My Private Tutor

𝐂𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫 30

𝐶ℎ𝑙𝑜𝑒'𝑠 𝑃𝑂𝑉

"𝐎𝐲!!!"

Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses na 'yun.Nanlaki pa ang mata ko ng makita ko siya bago ako tuluyang ngumiti at tumakbo papalapit sa kanya.Is this for real!?.How can he be this more handsome?.He's just wearing a white polo and black pants but he's too handsome..

"𝐈𝐭'𝐬 𝐛𝐞𝐞𝐧 2 𝐲𝐞𝐚𝐫𝐬?,𝐚𝐧𝐠 𝐠𝐰𝐚𝐩𝐨 𝐦𝐨 𝐩𝐚 𝐝𝐢𝐧!"nakangiting bati ko

"𝐇𝐦?,𝐈 𝐭𝐡𝐨𝐮𝐠𝐡𝐭 𝐢𝐭'𝐬 𝐣𝐮𝐬𝐭 2 𝐝𝐚𝐲𝐬?"

I chuckled"𝐀𝐧𝐠 𝐦𝐢𝐧𝐮𝐭𝐨 𝐬𝐚 𝐢𝐧𝐲𝐨 𝐚𝐲 𝐚𝐫𝐚𝐰 𝐧𝐚 𝐝𝐢𝐭𝐨.𝐒𝐨𝐛𝐫𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐢𝐬𝐬 𝐧𝐚 𝐦𝐢𝐬𝐬 𝐤𝐢𝐭𝐚"

Ngumiti lang naman siya at hinawi ang buhok papunta sa likuran ko.Napapikit pa 'ko dahil na-miss ko din pati ang haplos niya.Lahat-lahat ng ginagawa niya para sa'kin ay miss ko na.Dalawang taon kaming hindi nagkita at hindi nagkausap kaya sabik talaga ako sa kanya.Hindi ko nga lang siya pwedeng hawakan..

𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑘𝑜 𝑎𝑙𝑎𝑚 𝑘𝑢𝑛𝑔 𝑏𝑎𝑘𝑖𝑡 𝑝𝑒𝑟𝑜...ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑡𝑎𝑙𝑎𝑔𝑎 𝑝𝑤𝑒𝑑𝑒..

Napalingon ako sa paligid ko at tanging liwanag at berdeng damo lang ang nakikita ko sa lugar na 'to.Sobrang payapang tignan,walang kahit anong ingay.Wala 'man akong makitang ibon pero pakiramdam ko ay sapat na ang hangin para maging musika sa tainga ko.

Napapikit ako ng biglang may malakas na hangin na humaplos sa balat ko at sa mukha ko.Fresh air..fresh feeling..fresh mind.Unti-unti kong dinilat ang mata ko pero hindi ko na siya nakita kaya bigla akong kinabahan.Where is he?,I'm still here..

"𝐈'𝐦 𝐡𝐞𝐫𝐞.𝐋𝐞𝐭'𝐬 𝐠𝐨 𝐈'𝐯𝐞 𝐬𝐨𝐦𝐞𝐭𝐡𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐨 𝐬𝐡𝐨𝐰 𝐲𝐨𝐮"

Lumingon ako sa likod ko at nakita ko siyang nakangiti habang nakalahad ang kamay niya.Nawala ang kaba ko dahil akala ko ay nawala na naman siya.Dahan-dahan ang pag-angat ng kamay ko at dahan-dahan din ang paghawak ko sa kamay niya,malambot ang palad niya...walang pinagbago

"𝐒𝐚𝐚𝐧ㅡ"

Hindi ko na natuloy ang tanong ko ng bigla nanamang humangin pero mas malakas na ngayon kaysa sa kanina dahilan para mapapikit nanaman ako.Ilang segundo pa ay huminto na ang hangin kaya minulat ko na ang mata ko.Nagtaka ako ng makita ko ang lugar kung nasaan ako ngayon.Nasa...simbahan?

Napatingin ako sa mga taong nandito.Lahat sila ay nakaputi habang 'yung mga nasa unahan ay umiiyak pa.Napatingin ako ng diretso sa unahan.May...kabaong..

"𝐅𝐢𝐧𝐚𝐥𝐥𝐲...𝐟𝐢𝐧𝐚𝐥...𝐟𝐢𝐧𝐚𝐥𝐞...𝐭𝐡𝐞 𝐥𝐚𝐬𝐭.."napatingin ako sa babaeng nagsalita"𝐈𝐭𝐨 𝐧𝐚 𝐚𝐧𝐠 𝐡𝐮𝐥𝐢𝐧𝐠 𝐚𝐫𝐚𝐰 𝐧𝐚 𝐦𝐚𝐤𝐢𝐤𝐢𝐭𝐚 𝐤𝐨 𝐬𝐢𝐲𝐚.𝐇𝐮𝐥𝐢𝐧𝐠 𝐚𝐫𝐚𝐰 𝐧𝐚 𝐦𝐚𝐬𝐢𝐬𝐢𝐥𝐚𝐲𝐚𝐧 𝐤𝐨 𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐮𝐤𝐡𝐚 𝐧𝐢𝐲𝐚𝐧𝐠...𝐩𝐚𝐲𝐚𝐩𝐚.𝐇-𝐡𝐮𝐥𝐢 𝐧𝐚 𝐭𝐚𝐥𝐚𝐠𝐚"

Malabo ang mukha pero alam ko sa sarili ko kung sino ang nagsasalitang 'yun.That was me.'Yan ang sinabi ko nu'ng nasa simbahan kami para sa mensahe namin kay Walter.Nasaan na nga ba si Walter?,siya 'yung kausap ko kanina ah?bakit bigla nalang siyang nawala?.

