Sherlock Holmes - 2. Cilt

Sherlock Holmes'ün Dönüşü | 10

ALTIN GÖZLÜĞÜN ESRARI

1894 yılında yaptığımız çalışmaların dökümünü içeren ve üçü de birbirinden kalın olan kitaplara baktığım zaman, o denli zengin malzemenin içinden en ilginç olmalarının yanı sıra dostumun ününü oluşturan özelliklerini yansıtmak bakımından en elverişli olan öyküleri seçmenin benim için son derece zor olduğunu itiraf etmek zorundayım. Sayfaları çevirince, kırmızı sülükle ilgili iğrenç hikâyenin yanı sıra bankacı Crosby'nin korkunç ölümüyle ilgili notlarıma rastlıyorum. Ayrıca Addleton trajedisinin bir dökümü ve İngiliz, antik el arabasının eşi benzeri görülmemiş yükü de yerini almış burada. Smith -Mortimer'ın ünlü vekâlet davası da bu döneme denk geliyor; bulvar suikastçısı Huret' in bulunup tutuklanışı da öyle- ki bu dava, Holmes'a Fransa'nın Başkanından imzalı bir teşekkür mektubu ve Onur Nişanı kazandırmıştı. Bu vakaların her biri güzel bir hikâye oluşturur, ama bana yine de öyle geliyor ki, genç Willoughby Smith'in kınanacak ölümünün yanı sıra, cinayet nedeninin ortaya çıkmasını sağlayan garip olaylar zinciri bakımından, Eski Yer Yoxley kadar ilginç noktalar içermiyor hiçbiri.

Kasımın sonlarına doğru, fırtınalı, korkunç bir geceydi. Holmes'la beraber sessizlik içinde oturarak geçirmiştik bütün akşamı -o, elinde güçlü bir büyüteçle eski bir parşömenin yazılarını deşifre etme işine girişmiş, bense cerrah üzerine yeni bir incelemede kaybetmiştim kendimi. Dışarıda, Baker Sokağı rüzgâra terk edilmiş, yağmur da pencerelerimizi indirmekle tehdit ediyordu adeta. Etrafımız en azından yirmi kilometre boyunca insan yapımı binalarla çevriliyken şehrin ortasında bile doğanın inanılmaz gücünü hissetmek, o güç söz konusu olduğunda koca Londra'nın, küçücük, önemsiz bir tepecik olduğunu fark etmek insanın içini ürpertiyordu. Pencereye yürüyüp terk edilmiş sokağa baktım. Çamurlu caddeyle parlayan kaldırımların birleştiği yerde sokak lambaları etraflarını aydınlatmak için çabalıyordu. Oxford Caddesinin köşesinden dönmüş yalnız bir arabadan başka bir tek hayat belirtisi yoktu etrafta.

"Evet, Watson, iyi ki bu gece dışarı çıkmak zorunda değiliz," dedi Holmes, büyütecini yana koyup parşömeni bir rulo haline getirirken. "Bugünlük bu kadar çalışma yeter. Gözleri yoran bir iş bu. Şimdilik çıkardığım kadarıyla on beşinci yüzyılın ikinci yarısında bir manastırın kayıtlarından daha heyecanlı bir şey değil. Vay vay vay! Bu da ne?"

Rüzgârın ıslıklarının arasından yoldan yukarı gelen at nallarının sesi ve kaldırım taşlarına sürtünen bir tekerleğin iniltisi duyuluyordu. Görmüş olduğum araba kapımızın önüne çekmişti.

"Ne istiyor olabilir?" diye atıldım heyecanla, arabanın içinden bir adam çıktığı sırada.

"Ne mi istiyor? Bizi tabii ki. Ve biz, sevgili Watson, biz de iki palto, iki atkı ve çizme istiyoruz; böyle bir havayla savaşmak için insanoğlu ne icat ettiyse hepsini. Yo, bekle biraz! Araba yine yola çıktı! Hâlâ umut var. Gelmemizi isteyecektiyse arabasını mutlaka bekletirdi. Aşağıya koş, sevgili dostum ve kapıyı aç, çünkü erdemli tüm insanlar çoktan yataklarına çekilmiş durumda!"

Holdeki lambanın ışığı gece ziyaretçimizin üzerine düştüğünde onu tanımakta hiç zorlanmadım. Genç Stanley Hopkins, Holmes'ün defalarca yardım etmiş olduğu yetenekli bir polis müfettişiydi bu.

"Holmes içeride mi?" diye sordu genç adam heyecanla.

"Yukarı gel, beyefendi," diye seslendi Holmes yukarıdan. "Umarım bu kadar kötü bir gecede bizim için özel planların yoktur."

Müfettiş yukarı çıktı ve ben, lambamızın ışığımızda parıldayan yağmurluğunu çıkarması için yardım ederken Holmes şöminedeki odunları canlandırdı.