| Gece | Adrinette (Tamamlandı)

20.Bölüm

___

Sesini duyduğum kişinin aklımdaki kişi olmaması için dua ederek arkama döndüm.

Ama kahretsin ki Adrien'dı.

___

Marinette Dupain Cheng

Adrien bize tek kaşını kaldırmış bakıyordu.Hayır, hayır hayır!Şimdi ne yapacağım?Gel de bir yalan uydur.

"Umm...Şey..." Lydia ağzında bir şeyler gevelerken aynı zamanda kafasında bir çok çözüm yolu arıyordu.Aklıma gelen şeyle hemen ona döndüm.

"Ş-şu Sch-schande-derexa olayı-yını a-anlatı-tıyordum."

Kahretsin ki kekelemiştim.Yalan söylediğimde hep kekeler ya da başka tarafa bakardım.Adrien da bu huyumu çok iyi biliyordu.

"Evet, Adrien.Annenin yaşadığı olayları anlatıyordu."

Adrien'ın bakışlarını Lydia'dan çekip, benim üzerimde durdurduğunda ayvayı yediğimi hissettim. Çünkü Lydia çok iyi bir oyuncuydu fakat ben değildim.

"Ben duyduğum şeye eminim.Annemin hamileliğini anlatmıyordunuz."

Lydia son çare olarak bana döndüğünde, beynimde sesini duydum.

Marinette söylemelisin.

Ne?Hayır!Daha ben bunu kabullenememişken ona nasıl söyleyebilirim ki?

Söyle dedim!Hem Adrien zekidir.Bu saatten sonra döndüremeyiz.Zaten eninde sonunda öğrenmeyecek mi?Bırak erken öğrensin.Hem sana yardım eder.Ben sana yetişemiyorum ki!

Derin bir nefes aldım.Lydia haklıydı, zaten öğrenecekti.Hatta belki erken söylemekten faydası bile olurdu.

Lydia bunları anlamış gibi, "Ben sizi yalnız bırakayım." dedi ve omzuma hafifçe vurarak Alyssa'nın odasına ilerledi.

"Marinette ne oluyor?"

Gözlerimin doluşunu engellemeden "Korkuyorum," dedim.

"Neyden güzelim?"

Ellerimi avuçlarken, gözümü yerden çekip yemyeşil gözlerine baktım."Burada konuşmayalım."

Tuttuğu elimdeki elinin bileğini tutarak onu hastane çatısına götürdüm."Mari artık söylesen?Ben de korkmaya başladım."

Hava çok soğuktu fakat bu umrumda değildi.Kollarımı birbirine dolarken, kısık çıkan sesimle konuştum.

"Hamileyim."

"Ne?" 

Gözlerini gözlerime sabitlerken bana öyle bir bakıyordu ki...Sanki benim ağzımdan çıkan söze değil de kendi kulaklarında bir sorun arıyormuş gibi.

"Do-doğru duydum değil mi?"

Kafamı sallayabildim sadece.Bir kaç dakikalığına gözü yerle buluşunca ben de gözlerimi gökyüzüne çevirdim.Fakat aniden bana sarılmasıyla şaşkınlıkla bakakaldım.

"Tanrım!Bu çok güzel!"

Bir dakika.Sevindi mi?

"S-sevindi-din mi?"

"Tabi ki!Bir çocuğumuz olacak Marinette!Nasıl sevinmeyeyim?" Geri çekilip heyecanla yüzüme baktı.Yerinde tepinmesiyle daha da şaşırdım.Tekrar bana sarılırken "Adrien," dedim. "Boğuyorsun."

"Oh pardon!" Hızla benden ayrılırken sanki aklına bir şey gelmiş gibi kaşlarını çattı."Bu şaka değil, değil mi?"

Marinette kafasını iki yana salladı."Hayır doğru ama...nasıl sevindiğini anlamıyorum Adrien. Farkındaysan biz daha on altı yaşındayız.Daha kendimiz çocuğuz.Bir çocuğa nasıl bakabiliriz ki?"