02.00 ✦ yeonbin

yirmi altı'

YEONJUN

'İnsanlar göründüğü gibi değildir.'
Bundan sonra ki hayat mottolarımdan biri bu olacaktı. Okulun havalı, zengin, başarılı çocuğu ve dört dörtlük hayatı olan Choi Soobin... Ben de dahil, çoğu kişinin tanıdığı, gördüğü Soobin buydu. Tabii, ben yakından tanıdıktan sonra öyle biri olmadığını anlamam uzun sürmemişti ama altında yatan şeyleri öğrendiğimde, tiksindim bütün o önyargılarımdan. Ne acı bir geçmişe sahip olduğunu, o yenilmez ve güçlü görüntüsünün altına ne çok acı sığdırdığını yeni anlamıştım.

O okulun havalı çocuğu, şimdi göğsüme sığınmış gözyaşları dökerken çok daha iyi anlıyordum bunu. Bütün acısını çekip almak mümkün olsaydı keşke ama elimden gelen tek şey ona sarılıp -ne kadar olunabilirse- teselli olmaktı.

Daha acı olanıysa bu kadarla sınırlı olmadığıydı. Daha anlatmadığı şeyler vardı biliyordum. Ama ısrar etmeyecektim, bu gece fazlasıyla zorlanmıştı zaten. Kalanını daha sonra da anlatabilirdi.

Saate baktığımda dört buçuğu geçtiğini gördüm. Soobin aşağıda öylece ağlarken elimden sarılmaktan başka bir şey gelmemişti. Hava zaten soğuktu daha da soğuyunca eve çıkmayı teklif etmiştim. Onu bu halde asla bırakmazdım. Ailesine yarın açıklama yapabilirdik. Gerekirse ben konuşurdum. Şimdi ise yatakta birlikte uzanırken kafasını göğsümle boynum arasına gömmüştü.

Başımı hafif geri çekip hâlâ ağlayıp ağlamadığına baktım. Benim hareketlenmemle o da kafasını kaldırıp bana bakmıştı. Bir anda ne yapacağımı bilemeyip gülümseyince o da burukça gülümsedi. "İyi misin?"

Usulca başını salladı. "Sayende, daha iyiyim."

"Sevindim sevgilim. Çok daha iyi olacaksın, merak etme."

Soobin'in gülümsemesi büyümüş yüz yüze gelecek şekilde kafasını yastığa koymuştu. "Sen böyle yani başımda kalır ve sevgini benden esirgemezsen ben hep iyi olurum ki zaten."

Bu sözlerine kıkırdayıp yumuşacık saçlarından öptüm.

"İstediğin bu olsun bebeğim, sen istesen de bırakamam artık seni."

Soobin de ağladığı için boğuk çıkan sesiyle kıkırdadığında ona biraz daha yaklaşıp kollarımı sıkıca sardım beline.
O da aynı şekilde kollarını sarmış dudaklarını dudaklarıma değdirip geri çekilmişti. Ama ben bununla yetinebileceğimi sanmıyordum. Bu yüzden tekrar dudaklarımızı birleştirip öpmeye başladım. Bir süre afallasa da,
o da karşılık vermişti. Alt dudadığımı ısırınca ağzının içine doğru bir mırıltı bırakmıştım. Bu Soobin'in hoşuna gitmiş olacak ki dudaklarımın üzerinde hareket eden dudakları kıvrıldı. En son üst dudağını emerek geri çekildim. Nefes nefese birbirimizi izlerken son kez hızlı hızlı birkaç öpücük daha kondurunca gülümsedi.

"Noldu hoşuna mı gitti?"

Başını salladı. "Çoook."

Sırıtarak "Ne tesadüf benim de çok hoşuma gitti." dediğimde gülümsemesi genişlemiş ve tekrar yüzünü boynuma gömmüştü.

"Dejavumuzu da yaşadığımıza göre artık uyuyalım mı? Çok geç oldu."

Mırıldanarak onayladı. "Yarın okul var bir de... birkaç saat uyuyalım en azından."

"Boş ver okulu şimdi, bir günlük devamsızlık yapsak sorun olmaz."

Başını kaldırıp yüzümü taradı. "Normalde olsa kabul etmezdim ama yarın gitsek de pek bir şey anlayacağımı sanmıyorum, çok yorgunum."

"Aferin benim sevgilime. İnatçı değilken çok daha güzelsin."

Dediğim şeye sırıttı. "Bak sen, inatçıyken sevmiyor musun beni?"

Hızla başımı iki yana salladım.

"Hayır aşkım yanlış anladın, inatçıyken güzelsin ama inatçı değilken daha güzelsin."

Yaklaşıp yanağıma sulu bir öpücük kondurdu. "Tamam tamam, açıklama yapıyor bir de yiyeceğim şimdi."

Gülümseyerek yüzünü okşadıktan sonra şakaklarına şefkatli bir öpücük kondurdum. "İyi geceler güzelim."

"İyi geceler sevgilim."

Gözlerim yavaşça uykuya teslim olurken duyduğum son ses teşekkür ederim, sen iyi ki varsın diye fısıldamasıydı.

_________________

önceki bölümün devamı gibi oldu bu

bu arada soobin'in hikayesinin devamını anlatacaktım normalde bu bölümde ama önce anlattıklarını bi sindirelim dedim ikisi bir anda ağır gelecekti yoksa :(

24 Şubat 2021

🌈