Kör yetim

Keşke

"Keşke hiç uyanmasam diyorum bazen" . güneşi ve sabah aydınlığını görememek . güneşi tekrar dan görür müyüm merek ediyorum.
Aslında bazen  bahçede otururken yüzeme değiyor. öyle içimi ısıtıyor ki sıcaklığına bile mutlu oluyorum işte.

Genelde kızlar çok kızar bana çünkü cildimi tahriş ediyormuş çok güneşte oturmak . ama bu  nedense  hiç umrumda değildi.

Ve "geceyi  merek ediyor muyum "aslında hayır zaten 24 saatim karanlık  ondan pek merak ettiğim şey değildi. ve bazende karanlığımdan çok korkuyorum niye ben. neden diyorum kendime neden ben göremiyorum .

bunu kendime çok sordum .?   en son güneşi 7 yaşın da gördüm  çok güzeldi 11 senedir  hiç görmedim. şu an güneşe baksam gözlerimi kapatır mıydım o parlak ışığa .
kar yağışını da izlemek istiyorum sabah'a kadar.hiç uyumadan elimde sıcak çikolatam. bıkmadan uslanmadan izlerdim kar yağışını . Veya  Boş vakitlerimde sürekli kitap okusam. ama hiç bir zaman olmayacak bu dediklerim hiç bir zaman güneşi, kar yağışını  kuşların uçuşunu ,kelebeklerin Rengârenk kanatlarını göremeyeceğim  işte.

hep iştelerle umudumu kaybediyorum. Kızlar gözlerin ameliyatla açılacak desede biliyordum gözlerimin hiç bir zaman açılmayacağını . Ama onlar bundan umutluydu bende onları üzmemek için onaylıyordum hep bir gün açılır diye ...

bide acaba
"AŞIK OLURMUYUM "  nasıl olacaksa bu hiç görmediğiniz birine aşık olur muydunuz siz.
sorduğum da soru işte.
olunmaz yani hiç görmediğim bir yüzü.yada kaşı, gözü,boyunu merek ederdim. acaba yanılıyor muyum. kör bir kızı seven olur mu acaba.
Olunmaz bu Saçmalık olurdu böyle kendimi kaldırmayı seviyordum hep işte..?

"VE gelelim ANNEMLE BABAMA "
onlar benim her şeyim en son gördüğüm yüz onların  yüzü iyi ki ve iyi ki son kez onları gördüm .😥 annemle babamı trafik kazasında kaybettim. keşke bende ölseydim o gün O arabada.

nasıl oldu bilmiyorum ama o korkunç kaza oldu .ben niye mi körüm bilmiyorum.7 yaşındaydım hiç bir şeyi bilmiyorum. hatta bazen diyorum acaba annem babam yaşıyor mu küçüktüm sonuçta belki ölmemişlerdir.
ama büyünce anladım beni bu koca bir dünyada  yalnız bıraktıklarını. hiç kimsem yok. akrabalarımın hiç biri bana sahip çıkmadı beni istemeyeni bende istemem zaten.

burada çok kardeşim var o ayrı  hepsini çok seviyorum .evet yetimhane de büyüdüm o kazadan sonra gözlerim görmese de kardeşlerimin hepsinin sesinden kim olduğunu biliyorum .

ve nermin teyze annem gibidir çok iyi bir insandır buradaki her kesin annesidir ama asıl işi temizlikçi .

"Bugün içim de  garip bir his  var nedenini bilmediğim bir histi bu . hem mutlu bir  his hem de içimde oluşan sıkıntı vardı.

"neyse yataktan yavaş yavaş hareket ederek kalktım.  elimle Beyaz bastonumu aramaya başladım.ve elime deyince hemen aldım bastonu. Daha sonra da yatağın kenarına her zaman bıraktığım terlikleri ayağıma geçirdim .ve yavaş haraketlerle dolaba doğru yöneldim 17 adımla...

her zaman gittiğim yerlerin adımlarını tekrar bu sabah da atmıştım. Gittiğim yerleri içimden sayarak bula biliyordum. bu yaptığım şeyi kızlar bilmiyordu şimdilik.
Ve yöneldiğim  dolaptan hemen.umursamayarak giyecek kıyafet çıkardım kendime.
Ama Üzerime hiç bir zaman ne giydiğimi  bilmiyordum. önemsemeyerek  dolabı kapağını kapattım .bir pantolon tişört geçirdim üzerime.  sonra yavaş yavaş hareket ettim banyo ya Doğru.

elimi yüzümü yıkadıktan sonra  havlu yardımıyla yüzümü kuruttum. havluyu tekrar aldığım yere bıraktım. sonra yemekhaneye gideceğim zaman odada birilerinin olduğunu anladım. kaşık tabak sesleri de  eşlik etmeye başlayınca yakalanmış gibi sesleri kesildi birden.?