Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 23: geluiden en bereik

Myley's POV:

Ik opende mijn ogen en knipperde vaag.

Het dak van het huisje stak lichter af in het zonlicht dat door een raam naarbinnen viel dan het flakkerende licht van het vuur de vorige avond.

Ik klom uit bed, Niet blij met de dekens die van me af gleden, en gooide een blok op de kooltjes, die ik de hele tijd die ik hier was brandende had gehouden.

Ik was hier nu al een paar dagen. Er was eten, extra kleren, en een verband trommel. Zo goed en zo kwaad als het ging had ik mezelf verbonden, en het huisje schoon gehouden. De meeste dagen had ik me zitten te vervelen, en na te denken, wachtend tot mijn schouder beter was of tot ik gered werd.

Ik trok een vest uit de kast, en trok hem aan, terwijl ik de ketting met het amulet dat om mijn nek hing onder de hals van mijn T-shirt stopte.

Normaal verveelde ik me dus, maar vandaag had ik besloten te gaan vissen in het meertje beneden.

Na het vest trok ik een dikke winterjas aan. Ik stapte naar buiten en liep naar het pad. Terwijl ik naar beneden liep kruiste de gedacht dat er misschien we helemaal geen vissen waren mijn gedachten, maar die duwde ik weg.

Ik liep om het meertje heen, en stapte erin. Een rilling ging over mijn rug terwijl ik naar een redelijke steen waadde, en erop ging staan.

Ik had een mes meegenomen uit het huisje.

Ik bleef gehurkt op de steen zitten, wachtend tot er een vis passeerde en in mijn armbereik kwam. Maar die vis kwam niet. Ik verloor de hoop al bijna toen ik wel een vis zag.

Ik wachte tot het dier in mijn armbereik kwam, en probeerde toe te slaan.

Mis. En ik verloor mijn evenwicht en landde in het ondiepe water. Graag zou ik gevloekt hebben om mijn eigen onhandigheid, maar dat ging niet echt, sinds ik niet kon praten.

Ik klom weer op de steen, Kouder dan eerst maar met meer hoop omdat ik wist dat er nu tenminste een vis was. Al was het er maar één, ik liet me niet verslaan door een haring. Of wat voor vis het ook was.

Ik wachtte weer. En nogmaals kwam er een vis langs. Onder tussen was het al middag, maar het wachtten was minder vervelend dan het verveeld zijn.

 Ik verroerde me niet terwijl de vis binnen handbereik kwam, en op precies het goede moment - hoopte ik - sloeg ik toe.

Ik had de vis aan mijn mes gerijgt, maar het dier was groter dan verwacht en spartelde hevig.  Ik verloor mijn evenwicht weer, en kapte deze keer naar de zijkant. In mijn val draaide ik me om en viel om mijn rug.

Een scheut van pijn ging door mijn schouder en rug, de lucht werd met zo'n kracht uit mijn longen geslagen dat ik alles hoorde kraken, en een grote knap!

Een gil klonk door het lawaai van de waterval, en meteen schoot ik overeind, verwachtend een meisje te zien van mijn leeftijd. ergens in de buurt. Er ging een rilling over mijn rug toen ik niemand zag. De vis zat dood aan mijn mes gepint, en ik dacht even dat het de vis was geweest voordat ik besefte wie het wel was geweest.

Ik sprong overeind, greep het mes, en rende het meer uit. Nog twee keer struikelend. Ik rende naar het pad, naar boven, naar het huisje. Ik trok de deur open, stapte naar binnen en trok hem met een klap achter me dicht.

Wat was er geknapt in mij. Wat was er geknapt in mij. Dat was de enige gedachte die door mijn hoofd ging.

Ik had de gil geslaakt. Ik trok mijn kleren uit, en trok droge aan. Ik duwde nog een blok op de nu echt bijna verdwenen kooltjes, en pookte het vuur weer wat op. Ik hing de vis erboven aan de stok om te bakken, en ging toen voor me uit zitten staren.

