04

2.8K 155 3
                                    

CHAPTER FOUR

She gasped, I saw her pinched her hand multiple times until I couldn't stop pitying her.

"Hey, stop hurting yourself, Miss?" Napakurap-kurap siya habang nakatutok ang mata niya sa akin. "Miss, I think we've met each other years ago and I think we need to talk." I said seriously. This is the time that I've been waiting: that is to talk to her.

I expected her to say yes or nod her head but instead, she looked at Drake before excusing herself.

"I'll be back, excuse me." Paalam niya kay Drake na agad namang tumango kahit nagtataka.

Natauhan ako sa kasusunod ng tingin sakanya nang tinapik ako ni Chard sa balikat. "Uy, sino iyon? Kilala mo?"

"I'll be right back also." Instead of saying yes, I said that I'll be back because now is not the right time yet.

"Miss!" I shouted and she looked back, her eyes widened as if she didn't expect for me to follow her. I groaned when she started to ran a little bit faster. Maraming bumabati sa akin at nagawa ko ring bumati sakanila nang hindi sila tinitingnan, my eyes have been focused on that woman.

"D-Doctor Vergara!" Napatigil ako sa pagtatakbo nang tawagan ako ng isang nurse. "Alam po namin na hindi ninyo duty ngayon pero kasi ano..."

"What is it?" I asked.

I sighed in defeat when I looked around, she's nowhere to be seen. Nagfocus nalang ako sa sasabihin ng nurse dahil baka emergency ito at sabi ng magandang babae kanina ay babalik siya, hindi sinabi ang saktong oras pero sana babalik din iyon kaagad, pero paano naman kung hindi?

"Hinahanap ka po kasi ni Hannah nang marinig niya sa labas ng kuwarto niya na pinag uusapan ka nang mga nurse kanina sa kuwarto niya na meron ka, ikaw na naman daw ang gustong magpakain sakanya. Sinabi kong hindi mo duty at mamayang gabi nalang pero dinahilan niyang hindi siya kakain kapag—"

"I'll feed her."

Yumuko siya at tiningnan ang mga paa, tila nahihiya. "Pasensya na po."

I nodded. "It's okay, I have no problem with that, it's my duty so let's go."

She nod.

Hannah has been my patient for more than two years because she's suffering from leukemia.

Pabalik-balik siya dito sa hospital at naawa ako sa kalagayan niya, kaya kahit papaano ay gagawin ko lahat para lang mapagaling siya. 

"Doc!" Ang malungkot na mukha ni Hannah ay biglang lumuwag nang binuksan ko ang pinto ng kuwarto niya.

I smiled at her as I walk towards her. "How are you, girly?" Tanong ko saka hinaplos ang ulo niya, sad to say na sa sakit niya ay wala siyang buhok kaya wig ang ginagamit niya, but even though, she's still a beautiful smart and a happy girl.

Naniniwala ako na sa kabila ng kasiyahan niya ay siya namang kay bigat nang lungkot na nararamdaman niya sa kalooban niya.

Pitong taon na siya pero hindi nag-aaral sa paaralan dahil sa ayaw daw niyang mapahiya sa mga kaklase niya kaya may special class siyang dinadaluhan. At ang isa pa niyang dahilan ay dahil sa pekeng buhok daw ang gamit niya. There's no wrong in wearing wigs, if it was only the way we could protect ourselves from our insecurities and away from being bullied.

We kept on convincing her but maybe it wasn't enough, her decision is full and we know we cannot change it. We understand that her confidence were low and that she have insecurities. We had nothing to do but to support her, take care of her, and love her. It wasn't hard loving anyone, more on if they're the kindest and the right person to love. 

Love A Lifetime (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon