PAYİDAR ERVAH

-12-VATAN SAĞOLSUN KOMUTAN

Herkese merhaba arkadaşlar uzun upuzun  zamandır yoktum sürpriz yapayım dedim.Bazı özel sebeplerden buraya pek vakit ayıramıyorum bu ara.  Yazım yanlışı vs olabilir kurgu ilerde düzenlenmeye alınacak. Ayrıca bölümleri okuyan kişi sayısı beğenenin genellikle iki katı hayalet okuyucularıma sesleniyorum. Oy verince size bişey yapmıyorum yada yapmıyoruz bir yıldıza basıp emeğin hakkını bermek emin olun çok zor değil.
Bir diğer konu burada kurgu yazıp paylaşan herkes eleştiriye elbette açık olmalı ama sizde bunu bilip insanı gömmezseniz sevinirim. Sonuçta bende bir insanım ve annem beni yazar olarak doğurmadı. Siz hatalarımı söylediğiniz de emin olun elimden geldikçe düzeltmeye çalışıyorum. Umarım beni anlıyorsunuzdur. Niyetim sizi kırmak değil sizinde öyle olmadığına eminim. Ama bazen üslubunuzfazla sert ve acımasız oluyor. Ve lüften rica ediyorum sizden bölüme başlamadan şu bölüm başı yazılarını okuyun bazı kendi bilmezler yüzünden insan yazdığına da pişman oluyor. Heves bırakmıyorsunuz insanda çünkü.

Başlama saati ve tarihinizi yazarsanız sevinirim.

Ben bir askerim , damarlarımda ki kandır rengini veren , gökyüzünün en güzel süsü bayrağıma. Parçalanmış bedenimi saklarken tahta parçaları o süsler yine beni.  Bırakmadık birbirimizi, feryatlar arşa ulaşırken. Kana boyandı toprak yine. Anaların yüreği kor ateş.

-"Beş şehidimiz var. Rabbim ana babalarına sabır versin. Yarın sabah ailelere  sizlerden haber verecek olanlar yanlarına birer arkadaşıyla birlikte şehitlerimizi son yolculuklarına uğurlamak için memleketlerine kadar eşlik edeceksiniz . Biliyorum yorgunsun, üzgünsünüz, öfkelisiniz, hepimiz öyleyiz. Ama unutmayın ki "HERŞEY VATAN İÇİN"...

Herşey vatan içindi değil mi?
Vatan için babasız kalmıştı evlatlar. Vatan için anneme veda etmiştim ben.

"Askerlerimizin ikisi kardeşmiş çocuklar.  Hatay'a ailesine bu iki kardeşi Binbaşı Alphan ve Çiler ikiniz götüreceksiniz. Diğer askerlerimizi Bahar , Can ve ışıl götürecek. Taziyeler ve defin işlemlerinden sonra rehine askerlerimiz için tekrar geri döneceksiniz çocuklar."

"Emredersiniz komutanım" diye selam durup cevapladığımızda karşımızda omuzları çökmüş bir yarbay istemsizce canımı yakıyordu.

Her şehit haberinde elbette yıkılıp, delirirdik ama bu sefer ki  sanki biraz daha başkaydı.

"Komutanım başka bişey mi var ,bize söylemediğiniz." durmak bilmeyen çenem yine kendini tutamamıştı.
Gözlerime büyük bir üzüntü ile bakan yarbayla içimde ki huzursuzluk da bir kademe arttı.

" Hatay'a götüreceğiz evlatların babalarına ,günler önce sadece yaralı demiştim yüzbaşım. İyileşecekler demiştim. "

Nefesim istemsizce tıkanırken gözlerim yanmaya tekrar başlarken eş zamanlı kan beynine sıçramıştı. Bir babanın yüreğine umut tohumları ekip şimdi o yüreği yerinden sökecektik bir kaç insan dışı varlık yüzünden.

Peki ben askerlerimiz ebediyete uğurlayıp buraya geri döndükten sonra üst mevkilerden gelecek emiri bekler miydim?

Asla!

Asla beklemeyecektim.

O dağları bir grup çapulcuya zindan edecek, mezar yapacağım. Elbette biliyorum ne benim delirmem ile bunların sonu gelir, ne de yüreği yanan anaları babaları görüp bunların taşlaşmış yürekleri insafa gelir. Ama bir öldüğümüzde bin dirildiğimizi bilmeleri gerekiyordu. Demek ki bizim hakkımızda çoğu bildikleri şeyleri unutmuşlardı. Bende seve seve hatırlayacaktım. Canım uğruna , vatanım için, gözü yaşlı analar için.

Askere gönderilen ana kuzularının arkasından, vatan sağolsun denmesin diye ,yaptığım belki küçük bir diken kadar fayda vermeyecekti ama ,o çakal sürülerini korkutmaya yeterdi. Belki girdikleri yuvalarından çıkmak istemez orada geberip giderlerdi.