Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 13: herinneringen

Myley's POV

Diezelfde avond nog kwam Edward met wat eten de kamer in lopen. Als het zo te noemen was. Eigenlijk duwde hij drie zakken en twee milkshakes naar binnen. Twee zakken van de McDonalds, en één gewoon wit.

Nieuwsgierig pakte ik de witte op, terwijl Louis de andere twee en de milkshakes naar de tafel verplaatste. Ik keek in de zak, en zag een ijzeren schaaltje, een fles water, en een pakje vlees.

Ik besefte dat het Resa's avondeten was, en keek naar de wolf. Ze kwam overeind, en keek me vragend aan.

'What's that?' vroeg Louis, terwijl hij nieuwsgierig naar me toe kwam lopen.

Ik wees naar Resa, en maakte het gebaar van eten.

'Oooh,' mompelde Louis, terwijl hij een blik in de zak wierp.

Ik haalde het schaaltje eruit, en de fles water. Ik leegde de fles voor de helft in het schaaltje, en zette het voor Resa's neus. De wolf begreep de hint meteen, en slokte alles met grote halen naar binnen, terwijl de tong als een bezetene heen en weer ging.

Toen het schaaltje leeg was gaf ik haar het vlees, wat ze snel naar binnen schrokte en daarna leegde ik de fles in het schaaltje.

Dankbaar voor het maal slikte Resa mijn handpalm, en draaide zich daarna om. Ze liep slaperig naar haar hoekje, en liet zich moe omvallen om meteen te slapen. Louis grinnikte, en liep naar de tafel.

Ik volgde hem, en greep een zak van de McDonalds, nieuwsgierig naar de inhoud.

Een hamburger, een portie friet, en zes kipnuggets. In ieder geval iets, maar McDonalds voedsel is nooit mijn lievelings eten geweest.

Louis had al snel zijn portie naar binnen gewerkt, maar ik wist niet hoelang we hier nog zaten zonder dat Edward langskwam, dus ik at alleen de friet.

'You don't want more?' vroeg Louis, bezorgt. 'Why? You can't be not hungry,'

Ik zat even te twijfelen en dacht na over hoe ik Louis in hemelsnaam in gebarentaal duidelijk kon maken dat ik mijn eten bewaarde.

Toen zag ik het servet liggen. Wanhopig begon ik mijn zakken af te speuren naar een pen, en vond er tot mijn grote maar blije verbazing ook één.

Met mijn krullige handschrift schreef ik :

'Dunno when the next food's comming. I'm saving it,'

Louis dacht hier even over na, en knikte toen. 'That's actually a great idea. So we can have somthing ready when we need it,'

'But we can't transport it, and we dunno when he takes us again,' schreef ik op.

 'We'll find a way of transporting it. It would be a waste of letting it here,' zei Louis nadenkend 'We should make a plan. Escape,'

Ik dacht daar ook over na. Ik wou hier weg. Geen twijfel over mogelijk. Ik wou weer het eten van mijn oom proeven, met Nancy over muziek praten terwijl ze mijn kamer schildert. Ik wou weer het vertrouwde gepingel van mijn vader's gitaar horen. Ook al kon ik niet spelen, het geluid ervan gaf me rust.

Maar dan moest Resa mee. Dat moest. Ik zou de wolf niet achter laten. Om de één of andere reden had het een gedeelte van me over genomen. vreemd, maar waar.

Ik wierp een blik op de wolf, die vredig lag te slapen.

Ik werd er moe van, en greep mijn milkshake. Aardbeismaak. 

'We need food, And we need to know how the rest of the house looks,' Louis verzonk weer in zijn gedachten nadat hij de woorden had uitgesproken. Ik was het met hem eens, maar het was niet cruciaal om die factoren te weten. Als we eenmaal ontsnapten zouden we gewoon de bewoonde wereld moeten opzoeken. Moeilijk kon dat toch niet zijn? Snel duwde ik de vraag weg, wetend dat in films dan altijd het tegenovergestelde deed blijken.

