Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 10: verdwijning

verdwijning

Niall's POV

We stonden op het vliegveld. Niemand wist dat wij het waren - we waren vermomd met mutsen en zonnebrillen en kleren die niet opvielen en zo. Niemand wist dat One Direction naar Nederland zou gaan. Wij stonden in de rij, en hadden net onze koffers op een lopende band gezet. Nu waren we aan het wachten tot het vliegtuig vertrok.

Louis en Harry zaten op de ene bank en Liam, Zayn en ik zaten tegenover hen. We wachtten. Ik at wat en dronk wat, en we zaten allemaal gespannen te wachten.

'You've got the addres, right Liam?' vroeg ik voor de zekerheid. Natuurlijk hadden de anderen dat ook al aan hem gevraagd. Liam knikte geduldig. Hij leek toch het zenuwachtigst van ons allemaal.

Natuurlijk wisten we allemaal wel waarom hij zo zenuwachtig was, maar we hielden ons gebiedig stil, en deden net alsof we niets door hadden.

'How long to go?' vroeg Louis als een klein kind aan ons. Liam antwoordde geduldig.

'Twenty minutes,' antwoordde hij.

Ik greep mijn iPhone en startte twitter. Ik mocht niemand laten weten dat we naar Nederland gingen, totdat we in Nederland waren aangekomen en op onze bestemmming waren. Anders werden we overstroomd door fans, en papperazi.

Ik bekeek wat tweets, en tweette wat terug en retweette wat.

'Finally I understand how boring it is to wait,'  tweette ik. Ik kreeg meteen reacties en vragen over waar ik dan op wachtte, maar dat negeerde ik.

Louis Tomlinson:

'@Niallofficial: You're abosolutley right with that. This is so boring,'  

Ik keek op en zag dat Louis ook met zijn iPhone prutste, en op dat moment naar mij keek.

Niall Horan:

'@Louis_Tomlison I don't even dare to call it boring. It's much worse! we only sit here and do nothing,'

Veel reacties die vroegen waar we dan zaten, en waar we dan op wachtten.

Louis Tomlinson:

@Niallofficial Just 20 min left. We can do it bro! ;)

Ik knikte naar Louis die terug glimlachtte. bedankt voor het korte vermaak.

'How did Nancy react?' vroeg ik dus maar terwijl ik mijn iPhone terug in mijn broekzak duwde.

'She was surprised. But she picked it up really well,' antwoordde Liam tewijl hij zijn aandacht op mij vestigde en van het scherm met reclame afhaalde.

'You're nervous?' Het floepte er per ongeluk uit. Liam wierp een blik op mij, en keek me vreemd aan. Ik grijnsde schaapachtig.

'What do you mean?'

'Are you nervous to see Nancy?' vroeg ik. Nu ik begonnen was kon ik niet meer terug. Harry leunde onverschillig voorover, maar ik wist dat hij luisterde. Louis luisterde ook, aangezien zijn vingers waren gestopt met bewegen boven het scherm van zijn iPhone.  Zayn deed geen poging om te verbergen dat hij luisterde. Hij zat gewoon naast ons en keek ons aan. Klaar om zich in het gesprek te mengen.

'What do you mean?' vroeg Liam, terwijl ik in het kunstlicht zag dat hij lichtjes rood werd.

'Oh come on Liam! We all know it!' zei Zayn zonder omhaal.

'Know what?' vroeg Liam, de onschuld zelf, maar toch blozend.

'About you and your feelings to the BFF of a missing girl....,'  zei Louis ineens. Liam had dus niet doorgehad dat hij ook mee luisterde want hij schrok zich kapot.

Liam ontkende het niet, en bleef stil.

'Ha! I knew it I knew it!'

'Why did you know?'

'Well, everytime I say i'm gonna call Nancy, you're like' Zayn liet een stralend gezicht zien, 'And when she laughed the last time you were like' Zayn liet een nog stralender gezicht zien.

Liam werd rood.

'Her laugh sounds great okay? it's nothing more,'

LIAM'S POV:

Oh Ik had zo'n spijt van die zin. De anderen schaterden het uit, en Harry had blijkbaar ook meegeluisterd want hij lachte net zo hard. Ik voelde dat ik rood werd, en probeerdde mijn aandacht te verplaatsen naar het scherm waar reclames voorbij flitsten.

'Liam, You've never been good at making excuses. This was the worst one yet!' giechelde Louis.  Hij giechelde echt als een klein meisje soms. '

'Okay! I like her. But you don't have to giggle like a little girl,' Ha, die was stil. De anderen schaterden gewoon door.

Ik keek tevreden omdat ik Louis stil had gekregen, maar Louis keek niet naar mij. Hij had een geschokte uitdrukking op zijn gezicht en keek over mijn schouder. 

'Watsup?' vroeg ik bezorgt.

'Don't look back, don't. Call the police, immediatly,' zei Louis. De anderen hielden op met lachen en keken hem verbaasd aan. Louis stond op. Hun blikken negerend. Ik greep mijn mobiel, en toetse het nummer in.

'I just saw Edward Benedict. He had a suitcase with him way to big to only carry clothes,'  zei Louis. Hij liep weg, om Edward niet uit het oog te verliezen. Ik werd bleek en hoorde een stem aan de andere kant van de lijn. Snel legde ik de situatie uit.

De vrouw aan de andere kant van de lijn zei dat de politie zou komen en wij konden alleen maar wachtten.

We vertrouwden op Louis vermogen om te spioneren. Hij had genoeg spionage films gezien. De vraag was alleen of hij het er in het echt ook wat aan had.

*twee uur later*

De politie was er. We hadden ons vliegtuig gemist.

Edward was weg. Niemand had hem en zijn koffer gezien.

Met zijn vieren zaten we op dezelfde banken. Paul stond bij ons. Hij was onze bodyguard, en stond bij ons omdat het niet meer onbekend was dat One Direction op het vliegveld was. Of 4/5 van 1D.

Want Louis was niet meer terug gekomen, en nergens meer te bekennen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry dat de hoofdstukken zo kort zijn!!!!

Niet mijn schuld, ik moet nu huiswerk maken :( en ik moest ook maar eens weer wat eten :)

Gelukkig kan dat tegelijk en word het een leuker dankzij het andere! :)

Hopelijk bevalt het! :)

xxxxx

Magda