Kusang humakbang ang paa ko papunta sa harapan.Walang lumingon maski isa.Napapikit ako ng makarating ako sa kabaong ni Walter.

"𝐈 𝐡𝐚𝐯𝐞 𝐬𝐨 𝐦𝐚𝐧𝐲 𝐪𝐮𝐞𝐬𝐭𝐢𝐨𝐧 𝐟𝐨𝐫 𝐡𝐢𝐦 𝐛𝐮𝐭 𝐈 𝐤𝐧𝐨𝐰 𝐡-𝐡𝐞 𝐜𝐚𝐧'𝐭 𝐚𝐧𝐬𝐰𝐞𝐫 𝐚𝐧𝐲𝐦𝐨𝐫𝐞.𝐁𝐚𝐤𝐢𝐭 𝐤𝐚𝐬𝐢 𝐡𝐢𝐧𝐝𝐢 𝐬𝐢𝐲𝐚 𝐧𝐚𝐠𝐩𝐚𝐚𝐥𝐚𝐦 𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐚𝐲𝐨𝐬?,𝐦𝐚𝐢𝐢𝐧𝐭𝐢𝐧𝐝𝐢𝐡𝐚𝐧 𝐤𝐨 𝐧𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐞𝐡.𝐁𝐚𝐤𝐢𝐭 𝐤𝐚𝐢𝐥𝐚𝐧𝐠𝐚𝐧 𝐧𝐢𝐲𝐚 𝐩𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐠𝐬𝐢𝐧𝐮𝐧𝐠𝐚𝐥𝐢𝐧𝐠?,𝐡𝐚𝐧𝐝𝐚 𝐧𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐚𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐬𝐚𝐤𝐭𝐚𝐧 𝐝𝐚𝐡𝐢𝐥 𝐩𝐢𝐧𝐢𝐥𝐢 𝐤𝐨 𝐝𝐢𝐧 𝐧𝐚𝐦𝐚𝐧 '𝐭𝐨?.'𝐏𝐚𝐧𝐨 𝐧𝐚𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐚𝐤𝐨 𝐧𝐠𝐚𝐲𝐨𝐧?,𝐰𝐚𝐥𝐚 𝐧𝐚 𝐬𝐢𝐲𝐚 𝐬𝐚 𝐭𝐚𝐛𝐢 𝐤𝐨.'𝐏𝐚𝐧𝐨 𝐤𝐨 𝐩𝐚 𝐡𝐚𝐡𝐚𝐫𝐚𝐩𝐢𝐧 𝐚𝐧𝐠 𝐛𝐮𝐤𝐚𝐬?,𝐚𝐥𝐚𝐦 𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐡𝐢𝐧𝐝𝐢 𝐤𝐨 𝐧𝐚 𝐬𝐢𝐲𝐚 𝐦𝐚𝐤𝐢𝐤𝐢𝐭𝐚 𝐚𝐭 𝐦𝐚𝐤𝐚𝐤𝐚𝐮𝐬𝐚𝐩.𝐀𝐧𝐨 𝐩𝐚 𝐛𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐫𝐚𝐫𝐚𝐦𝐝𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐤𝐨 𝐛𝐮𝐤𝐚𝐬?,𝐬𝐚 𝐬𝐮𝐬𝐮𝐧𝐨𝐝 𝐧𝐚 𝐛𝐮𝐤𝐚𝐬?,𝐬𝐚 𝐬𝐮𝐬𝐮𝐧𝐨𝐝 𝐧𝐚 𝐥𝐢𝐧𝐠𝐠𝐨?𝐬𝐚 𝐬𝐮𝐬𝐮𝐧𝐨𝐝 𝐧𝐚 𝐛𝐮𝐰𝐚𝐧 𝐚𝐭 𝐭𝐚𝐨𝐧?,𝐧𝐚𝐢𝐰𝐚𝐧 𝐧𝐚𝐧𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐚𝐤𝐨.𝐀𝐧𝐨 𝐛𝐚𝐧𝐠 𝐝𝐚𝐩𝐚𝐭 𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐠𝐚𝐰𝐢𝐧?,𝐚𝐧𝐠 𝐛𝐢𝐬𝐢𝐭𝐚𝐡𝐢𝐧 𝐬𝐢𝐲𝐚 𝐬𝐚 𝐩𝐮𝐧𝐭𝐨𝐝?"