Ik slurpte mijn milkshake leeg, en stond op. Louis had niets door en staarde naar zijn eigen milkshake, terwijl hij diep in gedachten verkeerde.

Ik liep naar het bed, en liet me op de kant vallen waar ik eerder die dag wakker geworden was. Ik bleef even zo liggen, maar kreeg het koud en maakte een bol van mezelf, om mijn lichaamswarmte te houden.

Ik dacht nog na over veel dingen. Edward had mijn moeder gedood. 'And now he's finishing his job,'

Ik hoorde de stem van Louis het nog steeds in mijn hoofd zeggen. Edward was toch niet van plan me te vermoordden? Nee toch?

Of wel? Hoe meer ik erover nadacht, hoe banger ik werd, en het hield met uit mijn slaap. Ik kwam overeind en ging op het bed zitten met mijn knieën opgtrokken.Nancy waar was je? Nico?

Pap? ergens in de hemel, als je luistert? Kun je alsjeblieft zorgen dat ik hier weg ga? en zeg tegen mam dat ik van haar houd oke? Alsjeblieft? Pap? Kun je antwoordden? Een geschenk uit de hemel? smeekte ik in mijn hoofd. Ik voelde tranen opkomen maar hield ze tegen.

Ik dacht aan de haard, en de gitaar. Die zou vast verstoffen. Tenzij Nancy of Nico ervoor zorgde. Het zou zonde zijn om de gitaar te laten verstoffen. Het ding had zulke mooie geluiden gemaakt en voor zulke mooie herinneringen gezorgt.

Ik herinnerde me de tekst van één van de liedjes toen ik klein was, en noemde hem op in mijn hoofd

kleine meid, lief schepsel

Weet dat ik er altijd zal zijn

kleine meid lief schepsel

jouw gezelschap vind ik zo fijn

mooie dochter van mij

Je maakte me altijd zo blij

voor jou zal ik er altijd zijn

mijn dochter lief en klein

kleine meid lief schepsel,

Je moeder en ik zullen zorgen

kleine meid lief schepsel

Dat je deze dag haalt en ook morgen

Mijn vader had het voor me gezongen toen ik ziek was. Mijn vader had altijd gezegd dat mijn moeder er nog was, en dat het niet uitmaakte dat ik haar niet kon zien.

Veel kinderen waren bang als er over geesten gepraat werd. Ik aan de andere kant werd blij, en hoopte dat ik mijn moeder eindelijk zou horen of zien. Misschien zou ik dan wel de kleur van haar ogen zien, of haar stem horen terwijl ze net als pap een lied voor me zong.

Maar nooit was dat gebeurd. Weer dacht ik aan de tekst, en het deed me op dit moment geloven dat mijn ouders echt bij me waren, dat mijn vader echt voor me zong, en dat mijn moeder hem echt zou helpen dat ik morgen haalde.

Terwijl ik de aanwezigheid van mijn vader voorstelde, die altijd kalmerend en beschremend was geweest, voelde ik dat ik toch niet bij machte was geweest om de tranen te stoppen.

Ik schrok licht toen ik een arm om mijn schouders voelde, hopend dat het echt mijn vader was. Ik keek om en zag Louis met een bezorgde blik in zijn ogen naar me kijken.

Ik was teleurgesteld, maar vanbinnen ook blij dat ik niet meer alleen was. Misschien had mijn vader me al geholpen. Hij had Resa en Louis gestuurd om me te helpen om door deze tijd heen te komen. Misschien keek hij dan toch nog naar me...

'It's okay Myley, Nothing will happen.' Louis trok me dichterbij, en omhelsde me.

Ik knikte, niet gerustgesteld, en beantwoordde zijn omhelsing.

Ik had graag iets teruggezegd, ware het niet dat het onmogelijk was.

Waarom was ik nou weer Sprakeloos zijn