Upuzun zaman sonra tekrar merhabalar. Bugün Kapı 23:56 yayınlanalı tam bir yıl oldu. Bir hevesle çıktığım bu yolda yanımda olup, bana destek olan herkese teşekkür ediyorum ve sizi seviyorum. 💜
70K & 80K! 💜
Sizi hiç bekletmeden oylarınızı verdiyseniz yorumlarınızla beraber şöyle bölüme alayım. Twitter'da #kapı2356 etiket kullanarak bölümle ilgili tweetler atabilirsiniz. Keyifli okumalar dilerim. :)(:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
6 Mart 2021
Buraya gelişimin birinci yılıydı.
Başımdan geçen onlarca şeyin sonrasında mutluluğu ve ailem diyebileceğim insanları bulduğum yerdeyim. O günden sonra doğum günümü kutlamıyordum daha doğru kutlamak içimden gelmiyordu. Geçmişi her ne kadar geride bıraksam da tarihler olanları hatırlatıyordu.
Açık camdan gördüğüm kadarıyla yağmur yağıyordu. Onun kollarının arasından çıkıp camın önüne gelerek kollarımı göğsümün üstünde bağladım. Kaçtığım her şey, ördüğüm duvarlar gözümün önündeydi. Vermem gereken büyük bir karar vardı birde aklımda. Ya ondan kaçacaktım ya da kalıp beni neyin beklediğini görecektim. Bana verilen zamanın üstünden dört ay geçmişti. Bu geçen zamanda kurşunun artık bana etkisi olmaya başlamıştı. Bazen bayılma ya da burun kanaması gibi etkileri oluyordu. Ona ne kadar belli etmemeye çalışsam da fark ettiğini biliyordum. Her hareketimden anlıyordu beni. Dönüp ona baktığımda hala uyuyordu. Camın ayrılarak komodinin üstündeki telefonumu alıp odadan çıktım ve salona indim.
Saat onu beş geçiyordu. Arslan Bey'in numarasını bulup, aradım. Birkaç dakika çaldıktan sonra açıldı.
