You made me feel save

15

Ik schrik op uit mijn eigen rusteloze slaap. Ik heb nauwelijks geslapen, en met elke beweging die Aiden maakte, werden mijn hersenen weer wakkergeschut.

Ik geef de poging tot slapen op en stap voorzichtig uit bed. Ik zie op de klok naast de tv dat het kwart voor zes is, dus niemand zal merken als ik eventjes weg ben. Het enige wat ik kan doen op dit tijdstip, zonder iemand ermee lastig te vallen en mezelf rustig te krijgen, is een rondje hardlopen.
Ik verwissel snel mijn oversized pyjama shirt en korte slaapbroekje, voor een sportbeha met erover een los mouwloos shirtje en een sportlegging.
Ik kijk nog even snel om naar Aiden voordat ik de deur achter me dichttrek.

Ik heb geen idee waar ik ben. Ik ben al minstens drie kwartier aan het rennen, en heb een kwartier geleden google maps erbij gepakt. Mijn telefoon geeft de afgelopen tien minuten al aan er bijna te zijn, maar het lijkt steeds langer te worden. Tot ik eindelijk het enorme logo van het hotel boven de boomtoppen zie uitsteken. Ik jog er rustig heen, en check ondertussen mijn telefoon.
Niemand die heeft gemerkt dat ik weg was. Gelukkig. Ik hen totaal geen zin om uit te leggen dat ik niet kan slapen, omdat ik niet in Aiden's armen wil liggen, de enige plek waar ik echte slaap krijg. Ik wil ook niet uitleggen dat ik ben gaan hardlopen om Aiden te ontlopen en hopelijk mijn schaamte eraf te rennen.

Ik loop het kleine grindpaadje af dat aanliggend naast het hotel loopt. Het paadje loopt aan de achterkant van het hotel, en ik kan de ramen van onze kamer vanaf hier al zien. Nog steeds in mijn telefoon verdiept stap ik op het harde asfalt van de weg, als ik bijna tegen een grote man aanloop.

"Sorry" mompel ik snel, als ik hem wil ontwijken. Maar de schaduw volgt mij, en lijkt niet van plan mij er langs te laten.
Ik kijk eindelijk op van mijn telefoon om de man aan te kijken. Mijn hart slaat een slag over, als ik de in zwart geklede man aanstaar. Het is de man die ons achtervolgde gisteren, in de stad.
Totaal ik shock zet ik een stap naar achter, om zo veel mogelijk ruimte tussen ons te scheppen. Maar de man is iets anders van plan. Er komen nog twee mannen aangelopen, in precies dezelfde kleding gekleed als de man voor me.

"Eh sorry, ik moet erlangs" Zeg ik wanhopig.
Ik doe weer een poging een weg langs de man te wagen, maar zijn grote lichaam verspert die.
"Dacht het even niet meisje" Zegt de man. Hij kijkt mij aan met een grote grijns op zijn smoel, wat me de rillingen bezorgt.

De paniek begint zich als een lopend vuurtje in me te verspreiden, en al snel sta ik stijf van de angst. Ik zet me schrap als ik plots een sprint trek naar een open gat tussen de mannen in. Maar ook dit blijkt tevergeefs.
Twee van de mannen gooien hun armen in mijn weg en duwen me naar achter. Door hun sterke armen val ik achterover op mijn kont. Ik sta snel weer op en spring nu op de eerste man af. Ik probeer hem een klap te verkopen, maar hij weet zich te verweren door mijn pols vast te pakken. Ik geef niet op en blijf vervelend met mijn armen en benen zwaaien als hij mij steeds steviger vast pakt.

Dan dringt het besef door dat ze me misschien wel willen ontvoeren. Als ze mij dood hadden willen hebben, hadden ze dat allang gedaan door een kogel door mijn kop te schieten.
Maar inplaats daarvan staan ze hier met drie man mijn weg te versperren.

De paniek welt weer op en ik begin te gillen voor de enige persoon waaraan ik nu kan denken. Die ik nu nódig heb.
"AIDEN". Ik gil de longen uit mijn lijf en blijf maar door gillen. "Aiden help! Aiden!"

De man knijpt me bijna fijn voordat hij me terug op de grond smijt. Met een harde klap kom ik weer op het asfalt terecht. Ik sta meteen weer op, en blijf voor Aiden roepen.

"Hou je bek kutwijf" zegt een van de mannen, terwijl hij naar mij toe loopt. Hij haalt uit met zijn vuist en raakt me vol in mijn buik. Ik klap voorover als een diepe pijnscheut door mijn lijf trekt. Hijgend kom ik weer overeind maar blijf naar Aiden roepen.

Het lijkt wel een eeuwigheid tot ik een van de deuren van het hotel zie openslaan, en Aiden die met zijn warrige haar, blote borst en korte broek naar buiten stormt. Ondanks dat hij net wakker is, lijkt hij op zijn hoede. Hij krijgt mij in de gaten, als ik hem nog een laatste keer roep. De tweede man is ook een stap dichterbij gekomen terwijl hij nu ook uithaalt en mij ook in mijn buik raak. Kermend van de pijn blijf ik toch koppig overeind staan.

Aiden rent naar mij toe, maar vanuit mijn ooghoeken zie ik nog 3 enorme mannen onze richting oplopen. Als Aiden nog maar een paar meter van mij vandaan is, wordt hij tegen gehouden door die mannen. Hij begint wild om zich heen te slaan, en ramt erop los. Maar de mannen zijn sterk en groot en slaan terug.
Ik kijk toe terwijl Aiden een volle klap tegen zijn kaak krijgt, maar het hem nauwelijks lijkt te boeien. Ik schrik op en probeer weer een poging om naar Aiden te komen. De mannen worden steeds harder en weer wordt ik achteruit geduwd. Ze beginnen me langzaam in te sluiten met zijn drieën.

Ik hoor Aiden door het slaan heen gillen. "Godverdomme. TESSA VECHT TERUG" het geeft me weer energie en sla een van de mannen in zijn gezicht.
Nauwelijks aangeslagen van mijn tegenslag, neemt hij nog een stap naar voren. Ik krimp in elkaar bij het zien van zijn woeste en gewelddadige uitdrukking.

Aiden lijkt weer wat dichterbij te komen, maar wordt weer hardhandig naar achteren gesmeten.
De man voor me haalt uit in mijn buik en opnieuw klap ik dubbel. Maar de hardste slag komt erna als een vuist met een enorme snelheid mijn slaap raakt.

Langzaam voel ik de grond onder mij vandaan worden getrokken.
Ik hoor nog net een wanhopige Aiden "TESSA NEE" roepen voor ik de grond met mijn hoofd raak en alles zwart wordt. 

____________________________________
Heel kort hoofdstuk, maar ik was te excited om deze te posten!
1088 woorden