You made me feel save

19

Ik word wakker in een warme kamer in een warm bed.
Alle pijn lijkt grotendeels verdwenen.

Ik knipper met mijn ogen, in poging mijn zicht scherp te krijgen.
Ik til mijn arm op, en zie dat op de plek van de snee, verband zit, en er een infuus uitkomt.
Ik ben in het ziekenhuis.

Mijn hoofd bonkt nog steeds, maar lijkt wel rustiger.

Ik kijk naar mijn andere arm, en zie dat mijn hand verdwijnt onder een bos korte donkere krullen.

Aiden ligt met zijn vingers in de mijne verstrengeld, en zijn hoofd net niet op mij, te slapen.
Zijn voorhoofd wordt bedekt door zijn haar, en zijn lange wimpers krullen omhoog.

Met trillende oogleden gaan Aidens ogen open. Hij schiet overeind bij het zien van mijn wakkere gezicht.

"Hoi" mijn stem klinkt schor en droog, en het is niet harder dan gefluister.

Aiden kijkt me met grote ogen aan. Hij springt overeind en verrast me door zijn armen om mij heen te slaan en me te knuffelen.

"Auh" Een steek van pijn schiet door mijn ribben en buik.

Geschrokken trekt Aiden zich terug. "Sorry, ik was iets té enthousiast" Hij lacht, en buigt naar voren, onze voorhoofden op elkaar rustend. Voorzichtig legt hij een hand op mijn wang.
"Ik was bang dat ik je kwijt was" zegt hij fluisterend, Het is bijna zo zacht, dat ik het haast niet hoor. Oprechte angst vliegt door zijn ogen, en voor een seconde lijken er tranen te zien in zijn ooghoeken.

Hij laat zachtjes zijn lippen op de mijne rusten, en zoent me, bijna wanhopige, lief en teder.

Als Aiden weer terug trekt en weer gaat zitten, laat hij zijn blik niet los van mij.
"Hoe voel je je?" Vraagt hij. Zijn vingers nog steeds verstrengeld met de mijne.

"Go-ehem-goed" De woorden zijn meer gegorgel, en ik tast naar mijn keel, plots beseffend dat de enorme blauwe plek van die man, best veel pijn doet.
Paniek weld in me op, als ik terug denk aan alles wat er is gebeurd.

Aiden springt overeind bij het zien van mijn angstige blik, en neemt mijn gezicht in zijn handen.
"Het is oke. Je bent veilig. Ik bescherm je"

De angst lijkt een beetje weg te zakken, maar gaat niet weg.
Ik heb hem nodig.
Ik heb hem dichtbij nodig.

Ik trek aan zijn shirt, bang om weer te praten.
Hij lijkt mijn hint goed op te vangen, nadat ik een stukje opschuif om plaats te maken voor hem. Hij kruipt het bed op en slaat een arm om me heen. Ik kruip tegen hem aan, en voor het eerst in dagen voel ik me veilig. Voel ik me thuis.

Ik word wakker in Aidens armen, die nog steeds beschermend om mij heen liggen.

"Hallo schoonheid" ik kijk op naar Aiden's prachtige gezicht, die lachend op mij neerkijkt.

Ik voel me een stuk beter dan de vorige keer dat ik wakker was, en ga voorzichtig overeind zitten. Mijn ribben en buik doen nog best veel pijn, maar inmiddels ook al een stuk minder.

"Doe voorzichtig Tess. De dokter zei dat je gekneusde ribben had, en een hersenschudding. En die snee op de buik was diep, maar heeft wonderbaarlijk niks belangrijks geraakt, op het punt na dat je wonden ontstoken waren. Je bent veel bloed verloren, maar ze waren er op tijd bij" Hij kijkt me serieus aan. "Geen idee hoe lang je hebt liggen bloeden". Gefrustreerd haalt hij een hand door zijn haar. Hij lijkt zich wel schuldig te voelen.

Ik kijkt hem verdrietig aan, terug denkend aan de kleine donkere kamer, en het koude mes dat in me sneed.

"Het is oke, je bent veilig. Ik ben bij je" Geruststellend legt Aiden een hand op mijn wang en blijft de woorden herhalen, totdat ik rustig word.