Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 3: de laatst verwachte verhuizing

Ik hoop dat jullie wat engels kennen, want ik ga dit schrijven in de taal die de mensen spreken. Dat lijkt me - hoop ik - redelijk beprijpelijk.

veel plezier met lezen :)

PS: ik weet dat ik nu nog geen lezers heb (of weinig), en ik weet dat het verhaal 'Sucks' (of zoiets) maar toch ga ik lekker doorschrijven (:P) omdat ik het leuk vind om te schrijven :)

Myley:

Het was al twee weken hetzelfde: Om de zoveel dagen werd ze door 'Jan met de koffie' verplaatst van huisje. Het was begonnen met een redelijk huisje, maar hoe langer ze vast werd gehouden, hoe minder de huisjes werden. steeds meer deuren vielen bijna uit hun scharnieren, en steeds meer muren stortten bijna in. Maar ontsnappen kon ze niet. En dat was nu al twee weken zo.

Hoe Myley wist dat het twee weken waren? Simpel. Ze werd verplaatst in een auto, met radio. ze kreeg  een prop in de mond, de handen werden vastgebonden en de deuren op slot gedaan. maar de radio bleef aan. En bijna elke keer als ze in de auto zat werd er op het nieuws gezegd dat het meisje dat zoveel dagen of weken geleden op een One Direction concert was ontvoerd, nog steeds niet gevonden was.En elke keer grinnikte 'Jan'.  Myley was slecht in namen, en om maar van dat constante 'hij' in haar gedachten af te zijn, noemde ze hem 'Jan.'  Dat ze zijn naam niet wist hield trouwens ook nog wat leuks in haar leven. elke keer als ze hem zag - Hij kwam bijna nooit langs als hij haar in een huisje had opgesloten - probeerde ze weer een nieuwe naam voor hem te bedenken.

Ook was ze ergens anders achter gekomen dankzij de radio. Ze spraken Engels. Dus ze zat in Engeland. Of in Amerika of Australië. En om nog een beetje vrolijk te blijven had ze de eerste keer enthousiast gereageerd, en dingen gedacht als: Dan kom ik toch nog ergens in mijn leven! Maar al snel had ze ingezien dat ze niets van het onbekende land kon zien, en alleen maar vervallen muren, en oude deuren kon zien.

Tot nu toe had ze twee keer zo'n miezerig huisje gehad dat ze een vuurtje had gemaakt. En daardoor miste de helft van haar schrijfblok. Jan had haar trouwens helemaal niet gefouillerd of zo. Hij had haar zelfs haar mobiel laten houden. Alsof hij had geweten dat het ding binnen twee dagen leeg zou zijn.

Myley was twee dagen na het concert bij bewustzijn gekomen. ze had op de koude stenen vloer van een - zoals gewoonlijk-  oud huisje gelegen, en geen idee gehad van wat er gebeurd was. Diezelfde avond was Jan langsgekomen, en hij had haar dingen willen vragen, hij had een vreemd accent. Myley had geen antwoord kunnen geven, en hij had haar woedend een klap gegeven en was naar buiten gestormd, Maar hij had wel wat eten achtergelaten. Myley had daarna niet meer tijd nodig om te weten wat er was gebeurd, en ze had in zorgen gezeten omdat ze zich afvroeg hoe het met Nancy, haar oom, en de gitaar van haar vader ging. De gitaar van haar vader kwam bij dit rijtje te staan omdat het het enige is wat ze nog van haar vader had. Zelf kon ze niet gitaar spelen. ze pingelde wel eens wat, - het sloeg meestal nergens op- maar meestal hield ze de gitaar in goede conditie, om de één of andere reden hopend dat haar vader dan een keer s'avonds de kamer in te stappen, om voor de haard op de gitaar te spelen. Maar ze wist wel dat het hopeloos was, hoeveel ze het ook hoopte.

De dag daarna had de eerste verhuizing plaatsgevonden. Jan heeft de eerste drie dagen volop geprobeerd haar te irriteren in de hoop dat ze ging praten, en ze was ook geirriteerd, maar dat kon ze niet zeggen, en dat wist hij niet.

