Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 1: Sprakeloos

Het was niet helemaal stil. Niet dat het haar wat kon schelen. De enige geluiden kwamen van het geïmproviseerde vuurtje dat in het midden van het vertrek brandde en van de wind die door de kamer blies. Het vuur knapperde, en de warmte was erg welkom. Het was koud buiten het oude huisje. de stenen muren stonden op instorten, de luiken voor de ramen waren dicht. Ze konden toch niet open. de deur was dicht, maar hij leek open. Hij stond zo scheef in z'n scharnieren dat de wind zo naar binnen kon waaien. Maar hij was dicht, en zij kon niet weg.

Myley zat in het warmste hoekje van het vertrek. de minste tocht, en de meeste warmte van het vuur. Ze rilde, en trok haar jas steviger om zich heen. Luisterend naar het geluid van het vuur, en de wind. De stilte had haar altijd al geïntrigeerd. Waarschijnlijk omdat ze iemand was die hem niet kon verbreken. Alleen met de gitaar van haar vader. Maar die lag thuis. In het huis van haar oom.

Een nieuwe rilling ging over haar rug, en ze besloot te gaan staan. Na een paar rondjes om het vuur te hebben gelopen, en te hebben besloten dat haar oude plaats toch het warmst was, ging ze weer zitten.

In gedachten zong ze liedjes. Niet luid op. Dat kon ze niet. Ze nam leuke liedjes, leerde de songteksten en speelde de liedjes dan af in haar hoofd. Waarom kon ze dan niet luidop zingen? Er was niemand die haar kon horen, dus als ze bang was dat ze vals zong zou niemand haar bekritiseren. Maar het lag anders; Myley kon niet praten. Nooit heeft ze geluid met haar keel kunnen maken. Ze is geboren met de helft van haar tong, en bijna zonder stembanden. Zingen had dus geen nut. En waarom zou ze nu zingen? Niemand kon haar horen, dus zong ze alleen voor zichzelf. En dan werd ze alleen maar gek.

Myley gooide een nieuwe plank op het vuur, en wachtte. Ze wachtte tot ze hier weer weg mocht. Ze wachtte tot ze naar haar volgende schuilplaats mocht gaan.

Drie maanden eerder:

'Myley! Myley!' Nancy kwam aanrennen met meerdere papieren in haar hand. 'Myley! Ik heb kaartjes! Twee! Je kunt mee!' Nancy was een fan van One Direction, en had dus blijkbaar kaartjes weten te bemachtigen voor hun concert in Nederland. Myley kende meerdere mensen die geen kaartje hadden gekregen, en was aangenaam verrast. Zelf was ze niet de grootste fan. Ze hield alleen van muziek en iedereen die muziek in de wereld om haar heen mogelijk maakte. Nancy kwam enthousiast tot stil stand en duwde een kaartje in Myley's hand. 'Je hebt je oom toch wel gevraagd hé?' vroeg Nancy bezorgd. Myley knikte geruststellend.

Myley woonde niet meer bij haar vader en moeder. Haar moeder was gestorven bij haar geboorte, en haar vader was op haar dertiende overleden aan kanker. dat was nu bijna vijf jaar geleden. Myley mistte de tijden met haar vader. Ze zaten s'avonds altijd heel gezellig voor de houtkachel te praten Of, hij praatte, en zij luisterde. Haar vader speelde dan gitaar, en Myley luisterde. Haar vader vertelde dan altijd met korte liedjes wat er gebeurd was die dag, en wat voor opmerkelijke dingen hij had gezien. Ook al was meer dan de helft onmogelijk, Myley vond het niet erg. Het was gezellig, en daar ging het bij haar om. Myley had geleerd om van het leven te genieten en om van elk moment het beste te maken. Dus had ze aan Nancy gevraagd of ze ook een kaartje voor haar wou bestellen, en ze had van haar oom toestemming gekregen om mee te gaan.

Omdat praten niet ging, praatte ze via papier. Myley droeg altijd een kladblokje en een pen bij zich. Deze keer vistte ze had schrijfblokje en de pen uit haar zak om Nancy te bedanken. Maar Nancy hield haar tegen en zei glimlachend: 'Geen dank.' Myley knikte ook glimlachend.

Twee weken voor het heden:

Het was een onmogelijke drukte en een lawaai van hier tot Tokyo. Myley was blij dat ze niets kon bijdragen. Want ze wist dat als ze het wel had gekunt, dan had ze dat gedaan ook. Honderden gillende meisjes en One Direction fans. Nancy voegde zich zonder aarzelen bij hen. Myley kon Nancy maar met moeite volgen naar hun plaatsen, maar vond haar uiteindelijk tussen de twee meisjes die een wedstrijdje gillen deden.

Myley, die niet gewend was aan zoveel lawaai, schreef dat ze ging drinken halen. Ze wist niet zeker of Nancy het in haar opwinding kon lezen, maar ze knikte en daar nam Myley genoegen mee.

Ploegend door de horde lawaaimakers, kwam ze bij de drank-verkoop aan. Ze bestelde twee cola's en wachtte tot ze twee One Direction bekers in haar handen kreeg gedrukt. Ze bestelde door op een papiertje neer te pennen wat ze wilde. Zo vreemd was dat niet met zoveel lawaai. Myley draaide zich om, en begon aan haar terugweg naar haar plaats.

Een hete straal heet vocht over haar arm. Myley sperde haar mond wijd open, in een geluidloze gil, maar klapte hem meteen dicht, bang dat iemand haar misvormde tong zou zien.

'Oh sorry!' een man, helemaal in zwart gekleed keek haar vreemd aan. zijn bruine haar zat ruig en omgekamt op zijn hoofd. Hij had zich ook duidelijk lang niet meer gescheerd. De man hield een beker met hete koffie beet, waarvan de inhoud over haar arm was gemorst. Myley glimlachte, in de hoop dat de man zou begrijpen dat het niets uitmaakte. In plaats daarvan greep de man haar bij de arm, en trok haar naar de toilet. Myley wilde duidelijk maken dat ze niet de mannentoilet in wou, toen de man haar voorbij de toilet trok.

Even later stonden ze buiten, met allemaal schreeuwende mensen om hen heen die geen kaartjes hadden gekregen. Myley probeerde zich los te trekken, maar de greep van de man was te sterk. ze probeerde de aandacht van enkele bewakers te krijgen, maar die hadden het te druk met ontevreden fans, en Myley kon geen geluid maken. Schoppend en slaand probeerde ze uit de greep van de man te ontsnappen.

De onbekende man kreeg er genoeg van, en ze voelde een welgemikte klap in haar maag. Myley klapte dubbel van pijn, en probeerde zich nog meer los te worstelen. Nog een klap. deze keer raakte de vuist van de man haar hoofd. Myley kon nog net denken dat Nancy zich wel zorgen zou maken, toen ze voelde hoe een zwarte waas voor haar ogen trok, en rust en de gewoonlijke stilte om haar heen wervelden. Alleen maar om haar in het onbewustzijn van haar gedachten te trekken.

Myley werd ontvoerd.