Blueprint | Bang Chan

9. Bölüm

Stray Kids'in 3. yıllarının hatırına bölüm yazdım 🥺

Geçen bölüm herkes öpüşmelerini istemişti. Ben de neden olmasın dedim ;)

ZATEN CHAN YAPACAĞINI YAPMIŞ HÂLÂ ÖPÜŞMEYİP UTANIYORLAR BAK BENİM DE CANIM SIKILDI ŞİMDİ.

•

Aradan geçen bir ayda çok fazla şey yaşamıştık.

Mesela, Chan'ın ailesi bizi öğrenmiş ve çok kızmışlardı. Bir süre Chan ile konuşmamış, sonra kıyamayıp affetmişlerdi. Para yardımı da yapıyorlardı. Babası, Chan mezun olana kadar yardım edeceğini, sonrasında başımızın çaresine bakmamızı söylemişti.

Yurttan ayrılmış ve kalıcı olarak konukevine yerleşmiştik, en azından kendi evimizi tutana kadar burada kalacaktık. Bu sayede yurda ödediğimiz para da cebimizde kalmıştı.

Sınav haftası bitmiş, tatil başlamıştı. Her yer bembeyazdı ve hava soğuktu. Yıkanan çamaşırları astığım esnada kapı açıldı. İçeri giren ve montunu çıkaran Chan'a kaydı bakışlarım. Saat öğlene geliyordu ve daha yeni işten çıkmış olmalıydı.

"Aç mısın?" diye sorduğumda başını sağa sola salladı ve doğruca banyoya girdi. O hızlıca duş alırken çamaşırları asmayı bitirmiş ve ortalığı toplamıştım. Önümüzdeki üç gün için işlerinden izin almıştı, biraz da olsun dinlenebilecekti sonunda.

Duştan çıkınca yorgunlukla yatağa oturmuştu. "Saçlarını neden kurutmadın? Hasta olursun." dediğimde tebessüm ederek omuz silkti.

"Olmam."

Havlu alıp yanına gittim ve saçlarını kurulamaya başladım. Ben saçlarını kurularken iki elini de karnımın üzerine nazikçe koyup, "Kızım, seni seviyorum." demişti.

Gülümseyerek, "O da seni seviyor." dedim. Başını hafifçe kaldırıp gözlerime baktı. Yüzünde muzip bir gülümseme vardı.

"Kızım, anneni de seviyorum."

Ne yapmaya çalıştığını anlamıştım, benim ağzımdan onu sevdiğimi duymak istiyordu. Cevap vermeden saçlarını kurulamaya devam ettiğimde tekrarladı sözlerini.

"Kızım, annene söyler misin? Onu da seviyorum."

Kendimi tutamayıp kahkaha attım ve, "Ben de seni seviyorum." dedim. Memnuniyetle gülümsediğinde karnıma hissettiğim hareketle heyecandan nefesim kesildi.

Elim hızla karnıma giderken, "Hareket etti! Chan, bebek hareket etti. Hissedebildim." demiştim. İlk defa hissettiğim için büyük bir olaydı bizim için.

Heyecanla ellerini karnımda gezdirdi. "Hani, nerede hissettin? Ben de hissetmek istiyorum." Yüzündeki hevesli ifade beni daha da güldürmüştü. Havluyu saçlarında öylece bırakarak yanına oturdum.

"Sen de anne olsaydın hissederdin. Çok yazık." diyerek dalga geçtim. Havluyu yüzünden çekip somurttu.

"Ben de hissetmek istiyorum." derken onunla dalga geçtiğimi daha yeni anlamıştı. Başını sağa sola sallarken gülüyordu. "Doğduktan sonra kucağına vermeyeceğim." dedi. "Sen dokuz ay yeterince vakit geçirdin. Biraz hasret gidermem lazım."

"Benim işime gelir." dedim ve yatağa uzandım. Chan da yanıma uzanıp hemen sarılmıştı bana. Gözlerini kapatarak uyumaya hazırlandı. Elimi yanağına koyarak, "Doğum beni biraz korkutuyor." dediğimde gözlerini açtı hemen.

"Ben yanında olacağım. Hiç yalnız kalmayacaksın, endişelenme."

"Ondan değil. Çok ağrılı oluyormuş, hatta ölüm riski de var."