"Min yoongi Kim Jennie'ye araba tamircisi olduğunu söyleyemeyecek kadar utangaç bir yalancıydı."
{Başlangıç:05072020}
{Bitiş:?}
‼️NOT‼️
BU KİTAP BİR ŞARKI KLİBİNDEN UYARLANMIŞTIR ANCAK KONUNUN TAMAMI YAZAR TARAFINDAN DEĞİŞTİRİLEREK YAZILIYORDUR.
{07...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Onu öpüşümün üzerinden tam iki hafta geçmişti. Beni defalarca aramış, yüzlerce mesaj atmıştı ancak ben hiçbirine dönüş yapmamıştım.
Utanıyor muydum yoksa suçluluk duygusu mu hissediyordum bilmiyorum. Tek bildiğim şey, Yoongi'yi görmeye hazır olmadığımdı. Ondan nefret etmiyordum, kötü bir şey yapmamıştı. Ben onu öptüğümde ne geri çekilmiş, ne de karşılık vermişti. Hoş, gerçi benim de pek bir şey yaptığım söylenemezdi. Heykel gibi dudaklarımı bekletmiştim dudaklarının üzerinde.
O anki duygularım kamakarışıktı. İçimden bir ses yap demişti ve ben.. Yapmıştım işte. Sormadan sorgulamadan, düşünmeden, sonucunu tahmin edemeden. Yapmamam gerekirdi. İkimiz de hazır değildik böyle bir şeye.
Oturup düşünmüştüm uzun uzun bu iki hafta boyunca. Adını bir türlü koyamadığımız bu ilişkideki tek yalancının Yoongi olmadığını anlamıştım bu sayede. Bana yalan söylüyordu evet ama, ben de söylüyordum. Ona inandığımı, şüphelenmediğimi, güvendiğimi söyleyip duruyordum sürekli. Ama böyle değildi, rol yapıyordum. Bunun farkındaydı belki, belki de değildi bilmiyorum.
Bana neden yalan söylediğini bile bilmediğim bir adamdan intikam almak için yalan söylüyordum. Sahi, ne intikamı? Kim yalan söylemezdi ki bu dünyada? Bugüne kadar bana yalan söyleyen pek çok kişi vardı, sinirlensem bile intikam almak için uğraşmamıştım hiçbir zaman. Yoongi'ye olan bu öfkem niyeydi peki? Neye sinirliydim de rol yapıp duruyordum ona karşı? Bunların cevapların bulamadığım gibi, henüz cevabını bulamadığım pek çok soru vardı aklımda.
En çok da 'Ya ben Yoongi olsaydım?' Sorusuna cevap veremiyordum. Onun yerinde olsaydım, o yalanları söylemek zorunda olsaydım, bunun nedeni ne olurdu? Neden söylerdim bu yalanları? Farkilikten utandığım için? Hayır. Eğer öyle olsaydı o çocukların yanına götürmezdi beni. Korkardı 'sen bu çocukları nereden tanıyorsun?' diye sormamdan.
Başka bir seçenek sunmaya çalışmıştım kendime. Ama aklıma hiçbir şey gelmemişti. Bu nedenden başka bir şey bulamıyordum ancak bunun da cevabı vardı. Yine de içim rahat değildi. O yalancıydı, ben onun yalanını ortaya çıkarmak için var olan bir yalancıydım. Bu ilişkide ne doğruydu peki? Sorularımız, cevaplarımız, yaptıklarımız, duygularımız.. Bunlar doğru değildi. Tek doğru olan şey birbirimize olan bakışlarımızdı. Benim bakışlarımda ne gördüğünü bilmiyordum ama ben onun bakışlarında korkakça yanan bir ateş görüyordum.
Korkuyordu rüzgâr onu söndürür diye, çok yükselemiyordu bu yüzden. Ama çevresindekini ısıtması gerekiyor, bunun içinse biraz daha yükselmesi. Çabalıyor yükselmek için yavaşça. O kadar yavaş sürüyor ki yükselmesi, çevresindeki her kimse daha da üşüyüp ateşi harmanlamak için bir şeyler atıyor içine.
