Sprakeloos (One Direction fanfiction Dutch)

Hoofdstuk 2: Nancy's POV

Nancy's POV

Met mijn hoofd in mijn handen zit ik roerloos op mijn bed. Hoe kon ik zo stom zijn om haar mee te laten gaan? ik herhaal de vraag elke keer weer. Mijn ouders hebben al duizend keer gezegd dat niemand kon weten dat Myley ontvoerd zou worden. Zelfs haar oom heeft gezegd dat het niet mijn schuld was, en dat hij het niemand kwalijk nam behalve de ontvoerder zelf. Toch voel ik me schuldig. Pas toen het concert begon - wat een kwartier later was - begon ik me af te vragen waar ze was. Ik zei tot halverwege tegen mezelf dat ze wel zou komen. Daarna ben ik gaan zoeken. Maar wat valt er te zoeken in zo'n grote menigte? Het was hopeloos.

Pas op driekwart van het concert wou ik de politie bellen. Maar ik wilde de show ook niet voor de rest van de aanwezigen verpesten. Myley had altijd al dingen geschreven als : tien zijn belangrijker dat één. ook al ken je die tien niet, en die ene wel.

Ze schreef altijd van dat soort dingen. Daar dacht ik dus aan op dat moment. die stuk of vijfhonderd andere fans had Myley voor zichzelf getrokken en ze had het dus alleen maar stom gevonden als ik de show voor hen verpest had. Zodra de laatste noot gespeeld en gezongen was, heb ik de politie gebeld.

Ik heb buiten staan wachten tot ze kwamen. De bewakers hadden verbaasd gereageerd op de politie. ik ben meteen op de politie afgestapt en heb gezegd dat ik mijn vriendin al voor de show kwijt was en haar overal had gezocht.

De politie had sceptisch gereageerd, onder het motto dat het heel gewoon was om een vriendin uit het oog te verliezen, maar ze bleven bij me. en zelfs toen het hele gebouw leeg was, was Myley nergens te bekennen. Toen begon de politie wel zorgelijk te worden. Ze begonnen te zoeken, maar konden haar niet vinden.Het concert eindigde om tien uur. het was begonnen om zeven uur. Om twaalf uur werd besloten dat ze was ontvoerd. Vijf uur nadat ze was verdwenen. Ze kon onderhand overal naartoe gebracht zijn.

Mijn ouders werden gebeld, en Myley haar oom. De media werd ingelicht, en ik werd opgehaald door mijn ouders. Zelfs One Direction kwam persoonlijk naar me toe om te zeggen dat ze zouden helpen met zoeken. Zat ik niet met mijn gedachten bij Myley, dan was ik uit mijn dak gegaan. Nu keek ik ze alleen maar aan en knikte wat bij hun woorden. Ook weer iets wat Myley veel schreef: woorden zijn gewoon loze dingen, daden spreken over wie je bent.

Maar One Direction heeft wel wat gedaan. De volgende dag was er een filmpje gelanceerd, waarop ze al hun fans en ieder ander opriepen om naar Myley uit te kijken.  Ik was ze dankbaar voor hun hulp, maar Myley was nu al meer dan twee weken weg, en niemand heeft haar gezien. waarschijnlijk zat ze aan de andere kant van de wereld, ergens in een klein chinees hutje of zo..

Er word op mijn deur  geklopt. Ik reageer niet. Er word nog een keer geklopt, en ik hoor hoe de deur langzaam open gaat. 'Nancy? het eten is klaar. Kom je?' de stem van mijn moeder klinkt zacht. Waarschijnlijk doe ik haar pijn door me alleen maar op m'n kamer op te sluiten en naar trieste muziek te luisteren. Alsof ik liefdesverdriet heb. Myley is mijn beste vriendin, en we waren al bij elkaar een maand na onze geboorte! Onze vaders zijn goede vrienden, en kenden elkaar toen al goed. Myley en ik vermoedden beiden dat mijn vader gehoopt had dat ik wat minder zou krijsen als ik bij de stille Myley in de buurt was.

Ik kijk op en glimlach zwakjes naar mijn moeder. 'Ik kom' mompel ik, waarna ik de radio uitdruk. mijn moeder knikte, en gaat weg. Ik sta op en loop langs mijn bureau. Misschien ben ik niet gewend aan de stilte, schiet het me te binnen. Maar meteen weet ik dat dat nergens op slaat. Myley kan niet praten! ze was altijd stil! Maar toch, denk ik bij mezelf, de stiltes met Myley zijn anders dan de stiltes zonder haar. Haar aanwezigheid is soort van al genoeg. En we kennen elkaar al zo goed dat ik gewoon aan haar gezicht kan zien wat ze wil zeggen.

Ik ga even met mijn hand over mijn broekzak, waar een papiertje uit Myley's schrijfblok in zit. Die was ze ooit vergeten.Op het papiertje staat één van de songteksten die ze uit haar hoofd had geleerd. Het liedje ken ik niet, maar ik weet wel dat ze het geweldig vond.

Ik loop mijn kamer uit, struikel bijna over een pluizige witte hoop, en mompel wat excuusjes tegenover Minni, onze kat, die alles behalve klein is. Ik snuif de lucht op van gebraden gehakt, met uien en paprika. Mijn pas word sneller, en ik zie de specialiteit van mijn vader al voor me, als de telefoon gaat.

Mijn hart slaat een slag sneller, en ik dender de trap af. In de hal grijp ik de hoorn van het kasje, en druk hem tegen mijn oor.

'Hallo?'

'Hey, Nancy, met Deller, Heb je even?'

Teleurgesteld dat het niet iemand is die komt melden dat Myley gevonden is, maar gewoon een klasgenoot ben ik even stil.

'Nancy? Ben je daar nog?'

'O, eh, Ja, wat is er?'

'Heb je het huiswerk van wiskunde voor vrijdag?'

'Deller, dat staat in het schema, dat heeft iedereen gekregen. en anders staat het op de site,'

'Ik ben het schema kwijt, en we hebben al een paar dagen geen internet,'

'Goed, ehm, volgens mij gewoon paragraaf vijf afmaken,'

'Oké, dank je,'

'Asjeblieft. tot morgen,'

'Tot morgen'

Nog steeds teleurgesteld leg ik neer. Dan dringt de geur van mijn vaders gehaktballen mijn neus binnen, en ik herinner me nog iets wat Myley veel schreef ; Geniet van elk moment, hoe hopeloos het ook lijkt.

Nou Myley, denk ik bij mezelf, Ik zal volop mijn best doen om van dit maal te genieten. En met een kleine - echte -  glimlach stap ik de keuken in.