[LOKH BOOK 1] Life of Kim Hyoyeon | comp.

17.

17. What is Hyoyeon?

(Sorry for the 1 month hiatus :D)

Nagising na lang ako ng wala na siya, hindi na rin ako nakapag gabihan dahil nakatulog rin naman agad ako. Nag iwan siya ng mga pag kain dito, biscuit, cupcakes at kung ano-anong mga madaling kainin.

Para na rin siguro hindi na ako lumabas ng kwartong ito kung sakaling magutom ako.

Mag isa nanaman ako, tulad ng mga panahong hindi ko pa nasasabi ang problema ko sa 2ne1, yung panahong hindi ko pa nakikilala ng pormal si Kiko at Jiyong. Kahit na sobrang ayaw ko ng pagkakatong ito, kahit papaano namiss ko. Kahit na ilang linggo pa lang, namiss ko agad yung pakiramdam. Kahit na hindi na nag paparamdam si Kibum at Jinki, ay nagagawa pa rin naman nila ako kamustahin.

Hindi ko rin naman sila masisisi kung may mga ginagawa sila, kahit na sila ang naging kapiling ko sa mga panahong satingin ko'y nag iisa ako, may sari-sarili rin silang buhay. Ayoko naman na ako yung magiging tao na hahadlang sa mga bagay na dapat nilang gawin. Hindi rin kasi ako ang priority nila.

Kung sakaling wala ng naka alam ng sakit ko. Wala na ba ako masasaktan? Wala na ba ako mapeperwisyo? Wala na ba ako makukunan ng oras? Na kahit ganito ako, wala man kwenta para sa mga mata ng iba, pinag lalaanan ng oras ng mga taong iniidolo nila, ay matatanggap nila?

Hindi ko na ba masasaktan si Sooyoung? Hindi na ba kailangan pang mamili ni Tiffany? Kung sakaling matagal ko ng sinukuan ang SNSD, matatahimik na ba si Taeyeon? Pati na rin si Jessica? Mabibigay na ba ang mga dance breaks ko kay Yuri? Sa ganitong paraan, hindi na ba ako masasaktan?

Kasi kahit anong gawin ko, ang sakit parin. Kahit na ilang beses kong sinasabi sa sarili ko na okay na ang lahat, na mgiging okay rin, ay hinahabol parin ako ng katotohanang hindi okay. Na parang kailanman ay hindi na magiging okay.

Kasalanan ko lahat, kung bakit may nasasaktan ngayon. Dapat ako ang sisihin. Dapat ako lang ang nasasaktan, at masasaktan. Kasi ako lang ang may karamdaman, ako lang ang may problema. Bakit ko pa ba kailangan sila isama? Tama nga naman si Taeyeon, problema ko to, bakit ko pa ba sila idinamay?

Minsan parang ang sarap ng sumuko, kasi diba, pag sumuko ibig sabihin hindi mo na kaya. Kasi ayoko na, ayoko ng lumaban. Ayoko nang may nasasaktan. Lalong-lalo na, ayoko ng masaktan. Pag tapos kong maoperahan, lalayuan ko na sila. Ako ang pinagmulan ng kasawian nila, kailangan mawala na ako. Ayoko na ng may nahihirapan ng dahil saakin.

Ang pagsuko ay isang senyales ng kahinaan, at ang kabaitan ay isa ring kahinaan. Mahina ako. Sobrang hina ko. Emotionally, mentally at physically. Mahina na ako. Wala na akong lugar pa para sa mga taong nandirito.

Dumampi sa mukha ko ang hanging nang galing sa labas. Nakabukas ang bintana.

Ipinangako ko sa pamilya ko na lalaban ako. Habang ako nag tatrabaho dito, sila binibigyan ko ng sinusweldo ko. Iniwan ako ng tatay ko, wala na rin mga lolo't lola ko.

Sa tanan ng buhay ko, wala akong ibang nakilalang kamag anak dahil lagi at lagi lang ako nasa isang silid ng kompanyang inaalayan ko ng pawis at pagod ko.

Wala ng natira kundi ang nanay ko at ang kapatid ko. Nanay ko na nag taguyod saakin, kapatid ko na patuloy pang nangangarap para saakin.

Ni hindi ko man lang alam ang mga mukha ng tito at tita ko dahil simula bata ako, ayaw na nila sa pamilya ko. Bakit? Dahil wala raw kaming ginagawa para lumago ang kompanyang iniwan ng magulang ng nanay ko.

Simula bata ako, ayaw na saakin ng mga taong nakapaligid saakin. Kasi ang pangit ko, kasi hindi ako yung koreanang iniisip nilang magiging ako. Itinakwil ako ng lolo ko sa tatay ko dahil sayang daw lahat ng pinag hirapan niya.