baktım. Her zerresini inceledim. Daha sonra derin nefes alıp
-Kaç gece beni bıraktınız diye sizden nefret ederek uyuyup uyandım bilemezsin abi. Her gece bir önceki günden daha çok nefret ettim sizden
Diyince abimin gözündeki ışığın sönüşünü gördüm. Hemen yanağına uzun bir öpücük verip
-Ama geride kaldı. İkisi de geride kaldı. Ben her şeyi sizinle unutmaya hazırım abi.
Diyince abimin gözündeki ışık tekrar gelmişti. Gülüp beni sıkıca içine çekmek ister gibi sarıldı. Sonra aniden yer değiştirip üstümde şınav pozisyonuna geçti ve
-Bakalım bu güzel kızın gülüşü aynı mı
Diyip gıdıkladı beni. Hem de gıdıklanabildiğim tek yerden. Karnımdan gıdıklamıştı direk. Evi benim khakahalarım inletmişti resmen. Derken birden kapı açıldı ve diğer abilerim de geldi. Yiğit abim gülüp
-Oo kuzey bey bizsiz mi partiye başladın
Demesiyle çığlık atıp kaçmaya çalıştım ama beni tutup gıdıklamaya başladılar. Gülmeyen nefes nefese kalmışken kapıda gülerek duvara yaşlanmış bizi izleyen burak abimi görmemle
-A abi kurtar beni bunlardan yaa
Diye yalvardım ona. Gülüp hemen yanima gelerek beni kucağına aldı ve
-Uzak durun prensesimden.
Diye konuştu. Kuzey abim tek kasini kaldirip
-Bak sen bizim burağa. Öyle mi oldu şimdi. Abine karşı mı geliyorsun
Diyince burak abim beni öpüp
- Evet
Diyip omuz silkip dışarı yürüdü. Ben onun bu hâline gülmeden edemedim. Yanımda resmen çocuğa dönüşmüştü bu üç koca adam. Abim gidip benle birlikte koltuğa oturunca gülüp öptüm onu ve
-Kahramanim
Dedim. İçeri giren abilerim bu lafımı duymuş olacak ki kıskanç bakışlar atıyorlardı. Kuzey abim burak abime sertçe bakıp
