Yıllarca hayat denen zırvalığın bana bahşettiği kaderle mücadele ettim ben. Hayat güçlülerin hayatta kaldığı bir oyunsa eğer ben de adımı listeye ekliyorum o zaman.
Hodri meydan...
Ama belki kim bilir karşıma birileri çıkar da bana el uzatır?
Belki...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saat kaçta okuyorsun bakalım?
Uzun ve sıkıcı bir günün ardından nihayet eve gelebilmiştim. Evde şuanda tektim. Abilerimin önemli bir toplantıya katılması gerekti.
Odama gidip üstüme rahat bir şeyler seçtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Böyle daha iyiydi. Şimdi sırada ne yapsam diye düşünüyordum.
Bundan bir iki ay önce yalnızlık ruhuma işlemiş bir vaziyetteydi. Ama şimdi nedense yalnızlık canımı acıtıyordu. Yavaştan nefes almaya başlamışken bunun bozulma düşüncesi beni korkutuyordu.
Derin bir nefes aldım. Düşüncelerimi aklımdan uzaklaştırıp kendimi koltuğa gelişigüzel attım.
Bir süre boyunca tavanı boş boş izledikten sonra telefonum çaldı. Doğrulup telefonu masadan alınca arayana baktım.
Aptal kıvırcıkarıyor
Ne için arıyordu bu şebek beni. Oysaki daha sabah beraberdik bunla. Göz devirip telefonu açıp kulağıma götürdüm.
-Efendim arda.
Dememle karşıdan nefes sesleri duydum. Hızlı nefes alıp veriyordu ve ayrıca koşuyor gibiydi.
Kaşlarımı çatıp
-Nerdesin Arda
Diye sordum. Ardından duyduğum ses telaşla
-Kızıl yardım et bana. Yemin ediyorum bu kez boku yedim. Kimse açmadı ciddiye alıp da telefonlarımı
Demesiyle hızla ayağa kalkıp kapıya doğru yürümeye basmadım. Bir yandan da konuşuyordum.
-Nerdesin. Bana yerini şöyle geliyorum.
Dememle nefes nefese
-...... sokağı. Kızılcım rica etsem çabuk olur musun. Çünkü bu piçler çok kalabalıklar
