02.00 ✦ yeonbin

yirmi beş'

02.21

yeonjun:
soobin

yine mi

soobin:
üzgünüm

yeonjun:
bunları izlemek istemiyorum

her ne kadar haklı olduğuna inansam da

cidden hoşuma gitmiyor seni bu şekilde görmek

başka bir mekan mı seçseniz artık kendinize

en azından benim haberim olmasın

soobin:
sevgilim

üzgünüm gerçekten

halledeceğim bu meseleyi

yeonjun:
tamam

soobin:
yeonjun

biraz yanıma inme şansın var mı

birazdan bizimkiler gidince yani

yeonjun:
neden?

soobin:
özledim

bir de konuşmak için

bence sana anlatmanın zamanı çoktan geldi

yeonjun:
tamam olur

soobin:
ben gönderiyorum şimdi çocukları

sana haber edeceğim bekle

yeonjun:
gönder bakalım

****
YEONJUN

Yaklaşık beş dakika sonra Soobin'in yanına inmek için ceketimi ve ayakkabılarımı giyip ses çıkarmamaya özen göstererek kapattım kapıyı. Anahtarı ve ve telefonu cebime atıp asansörün gelmesini beklemeden merdivenlerden indim. Sonunda o beklediğim an gelmişti. En başından beri merak ettiğim şeyi öğrenecek olmanın gerginliği ve birazdan Soobin'in yanında olacak olmanın heyecanı üzerimdeyken derin bi nefes aldım.

Kapıyı açıp evin arka tarafına dolandığımda elleri cebinde sokak lambasının altında yeri izleyen sevgilimi görünce istemsiz bir gülümseme oluşmuştu dudaklarımda.
Soobin'in bende ki etkisi buydu, sadece ona bakmak bile gülümsetiyordu beni. Rüzgar vücudumu hafif titrettiğinde sokağın ortasında dikelmeyi bırakıp koşar adımlarla yanına vardım. Kafasını kaldırıp beni gördüğünde o da kocaman gülümsemiş ve kollarını açmıştı.

Ben de kollarımı açıp boynuna doladığımda yanağıma bir öpücük kondurup bir süre dudaklarını orada dinlendirdi. Sanki az önce birini tekme tokat döven o değilmiş gibi, şefkat doluydu sarılışı. Ve ben, sanki on dakika öncesine kadar ona sinirli olan ben değilmişim gibi özlem doluydum.

Haftasonu olduğu için ve Soobin'in ailesiyle işleri olduğu için 2 gündür görüşemiyorduk. Asıl kızdığım noktalardan biri de buydu aslında.
İşi vardı ama bunları yapmaya da vakti vardı. Hem de benim evimin önünde. Bana gelmek yerine yine birilerini cezalandırmak önceliği olmuştu.
Yine de bir sarılış yetmişti bütün kızgınlığımı unutmaya. Söylemiştim değil mi? Choi Soobin etkisi.

Kollarımı yavaşça çözüp ondan ayrıldığımda Soobin bir süre boşluğa düşmüş gibi gözlerime baksa da yapacak bir şey yoktu. Dakikalarca sokağın ortasında sarılı durmak pek mantıklı değildi. Üstelik saat gecenin bir yarısıysa.