Asel ailesinin ona yaşattıkları travmalar yüzünden ölü bir bedenden farksız ruhsuz bir hayat yaşar vaziyetteyken, hiç ummadığı bir anda geçmişinden gelen , unutmaya çalışıp ama hep başarısız olan o kişiyi , Girayı karşısında görmesi ile hayatı tama...
Herkese selam:)) Çok güzel bir bölüm ile sizlere geldim. Çok uzatmadan , bölümle baş başa bırakayım sizi ;))
Keyifli okumalar :)
6. Bölüm : O kişi
" Bana , neyin var diye sormamıştı. Benim anlatmamı beklemişti.
Bana ağlama dememişti, Sadece sarılmıştı "
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Ağla , ağla ki içindeki zehir aksın gitsin"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Siz hiç istiridyelerin hikayesini duymuş muydunuz? Şöyle ki, bir istiridye arkadaşına karşı hep dert yandığı bir sorunu vardı.' İçimde kocaman bir sıkıntı var, yoğun bir sancı çekiyorum, devamlı eza ve cefa içindeyim' diyerek her zaman hastalığını dile getiriyordu. Diğer arkadaşı ise kendinden memnun bir şekilde , " Benim öyle sıkıntım yok, İçim çok rahat, hiç bir sıkıntı çekmiyorum" diyerek mutluluğunu hep dile getiriyordu. Ve bu konuşmalara şahit olan yengeç , hiç bir sıkıntısı olmayan istiridyeye dönüp dedi ki;
" Hiç bir sıkıntım yok diyorsun, ama biliyor musun arkadaşına sıkıntı veren , eşsiz güzelliğe sahip bir inci, "
O istiridye de sonunda anlayabilmişti; Hayat akıp giderken çekilen bazı acı ve çileler, güzelliklerin doğması için gerekliydi. Bunu anladığı zaman bir daha rahatlığı ile de övünmeye devam etmemiş.
Bunu anlattım çünkü bu hikayenin verdiği mesaja o kadar çok ihtiyacım vardı ki. Bunca yıldır eziyet çeken ben , artık bir inci bulmak istiyordum. Çektiklerimin hepsini boşuna çekmiş olmak istemiyordum. Hayatın da beni sevdiğine inanmak istiyordum.
Karşımda pişmanlık ile , acı ile bakan gözleri görmem, kalbimi daha çok yaralıyordu. Ben unutmak istedikçe daha da çok karşıma çıkıyordu. Bu öyle bir durumdu ki , bana neler yaptıklarını hatırladığımda içime öfke doluyor ama pişmanlık ile bakan gözleri gördüğüm zamanda içim daha çok yanmaya başlıyor , üzülüyordum. Neden böyleydim ben? Sadece kızmak istiyordum onlara , üzülmek değil.
