een nieuwe start {voltooid}

word ik ooit weer beter?

Geschrokken sloeg Frida haar hand voor haar mond "het...het spijt me" stamelde ze. "maakt niet uit" zei Merlia, maar in haar ooghoeken blonken tranen. Frida staarde beschaamd naar de grond. "wie waren die andere mensen dan" vroeg ze. "mijn pleegouders, en dat meisje is Nicky, we zaten samen in het opvangcenterum" verteld Merlia. Dan legt ze het hele verhaal uit. Als ze klaar is zucht Frida diep "wat een vreselijk leven voor zo'n jong meisje". Merlia glimlacht droevig. Dan staat Frida op. "ik moet nu weg, zal ik de gordijnen dicht doen?" vraagt ze. Merlia knikt. Het word donker in haar kamer en Frida sluit de deur. Met een zucht draait Merlia zich om en sluit haar ogen.

Een gil en gehuil. Loeiende sirenes, slippende banden en de stem van haar vader. "Merlia, leeft ze nog" dan een tweede knal en dan helemaal niks meer.

Gillend word Merlia wakker. Het is nog donker in haar kamer maar tussen de gordijnen piept licht. Dan gaat de deur van haar kamer open en rent Frida naar binnen. "Merlia gaat het?" vraagt ze bezorgt. Die knikt. "weet je wel hoe lang je hebt geslapen" vraagt Frida. Merlia schud van nee. "3 dagen!" lacht Frida. Verbaast kijkt Merlia haar aan. "word ik nu beter?" vraagt ze. Frida knikt. "Toen je sliep hebben de dokters een onderzoek gedaan en je ontsteking is bijna weg" lacht Frida. Merlia juigt. "waneer mag ik gaan?" vraagt ze haastig. "morgen, maar dan ga ik met je mee om thuis op je te letten" zegt Frida. Weer juigt Merlia. Op dat moment komt Jane binnen. "hallo Merlia, heb je het goede nieuws al gehoord?" vraagt ze lachend. Merlia knikt, "ik ben zo blij!" roept ze. Jane komt op de rand van haar bed zitten. "Nicky en Mitsie missen je wel hoor" grapt ze. Merlia lacht. "ik hun ook". "ik moet nu ook naar huis maar morgen komen we je ophalen" zegt Jane en staat op. Ze geeft Merlia een aai over haar hand en loopt dan weg. "zullen we eens naar de kinderkamer?" vraagt Frida als Jane weg is. Merlia knikt. Frida helpt haar overeind. "blijf heel even zitten, ik ga even aan de dokter vragen of het infuus er af mag" zegt ze en rent weg. Merlia blijft rustig zitten en kijkt om zich heen. Overal hangen tekeningen en kaarten, een spiegel, een tafeltje, een grote kast en verder 2 bedden. Het andere bed is leeg. Merlia zucht. De deur gaat open en Frida komt binnen. "het mag eraf" lacht ze. "doe je ogen maar even dicht". Gehoorzaam sluit Merlia haar ogen. Even voelt ze een prikje en dan word er een plijster op haar arm gedrukt. "oke, je kunt weer kijken" zegt Frida. Merlia opend haar ogen en staat op. Frida helpt haar met omkleden en dan gaan ze samen naar de speelkamer. Het doet Merlia denken aan het ziekenhuis in Amsterdam. Frida neemt Merlia mee naar de teken hoek. "teken voor mij is jouw paard" vraagt ze. Merlia knikt en pakt een grijs potlood. Ze zet de punt op het papier en begint te tekenen. Toen hij klaar was hielt Frida verwonderd haar adem in. "wauw, die is net echt" verzuchtte ze. (zie foto). Merlia glimlachte. "heb ik van mijn moeder". Frida glimlachte terug. "Het word al laat, ga maar naar bed dan is het deste sneller morgen" zei Frida en loodste Merlia mee naar haar kamer. Ze hielp met omkleden en prikte het infuus weer vast. Toen deed ze het licht uit. "weltruste Merlia" zei ze en verliet de kamer. Merlia draaide zich om en sloot haar ogen...