[LOKH BOOK 1] Life of Kim Hyoyeon | comp.

20.

20. Truth IV

Bakit nandito nanaman siya?

At bakit kung umasta siya ay parang wala siyang ginawang kasalanan saakin.

"Alam ko na yang mukha mo Hyo. I'm sorry, okay." Buntong hininga niyang sambit saakin.

"Hindi ata bukal sa loob mo." Mahinang daing ko naman.

Hirap man ako tumingin sakaniya pero natitiis ko parin. Sa huli, hinahanap ko pa rin itong mukhang ito.

"Hyo naman, please, patawarin mo na ako. Mainit ulo ko nung araw na yun, okay? I'm sorry." Tinitigan niya ako sa mata.

Hindi ko mawari kung seryoso ba siya o sadyang wala lang siyang mapuntahan kaya pumunta yan dito.

"Wala naman akong pake kung mainit ulo mo, at wala rin naman kasing nag tanong." Pag babara ko sakaniya.

Hindi naman kasi pwede maging rason ang init ng ulo para sigawan niya ako at kagalitan nung araw na iyon.

Hindi naman siguro sigawan, tinaasan lang ng boses.

"Binabara mo nanaman ako eh, ngayong gusto ko mag explain, ayaw mo. Tsk."

"Hiningi ko ba eksplenasyon mo?" Pag babara ko nanaman.

"Gulo niyo rin kasi eh, sinasabi niyong di niyo naman hinihingi eksplenasyon pero nag dedemand kayo ng nag dedemand."

Nag init ulo ko bigla sa sinabi niya. Sa lahat ng oras na mag kasama kami, hindi ako ang namili ng lugar, hindi ako nang under. Aba kelan ako nag demand sakaniya. "Hoy Jiyong-" Napatigil ako sa hapdi ng sugat ko dahil sa biglaang pag upo ko, at dahil na rin sa sinabayan niya pag sasalita ko.

"Okay, I'm sorry, mali na sinabi ko. Di ka nag dedemand, I'm sorry." Tumayo siya at nag bow ng nag bow sa harapan ko.

Tiningnan ko muli siya, bagong kulay ang buhok niya, at naka sando't shorts lang siya.

"Bakit ganyan itsura mo?" Diretsahang tanong ko sakanya.

Medyo mahapdi pa rin naman yung sugat, hindi naman ito nag buka panigurado.

Tiningnan niya muna ang kasuotan niya at tumingin saakin. Matapos niyang tingnan ang sarili niya ay tumingin na siya saakin at umupo sa upuan.

"Naiinlove ka ba?" Sagot niya ng may halong lakas ng loob.

Nagulat ako bigla sa tanong niya at napatigil sandali. Malamang sa malamang hindi niya nakita ang pag pula ng pisngi ko dahil hindi naman nakabukas ang ilaw ng kwarto ko, tanging ilaw lamang sa labas ang nag bibigay liwanag sa lugar na kinalalagyan namin.

Nanatili ang mukha ko sa seryosong ekspresyon at nakatingin lamang sakaniya.

"O baka naman ikaw na naiinlove sakin?" Daing ko naman sakanya.

Kung biro siya ng biro, pwede na ring biruin ko siya sa ganitong bagay hindi ba?

"Wag ganyan Hyo, may syota ako."

Pumasok sa tenga ko ang mga salitang binitawan niya. Oo nga naman, may syota siya. Ano nga bang sinasabi ko.

Pero kahit na biro ang lahat ng sinabi ko, bakit ang sakit?

"Asan si Kiko?" Pag iiba ko ng topic ng pinag uusapan namin.

Mas okay ng lumayo sa mga bagay na nakakasakit.

"Bakit parang mas namiss mo si Kiko kesa saakin?"

Nanahimik lang ako sa tanong niya. Wala akong balak sagutin yan, dahil sa totoo lang, hindi ko naman talaga gaanong namiss si Kiko. Siguro miss ko rin naman, mas namiss ko lang talaga siguro yung lalaki dito sa tabi ko.