Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 22: Herenigd

Herenigd:

Myley's POV:

Ik stierf bijna van de honger. Mijn maag rammelde aan één stuk door terwijl ik steeds langzamer mijn weg door het bos baande. Van boom tot boom, van struik tot struik. En langzaam maar zeker werd ik me ervan bewust dat ik omhoog liep. Ik liep een heuvel op, of een berg. Wist ik het.

Ik nam halverwege een pauze, en rustte uit op een omgevallen boomstam. Ik was nu al een paar dagen aan het rondzwerven, en mijn chocolade reep was op. Mijn flesje drinken had ik telkens weer weten te vullen met water, en om de honger te stillen nam ik een paar slokken.

Niet dat het erg hielp, maar mijn maag hield voor een halve minuut zijn mond. Als een maag een mond heeft natuurlijk. Hoe langer ik alleen was, hoe meer ik merkte dat ik vreemd tegen mezelf dacht. Ik dacht in mijn hoofd alsof die twee verschillende personen bevatte. Het was vreemd om te zien hoe ik langzaam leek gek te worden.

Kon dat? gewoon gek worden vanwege de eenzaamheid?

Ik besloot om wat langer uit te rusten, en ging liggen, met de rugzak die als kussen werkte. Als snel vond ik voor de zoveelste keer uit dat de tas niet als kussen  bedoelt was, en helemaal niet zacht was.

Ik trok hem onder mijn hoofd weg, en de tranen sprongen in mijn ogen. Iets was in mijn haren blijven hangen, en nu had mijn keihard aan mijn haar getrokken.

Ik sloot mijn ogen, en wachtte tot ik mijn adem onder controle had, voordat ik voorzichtig frummelend het zilveren ding uit mijn haren verwijderde. Ik haalde hem los van de tas en bekeek het.

Het was een ketting in een hartvorm. Was Edward verliefd op iemand? Dat leek me zeer onwaarschijnlijk. Het bleek een amulet te zijn, en ik zag de scharnieren terwijl ik hem probeerde te openen. Dat lukte niet. Ik zou iets moeten hebben om het mee te openen.

Maar dat had ik niet.

Ik dumpte de ketting terug in de tas, en ging staan. Toch maar besluitend verder te lopen. Ik liep in een redelijk tempo terwijl ik mijn voeten over het mos verplaatste.

Het was maar een halfuurtje later dat mijn voeten in plaats van op mos, op stenen stapten. Ik was een berg aan het beklimmen, bedacht ik me. Er bevond zich wel een berg in Tsjechië toch? of het was een grote heuvel. Dat kon natuurlijk ook.

Ik plaatste mijn voet op een grote steen, die kantelde. Ik verloor mijn evenwicht, en viel achterover, die lichte helling af. Ik gleed maar een meter naar beneden op mijn rug. Maar ****** wat deed dat pijn. Mijn rug was nog steeds niet geheeld van de val van de trap in Edward's huis, en mijn schouder was ook nog steeds gewond.

Ik kroop huilend overeind, en ging weer op mijn voeten staan. 

Ik luisterde naar de natuur om me te kalmeren voordat ik de volgdende stap zette, en het was op dat moment dat ik het hoorde.

Het geluid van vallend water. Ik versnelde mijn tempo, hopend dat het geen verbeelding is in mijn dorst en honger.

Ik liep omhoog, mijn voeten wanhopig grip zoekend op de wegglijdende en kantelende stenen. Ik viel nog drie keer, maar terwijl ik hoger klom werd het geluid luider.

Uiteindlijk kwam ik halverwege de berg op een plateau, Maar niet gewoon een plateau. Het was echt gigantisch. Het glooide licht, en voor mijn neus lag een meer, terwijl een grote waterval van de top van de berg naar benden viel, het meer in, die weer leegstroomde aan de andere kant van het plateau, in een snelstromende rivier. Ik rende naar het meer toe, blij dat ik weer water had gevonden en in mijn opwinding haalde ik zo snel mogelijk de fles te voorschijn en vulde die met het heldere water.