Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
1 Hafta sonra
Arsen bir haftadır, kimseyle konuşmuyor ve kaldığı odadan dışarıya çıkmıyordu. Devamlı kendini zorlayıp uyuyordu sanki tüm yorgunluğu geçecekmiş gibi. Civan'ın getirdiği yemeklerin hiçbirini yemiyordu. Kendini öyle içine kapatmıştı ki o bile bu halini garipsemişti. Şu an yatağında oturmuş öylece karşıyı izliyordu. Odasının kapısı çalındığında yatağın içine kayıp uyuyormuş gibi yaptı. Civan ses gelmeyince içeriye girdi ve yatağın yanına gidip çömeldi.
"Daha ne kadar böyle yapacaksın? Ne kadar kaçacaksın benden? Getirdiğim hiçbir şeyi yemiyorsun, yapma böyle. Sen böyle yaptıkça kendimi suçlamaya devam edeceğim ve asla affetmeyeceğim."
Eli yanağındaki saçlara uzandı ve yavaşça geriye ittirdi. Arsen yanağında hareket eden parmakları hissediyordu.
"Sen sakın günü geldiğinde yanımda kalma. Ailene ve arkadaşlarına dön ve bizi unut."
Civan başını önüne eğdi. Arsen gözlerini araladı. Onun halini gördü. Yanağının üstünde duran elini tuttu.
"Unutmayacağım." diye konuştu bitkin bir halde.
"Bana çok kızgınsın. Sana o cümleleri söylememeliydim."
"Kızgın değilim, kırgınım. Sen beni kendinle tehdit ettin. Seni bir çırpıda bitiririm dedin. O gün hastane de uyandığımda ne hissettiğimi bilemezsin. Babana seni araması için ne kadar yalvardığımı bilemezsin çünkü sana söylememiştir."
Arsen yatakta biraz toparlandı ve yanındaki boşluğu gösterip onu yanına çağırdı ve Civan karşısına oturdu.
"Arsen..."
"Önce şaka sandım gitmene ihtimal vermedim. İçimde bir umut bıraktım ta ki baban yanıma gelip öylece beni bırakıp gittiğini söyleyene kadar. İşte o zaman kırıldım sana. Hiç tanımadığın birine kırılmak çok garip geldi başta ama bu duyguya alışkındım. Ben terk edilmeye alışkındım ve sen bana onu tekrar hatırlattın sadece. Olsun ziyanı yok böyle olması gerekiyormuş olmuş."
Uzanıp elini tuttu.
"Babam çok ısrar etti eve dönmem için sana herhangi bir şey olduğunda arayacağını söylemişti ve ben ona güvendim. Sen zaten yorgundun ve yalnız kalmak istersin diye düşündüm, söylediklerimi tamamen unutmuştum çünkü o an önemli olan sendin, benim söylediklerim değildi. Ben seni ilk bulduğumda ki halinden daha kötüydü o gün. Her şey daha da karışıktı senin için ve ben o hayatın içinde olan biri değildim. Kafanın daha da karışmasını istemedim sadece biraz dinlen istemiştim."