Hij wist niets van haar. En ze ging hem niets zeggen ook, niet via mond - wat helemaal niet kon - en Niet via haar boekje. En dus zat ze nu voor de zoveelste keer naar het nieuws te luisteren met een prop in de mond. Ze had zich al miljoen keren afgevraagd waar het ding voor diende, maar ondertussen was ze eraan gewend geraakt de harde, ruige stof in haar mond te krijgen.

'It's still unknown where the missing girl is, not only in Holland but also in other europian countries have started to search for her. She dissappeared now two and a half week ago at a One Direction concert, and the police has no clue in where she can be,' de radio ging wat harder, maar niet luid genoeg om Jan's gegrinnik te overtreffen. 'Also in Brittian the police started searching, but there have been no results yet.' de verslaggeefster nam even adem. 'And now some other news....' Myley verplaatste haar aandacht naar de leren bank waar ze op zat. het was zacht, en glad. Maar voor ze een beweging mocht maken moest ze Jan's blik vangen in de achteruikijk spiegel om zijn goedkeuring te krijgen. Ze keek hem aan, bracht haar handen met gestrekte vingers naar de zijkant van haar hoofd, en legde hem scheef. Daarna wees ze naar de bank. Jan knikte nors.

Na ongeveer een halfuurtje te hebben gelegen werd ze de auto uitgesleurd, en kreeg ze een halve minuut de kans om het huisje te aanschouwen. Het was... mooi.

Het was een rijk huis, en Myley wist dat dit het echte huis van Jan was. Zijn nederlands naam kon ze dus wel schrappen, en wist meteen waar het accent vandaan was gekomen. Ze wist ook dat ze hier zou blijven totdat 'hij' had uitgevogeld wat hij met haar wilde. Toch niet misbruiken? of vermoorden? Om kalm te blijven verdreef ze de gedachten uit haar hoofd, een liep ze mee naar het witte, nette huis. De deur stond tot haar niet geringe verbazing recht in zijn scharnieren, - al moesten haar ogen er wel even aan wennen - en de ramen hadden net afgewerkte luiken die dicht stonden. de tuin was een redelijk groot grasveld, en de auto was geparkeerd onder een luxe afdak. Myley werd de deur ingeduwt, en ving een glimp op van een nette ruime kamer, met meerdere sofa's, een bar met krukken met rood leren zittingen, en een grote flatscreen. Daarna werd ze een volgende deur doorgeduwd. een lange witte gang met meerdere schilderijen, die ze niet van voren kon zien omdat ze te ver weg hingen.

Myley werd nog een andere deur door geduwd, en meteen in duisternis omhult. Ze mocht niet verder dan een meter lopen en werd daar tegengehouden. Ze voelde hoe de touwen die haar handen vastgebonden hielden werden los gesneden, en - nog steeds om een lichtpuntje in de nu omhullende duisternis te houden - ze verheugde zich erop om net als in films pijnlijk over haar polsen te wrijven. Haar polsen waren los. ze wou ze net naar voren toe brengen toen 'hij' haar een duw tegen haar rug gaf, en Myley naar voren toe viel.

Ze strekte haar handen naar voren en verwachtte de grond, maar die kwam niet. in plaats daarvan viel ze voorover en duikelde ze naar beneden. ze voelde het ongelijke oppervalk, en overal waar ze tegenaan bonkte leek een schok door haar zenuwen te geven, en als ze had gekund, dan had ze het uitgeschreeuwd van pijn. Myley viel met duizeling wekkende snelhied de twintig-tredige trap af....

'Sleep well' zei 'hij' in vloeiend engels, waarna hij zich grinnikend omdraaide, en het vertrek uit liep.hij sloot de deur achter zich, maar er werd geen sleutel in een slot omgedraaid. Er was geen slot.

Myley hoorde niets. ze was gehuld in stilte en duisternis. Maar niet die van de kamer. Diezelfde die ze op de avond van het concert ook had gehad. de stilte en de duisternis van haar onbewustzijn. 

Om te voorkomen dat Myley de onbeveiligde deur uitkon, was de trap naar de deur onder stroom gezet.

Myley is geëlektrocuteerd.