Bu benim ilk hikayem ve en başta hatalarım olabilir ama lütfen unutma; her yeni bölümde kendime bir şeyler katıyorum ve katmaya da devam edeceğim.
Eğer şimdi bu yazıyı okuyorsan kitabıma bir şans verdiğin teşekkür ederim güzel okuyucu. Umarım beğenirsin. İyi okumalar.
***
Mabel Matiz - Zaman Aysel Yakupoğlu - Gün Gelir
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
7 Mart 2020
Gece saat on ikiye dört vardı ve bir ses duyuldu. Sokak lambaları kesildi. Gökyüzü neredeyse yarılmak üzere şimşek çakıyor ve yağmur yağıyordu. O gece ansızın sokakta ıssız karanlığa rağmen yürüyen genç adam evinin bahçesine girip kapısının önünde bir şeye çarptı. Etraf karanlık olduğu için ne olduğunu anlayamamıştı. Cebimden telefonunu çıkarıp fenerini açtı ve yerde yatan kızı gördü. Neden kapısının önünde olduğunu sorgulamaya başlamış bir yandan da ne yapması gerektiğini düşünüyordu. Evin kapısını açtı ve ona doğru eğilip kucaklayıp içeriye girdi. Evinde her ihtimale karşı jeneratör yaptırmıştı. Uzanıp ışıkları açtı ve içerisi aydınlandı. Onu koltuğa yatırıp yüzüne baktığında yara bere içinde ve üstündeki kıyafetlerin kirli olduğunu farkına vardı. İlk yardım çantasını alıp yanına gelmiş ve yüzündeki yaraları temizlemeye başlamıştı. Kızı ilk defa görüyordu. Alnındaki saçları çekip oradaki yarada pansuman yapıp sardı. İlaçları masanın üstüne bırakacakken bileklerini fark etti. Kesilmişti ama herhangi bir bıçak kesiği değildi. Aynı izler ayak bileklerinde de vardı. Bileklerini de temizleyip sargı beziyle sardı ve yanından ayrıldı.
Salona geri döndüğünde hala uyanmadığını gördü. Ne kadar süredir bu halde olduğunu merak etmişti. Tekli koltuğa oturup gece boyu uyanmasını bekleme kararı almıştı.
***
Gözlerini zorla açıp acıyla inledi. Etrafına baktığında bir evde olduğunu anlamıştı ama ne zaman eve gelmişti? Hatırlamıyordu. Koltukta doğrulup tam karşısında onu izleyen adamı gördü.
"Sen kimsin?"
"Asıl benim sana sormam lazım. Senin gecenin bir yarısı dövüp kapımın önüne kim bıraktı?"
"Ne? Sana inanmıyorum."
"İnanıp inanmamak senin elinde ben olanı söylüyorum. Yüzünü görmüyorsun bari bileklerine bak ne olduğunu hatırlarsın belki."
Bileklerine baktı ve kesikleri gördü.
"Bunlar nasıl oldu?"
"Bana mı soruyorsun gerçekten? Şaka ise hiç sırası değil."