Het enige wat ik erop wist was het nogmaals proberen.

Ik opende mijn mond, zoog lucht naar binnen, en voelde een raar getril in mijn keel terwijl ik het liet ontsnappen. Tegelijker tijd hoorde ik een stem 'aaaaaaaah' zeggen. Het leek op een zacht, maar helder gefluister.

Ik opende mijn mond, en probeerde verschillende tonen. A, O, E, I, EO, UI, EU.

En met mij lippen vormde ik de meeste medeklinkers. Ik was enthousiast en leerde mezelf hoe te praten die avond. Ik at de vis, volop tegen mezelf proberend te praten. Ik sprak met maar een halve tond, dus erg makkelijk ging het niet. Maar ik kon mijn emoties beter tonen met het geluid.

Ik was niet meer sprakeloos! ik kon geluid maken!  Ik was zo optimistisch dat ik een dansje maakte van blijdschap. Ik werd echt gek hier alleen in de wildernis.

Ik stootte in mijn dansje per ongeluk de tas om die ik meegenomen had uit het huisje van Edward. Ik greep naar de tas, en wierp onverschillig een blik op de inhoud.

De telefoon lag er nog steeds.

Ik had hem uit gedaan om batterij te besparen, hopend dat ik de code wist.

Ik verveelde me en drukte op de aan knop. Het schermpje lichtte op, en vroeg om de code. Ik probeerdde meteen vier keer nul, en hij melde aan.

Ik keek de contacten lijst door, en zag onbekende namen. Ik keek door de berichtjes, en wie hij allemaal gebeld had. In de berichtjes kwam ik meerdere bewijzen tegen die mij duidelijk gaven over hoe Edward aan zijn huisjes en verblijf plaatsten kwam.

Ik bleef waar ik was, dicht bij het vuur, met nog een halve vis op een bord naast me, terwijl ik elk hoekje in de telefoon bekeek.

Ik schrolde over alles heen terwijl mijn vingers over het touch-screen gingen. Per ongeluk raakte ik het icoon voor internet aan.

Hij begon te laden en ik wou hem al bijna wegklikken toen ik zag dat ik verbinding had.

Ik had internet verbinding.

Een grote grijns brak door op mijn toch al lachende gezicht. Dit kon nog wel eens de beste dag van mijn leven zijn.

Ik logde in op mijn twitter en plaatste een wanhopige tweet. :

Myley~: ) :

Mijn acount is niet gehecht! Ik zit in Tsjechië op Edward's phone, die k meegenomen heb. Heb slecht bereik. HELP!

Ik bleef staan op de plaats waar ik zat. Niet bewegend naar het scherm kijkend. Geen reactie.

Geen reactie,

Geen reactie

Geen reactie.

PING!

Een grote grijns brak door op mijn gezicht toen ik zag wie de eersten waren die reageerden.

Mijn hart begon sneller te kloppen, en de tranen leken net als mij weer vrijheid te hebben om te  gaan en te staan waar ze wilden.

Ik slikte de brok in mijn keel door toen ik de reacties las.

Nancy was het eerst, toen Louis, en de rest van de leden.

Myley~: ) :

Ik weet niet waar ik zit. alleen dat het Tsjechië is. Help. Vergeet het bloed. Ik leef nog.

Haastig at ik mijn vis op, terwijl ik de reacties van ook andere mensen las.

Ik was er bijna. Bijna.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Daar was der weer één!

 Ik heb hard gewerkt aan deze, dus ik hoop dat ie goed is!

Niemand verdrietig omdat Myley nu wel geluidjes kan maken?

Ik hoop dat het bevalt!

 Maar spreken kan ze nog steeds niet echt.

succes met lezen!! (als je dit leest heb je het hoofdstuk waarschijnlijk al gelezen XD)

 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx