You made me feel save

25

"AIDEN!" Ik sla met platte handen op de eikenhouten deur. "AIDEN DOE OPEN ALSJEBLEIFT!" Gil ik. De auto achter me rijd op nog maar zo een tien meter achter me.

"Tessa?" In de deur opening staat Aiden, met een blote borstkast, gekleed in alleen een kort sportbroekje.

Als hij mijn hysterische blik ziet, snel kijkend naar de auto achter me, grijpt hij mijn arm en trekt me naar binnen. Hij slaat de deur dicht en draait een stuk of vier sloten op slot.

Hij draait zich met een ruk om, en kijkt mij met grote ogen aan. Dan valt zijn blik op mijn pistool en worden zijn ogen groot.

Ik laat het ding uit mijn handen glijden, waardoor het met een harde klap op de houten vloer valt.

Alle energie lijkt in een keer uit me gezogen te zijn, en ik voel mijn benen in elkaar zakken. Voor ik de vloer raakt, heeft Aiden mij al bereikt en schuift een arm onder de mijne. Hij neemt me in zijn armen, prinsessen stijl, en zet mij op de bank neer.

Hij hurkt voor me neer en kijkt me bezorgd aan. "Tess, wat is er gebeurd?"

Mijn hart welt op bij het horen van mijn bijnaam.

"Ik hoorde jou- en toen John- mannen-Mike-pistolen-oh god" de tranen rollen mijn ogen uit en mijn woorden blijven steken in mijn keel.

"Tess, was er een vuurgevecht bij het huis?"

Ik knik aarzelend.

"Jesus, ben je gewond? Heeft iemand je aangeraakt?" Zijn blik slaat over naar woede.

Ik leg een hand op zijn wang. Zijn ogen dwalen af naar mijn boven arm, en worden groot.

"Je bent geraakt. Wacht hier" hij rent de trap op terwijl ik mijn bebloede arm bekijk. Mijn arm zit onder het bloed. Ik gok dat de kogel van de man die ik heb neergeschoten, mij heeft geschaafd. De wond ziet er namelijk meer uit als een schaafwond.

Aiden komt de trap weer af lopen met een doosje in zijn handen, die hij op het kleine zwarte koffietafeltje voor mij neer zet.

Voorzichtig dept hij met ontsmettingsmiddel over de wond. Een sissend geluid komt uit mijn mond door het prikkende gevoel.

"Sorry, ik wil niet dat het ontsteekt" voor een kleine seconde kijken we elkaar aan, voor hij snel weer wegkijkt. "Ik wil weten wat er is gebeurd, en waarom je onder de kleine sneetjes zit, op blote voeten en een veel te klein broekje" zijn ogen blijven een seconde te lang hangen op mijn broekje. Ik voel mijn wangen rood worden.

"Eh ik hoorde jou boos weggaan, en toen was ik naar beneden gegaan om te kijken wat er was gebeurd. Even daarna deed John de deur open voor een man, die volgens mij op zoek was naar mij. Toen weigerde John, en toen begon het. Mike nam mij mee, toen kwamen we een Zatan tegen waarmee Mike op de vuist ging en ik moest zijn pistool meenemen, toen ik buiten kwam stond er ineens een man voor me met een pistool op mij gericht, en toen-toen heb ik hem ge-geschoten en ben weggerend, door de bosjes, naar hier"

Ik kijk beschaamd naar de grond. Ik kan nog steeds niet verwerken wat er is gebeurd.

Ik voel Aiden's vingers op mijn kin als hij die optilt. "Het is niet jouw fout, dat weet je toch wel" het lijkt wel alsof hij mijn gedachten leest.

"Ik weet het, maar toch voelt het zo. Als ik niet in dat huis was geweest dan waren die mannen ook niet daarnaartoe gekomen"

"Jij had dit nooit kunnen voorkomen, oke? jij kan er niks aan doen dat zij jou willen hebben voor geld. Nou kom zitten, je bent hier veilig en laat mij je wonden verzorgen" zegt hij terwijl hij verder gaat met het verzorgen van mijn wonden.

Tegen de tijd dat hij mijn arm goed en wel heeft verzorgd, kijkt hij naar mijn benen. Ik voel mijn wangen beschaamd rood worden, omdat ik er zo bloot bijloop.

Aiden merkt mijn beschaamdheid op, en kijkt overduidelijk opgelaten. "Eh ik keek niet-je hebt allemaal sneetjes op je benen" hij schraapt zijn keel "heb je door de bosjes gerend?"

"Eh ja, ik werd achtervolgd door een auto, en toen ben ik de bosjes ingedoken"

"Is dat dezelfde auto die hier net langs reed?"

"Eh ik denk het wel ja"

Aiden staat met een ruk om en loopt naar de ramen, waar grote zwarte gordijnen voor hangen. Hij gluurt er voorzichtig doorheen.

"Ik zie ze niet meer, ik denk dat ze je niet hebben gezien"

"Dankjewel Aiden. Ik hoop dat ik niet voor onrust zorg. Ooh God en je broertje en zusje?! Zijn die thuis? Ze mogen niet in gevaar komen door mij!" Ik sta iets te snel op wat me een duizelig gevoel opgeleverd.

Aiden pakt snel mijn arm vast en laat me weer op de bank zitten. "Ze zijn niet thuis, maak je geen zorgen. Stop met je schuldig te voelen, en laat mij je beschermen oke?"

"Zelfs na alles wat er is gebeurd?" Vraag ik onzeker.

"Ik bescherm je, altijd"

-

Ik knipper langzaam met mijn ogen, en kijk om me heen in de duisternis.

Door het kleine beetje licht dat van de straatlampen buiten naar binnen schijnt, zie ik Aiden's scherpe kaaklijn een paar centimeter van de mijne liggen op een kussen.

Ik lig in Aiden's armen op de bank. Ik lig tegen de rugleuning, met mijn hoofd op zijn arm, benen verstrengeld, terwijl zijn andere arm stevig om mij heen is geslagen.

Een warm gevoel in mijn buik laat me bijna opstijgen van geluk.

Maar dat wordt al snel verpest als ik het geluid van piepende banden voor de deur hoor. Zware voetstappen klinken veel te dichtbij.

Aiden's ogen vliegen open, en voor ik door heb wat hij doet, staat hij met zijn pistool in handen bij het raam.

"Hier, dit moet het zijn!" Hoor ik een van de mannen buiten roepen.

De voetstappen komen dichterbij en ik hoor de mannen zwaar adem halen.

Ik sta snel op en pak mijn eigen pistool van de grond.

Aiden kijkt snel achter zich naar mij, als hij door hebt dat ik net zo sta als hij, met pistool in handen, klaar om te schieten.

"Wat-Tess-wat doe je?" Hij kijkt me aan met grote ogen.

"Wat? Enge grote mannen, met pistolen. We moeten verdedigen"

"Niet jij. Dat is mijn taak. Ga achter me staan, alsjeblieft" hij kijkt me bijna smeekend aan voordat hij zich weer omdraait naar de deur en zijn pistool erop richt.

____________________________________
Sorrysorrysorry dat het zoooo lang duurde maar ik had dit hoofdstuk al een tijdje staan en heb hem afgeschreven!

Btw 5000+reads!!!!