Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 11: nieuw gezelschap

Louis' POV

Ik zag hem lopen. Geen twijfel mogelijk. Hij droeg een koffer, die hij duidelijk zwaar vond, en zette die net op een lopende band. Ik hoefde niet eens te raden wat erin zat, of eeder wie erin zat. Ik vertelde de jongens wat ik zag en gebood hen om de politie te bellen.

Ik stond op, en hield mijn ogen op hem gericht. Bang dat ik anders zijn figuur niet meer zou zien.

Ik liep langs de banken waar we op zaten en langs andere banken. Edward liep verder langs de lopende band, en ik zag dat hij op een vliegtuig naar Frankrijk zou stappen. Ik besefte dat ik hem moest stoppen voordat hij weg was, en begon sneller te lopen.

Edward begon ook sneller te lopen en ik begon te vermoeden dat hij me misschien doorhad. Ik mocht hem niet laten gaan en kon dus niet langzamer.

Edward liep de bocht om, en ik trok een kort sprintje. Ik liep de bocht om en probeerde een rustig tempo te hebben. Ik liep verder. In mijn hoofd in paniek. Edward was weg en ik wist uit films dat dit nooit een goed  teken was.

Zo gewoon mogelijk liep ik verder. Maar ik wist dat het te laat was.

Ik hoorde de voetstappen niet achter me, maar ik wist dat hij daar was. En inderdaad ik voelde iets in mijn rug wat totaal niet goed was.

Ik mijn hoofd bad ik dat alles goed zo gaan in het verdere leven van mijn zusjes en mijn moeder, en dat de jongens een geweldige carriérre tegemoet gingen.

'You know what's against your back. You're lucky that I actually planned on taking her in the plane as my daughter. But she is so stubborn, so I had to use other methods. You can go into the plane as my son now,'  We liepen door alsof er niets ergs aan de hand was.

'By the way, I hope you love France,' voegde hij er grijnzend aan toe.

Ik gromde in mijn keel, in stilte maar toch met geluid liet ik mijn afgunst voor Edward horen.

Zijn grijns werd alleen maar breder.

******************************************************************************************************

Myley's POV

Ik werd wakker op een zacht bed. Ik hield mijn ogen gesloten. Man, wat deed mijn rug pijn. alsof ik een hele poos dubbelgeklapt had gelegen.

Het bed kraakte en ik hoorde hoe iemand naast me kwam zitten. Laat me alsjeblieft slapen Jan, en stoor me niet. Ik doe wel alsof  ik dood ben. Misschien schrikt hij dan en vlugt hij. Mij hier achterlatend en dan kon ik weg. Ik wist niet hoe het kon dat ik zulke vreemde gedachtenkronkels had.

Het bed kraakte weer.

'Please wake up,' klonk een jonge mannenstem zacht smekend. Dat klonk niet als de stem van Edward.

Nieuwsgierig opende ik een oog en kwam ik half overeind.

OMG!

Zag ik dat echt goed? Ik sperde mijn ogen open en sprong van het bed. Ik hoorde een zachte blaf en wist meteen dat Resa blij om mijn voeten heen liep. Ik ging door mijn knieën om Resa te aaien, en keek wantrouwend naar Louis Tomlinson die verrukt naar me staarde.

'You're awake!' zei hij gedempt maar blij.

Ik had duizend vragen. Betekende dit dat ik gered was? ik herriner met de auto nog, maar daarna niets meer. Wat was er gebeurd? Waar was ik?

Louis klom over het bed en knielde naast me neer.

'Listen. I know who you are. I can tell you exactly what happened. I can tell you because I saw you're kidnapper, and he desided to kidnap me to. So where both here together now,'