Het Huis Anubis: De geheimen van Anubis

Hoofdstuk 15- De ondervraging

Pim en Sterre keken Raphael met grote ogen aan.

"Waarom zei je dat een paar minuten geleden niet?", vroeg Pim geïrriteerd.

"Als ik er tussen kon komen had ik dat wel gedaan", had Raphael geantwoord. Ook zijn toon verborg irritatie.

Sterre's blik vloog van Raphael naar Pim, wachtend op de eerste die een weerwoord zou opzetten. Het bleef echter tijdelijk stil tussen die twee.

"Raphael", begon Pim die nu met meer rust sprak, maar met twijfel.

"Je weet dat ik gelijk heb Pim". Raphael begon ook rustiger te praten, maar de irritatie was nog hoorbaar. "En je bent trouwens niet de enige die antwoorden wilt krijgen. Jij en Sterre waren misschien druk bezig met wat er speelde, maar het betrok ons alle vijf".

"Je hebt gelijk Raphael", zuchtte Pim. "Goed. Haal Marcel en Ana er ook maar bij dan".

Raphael was net weg toen de een boek van de hoogste plank besloot te donderen. Dit kwam met aardig wat lawaai onderweg naar de grond. Sterre liep er naar toe en pakte het boek op.

De Stilte stond erop. Sterre kreeg een vreemd gevoel bij het boek, maar niet iets wat af te leiden was de samenvatting op de achterkant of de titel.

Het zit me niet lekker, dacht ze nog. Kijkend naar de kast moest Sterre wel tot de conclusie komen dat het boek er met geen mogelijkheid zelf uit had kunnen vallen.

Het bevalt me totaal niet.

Ze zette het terug op een willekeurige plek in de kast en liep terug naar waar Pim stond. Marcel en Anastacia waren er inmiddels ook.

"Goed. Ik neem aan dat wij allemaal antwoorden willen. Antwoorden die wij vandaag hopelijk gaan krijgen", begon Pim. "Echter is niet aan ons om ze af te dwingen". Hij hurkte voor de bank.

"Als niet meer gaat, dan graag tijdig aangeven", zei hij tegen Arlène. "Echter verwacht bij wel de complete waarheid". Pim draaide zich naar Sterre.

"Kun jij leugens oppikken?", vroeg hij.

"Valt altijd te proberen".

Pim en Sterre wisselde van plek. Met non-verbale toestemming pakte Sterre beide armen van Arléne voorzichtig vast.

Pim kwam daarna meteen ter zake. Hij vroeg de naam van Arléne, of ze wist waar ze was en wie zij waren. Deze werden keurig geantwoord. Daarna greep Sterre haar kans om te vragen of Arléne zelf iets moest hebben. Een glas water was voldoende. Anastacia was deze gaan halen. Toen ze terug kwam en Arléne een paar slokken had gehad ging Pim verder.

"Hoe weten wij zeker dat jij echt bent, en geen verschijning of ook maar iemand in vermomming?".

"Dit voelt beslist niet als verschijning Pim", antwoordde Sterre daarop.

"Dat beantwoord mijn andere vraag nog niet".

"Jullie zijn ooit naar een museum geweest. Marcel kwam in de problemen vanwege een zwaard". Na het glas water was de stem van Arléne iets meer als een mens gaan klinken. Echter was deze nog wel schor en zwak.

"Dat Keltisch museum", zei Pim die daaraan terug dacht.

"En dat vreemde gedoe", bracht Anastacia in". "Ik bedoel die vreemde droom, of het ook maar was".

"Goed, dan ga ik nu verder op de onderwerpen die iedereen beantwoord wil hebben", zei Pim. Zijn toon bleef zakelijk.

"Als eerste. Hoe hebben jij ben jij in contact gekomen met Kai?".

"Toen ik Kai en Ewan leerde kennen, lang geleden, waren het allebei aardige mannen. Ze hielpen me de weg op de school te kennen, en uiteindelijk kwam er liefde in het spel", was het antwoord.