maNga Evi

Bölüm 8:Benim Küçük Kızım

Yağmur'un Ağzından*

***************************

Nasıl yaşıyor olabilirdim ki? Kalbime sıkmıştım bikere. Ya gerçekte kader benim yaşamamı istiyorsa? O sırada bir ağlama sesi duydum. Yüksek değildi,ama vardı. Birisi ağlıyordu. Çünkü canı çok ama çok acıyordu. Ruhu kaçıp kurtulmak için çırpınıyordu. O masum ruh çok üzgündü. Birisi ona işkence ediyordu. Peki ya neden? Kim sebep olmuştu buna? Belkide ben... Hayır,lütfen ben sebep olmuş olmayayım. Lütfen bu suçu işlemiş olmayayım.

Bir süre sonra uyandım. Ne kadar sürdü bilmiyorum. Sadece zaman geçtiğini biliyorum. Uyandım. Evet uyandım. Yaşıyormuşum. Uyandığım anda etrafıma baktım. Ferman,Efe,Özgür,Cem.... Hepsi oradaydı. Göğsümde çok büyük bir ağrı vardı. Ne olduğunu bilemedim. O anda Efe konuşmaya başladı.

Efe-Yağmur...

Ona baktım. Yağmur. Ben Yağmur muydum? Hayır değildim. Yani sadece ondan ibaret değildim. Ben aslında kimdim hiçbirzaman düşünmemiştim. Hep görülen özelliklerimi sıralamıştım. Peki ya ruhum?

Yağmur-Zorundaydım.

Efe-Neye zorundaydın lan? Bizi korkutmak zorunda mıydın? Arkandan koştuk lan senin. Sen yinede durmadın. Sıktın kalbine. Gözlerimizin önünde kanlar içinde kaldın sen. Ne kadar korktuk biliyor musun sen? Herhangi birimiz senin gözlerinin önünde kalbine sıksa ne yapardın?

Haklıydı. Sonuna kadar haklıydı. Fakat bilmediği birşey vardı. Benim bunları yapma nedenim. Kendimi tutamadım,bağırarak konuşmaya başladım.

Yağmur-NEDEN BUNU YAPTIĞINI SORGULARDIM. NEYİ VARDI,NASIL OLDU DİYE SORARDIM. SİZ BANA HİÇ NEDEN ÖLMEK İSTİYORSUN DEDİNİZ Mİ? ÇOK CANIM YANIYO LAN. AİLEMDEN UZAKTA OLMAYA DAYANAMIYORUM. KALİHORAYA YAPILANLARA DAYANAMIYORUM. BUNLARIN HEPSİNE NEDEN OLDUĞUM GERÇEĞİNİ KALDIRAMIYORUM. HASTANEDEN ÇIKTIĞIM ANDA YİNE KENDİMİ GEBERTECEĞİM VE BU SEFER NOT BİLE BIRAKMAYACAĞIM. SIRF BANA ENGEL OLMAYIN DİYE.

Efe bana şaşkınlıkla baktı. Haftalardır içimde büyüttüğüm nefretimi bir anda bir bomba misali kucaklarına bırakıp susmuştum.

Efe-Sen depresyondasın biliyorsundur umarım.

Yağmur-Depresyonda falan değilim. Ben oldukça iyiyim. Asıl senin sorunların var. Seni ilgilendirmeyen konulara burnunu sokuyorsun.

Efe-Yağmur kabul et artık şunu. Sen iyi değilsin.

Yağmur-Kabul etsem ne değişecek ki? Hiçbirşey.

Efe-İyileşebileceksin.

Yağmur-İyileşmekten kastın Kalihoradan ayrılmak. Ben küçük kızıma bunu yapanları bulmadan onu bırakamam.

Efe-Kalihora gerçek değil. O yok. Hiçbir zaman da olmadı. BUNU O APTAL KAFANA SOK ARTIK!

Efe'nin dedikleri kulaklarımda yankılandı. "BUNU O APTAL KAFANA SOK" gerçekten de aptalın tekiydim.Hem bunu anlamamalarını nasıl beklemiştim? O anda yatağımın yanındaki masanın altına kıvrılıp bir top olmak,kimselere gözükmemek istedim. Kimse beni duymasın,görmesin istedim. Konuşmamak istedim. Eskisi gibi susup,yıllarca konuşmamak.

Yağmur-Tamam.

Başka hiçbirşey söylemedim. Yine sustum,bu sefer bir daha konuşmamak üzere. İstedikleri kadar zorlasınlar,konuşmak istemiyordum. Kıyamet kopana kadar susmak. Neden buna bu kadar karşı çıkıyorlardı ki? Yatağa uzandım. Artık hiçbirine katlanamayacaktım.

Bir süre sonra doktor hanım içeriye girdi. 

Ferman-Ne zaman taburcu olabilir?

Doktor-Sakin olun. Öncelikle durumu açıklamak istiyorum. Eğer Yağmur Bey'in sıktığı mermi kalbine gelseydi onu asla kurtaramazdık. Fakat şanslıyız ki mermi kalbin dışındaki zarı delmiş. Sonra da içine kan dolmuş. Oldukça hızlı müdahele ettiğimiz için Yağmur Bey'in vücudu çok zarar görmedi. Fakat ne olur ne olmaz 3 hafta boyunca hastanede kalması gerekecek.