Het Huis Anubis: De geheimen van Anubis

24- De zoektocht begint

Terwijl de groep verslagen naar het portaal slenterde dacht Pim diep na. De woorden van Kai spookten nog door zijn hoofd. Samen met een aantal vragen. Vragen waarvan de anderen zonder twijfel er meer van hadden.

De groep liep voort zonder een woord met elkaar uit te wisselen. Onderling werden wel diverse blikken uitgewisseld, maar niemand had echt zin om te praten.

Raphael en Sterre liepen stilletjes achteraan. Sterre hield haar hand stevig tegen zich aan. Hoe ze ooit moest uitleggen hoe het gebeurt was, was voorlopig nog een klein raadsel.

Marcel liep voor haar en strompelde langzaam vooruit. Anastacia ondersteunde hem tot zover het haar lukte. Fabian droeg Arléne bij hem en liep achter Pim aan.

De weg was bijzonder rustig. Tegen alle verwachtingen in lieten zowel de Fee als Galahad zich niet zien en zelfs van Merlijn was geen spoor te bekennen. Alles leek rustig totdat de groep aankwam bij het portaal wat ze naar het Huis Anubis zou brengen.

"Wat is hier gebeurt?", vroeg Pim verbaasd. Al het bloed wat de grond lag verbaasde hem. Niemand was er toch in geslaagd om Kai te verwonden? De Fee zat gebogen over iets,

"Kai heeft Galahad zwaar verwond", zei de Fee ernstig. "Hij heeft geen gewone schim getrukeerd".

"Redt hij wel?", vroeg Pim bezorgd.

"Waarschijnlijk wel. Ik was er op tijd bij. Helaas kan ik voor jullie minder beteken".

"Hoezo dat?", vroeg Anastacia.

"Al mijn energie zit in Galahad. Ik heb momenteel niet de magie om jullie te genezen. Met grote spijt. En dan heb ik nog eens slecht nieuws".

"En dat is?", vroeg Raphael.

"Jullie kunnen niet door dit portaal. Het is afgesloten". De Fee pakte Galahad op en draaide zich naar de groep toe. Sterre was samen met Raphael naar Pim gekropen. Ze schrokken alle drie zichtbaar toen Galahad's lichaam in beeld kwam.

"Ik weet het. Daarom kan ik jullie op moment niet helpen". De Fee verdween uit het zicht.

De groep keek verbijsterd naar de plek waar het tafereel had plaats gevonden.

"Zou de doelen op de schim die ons lastig viel?", vroeg Fabian.

"Het zou me niet verbazen", antwoordde Pim. Hij stak zijn hand naar voren en liep langzaam naar het portaal. Vlak ervoor bleef zijn hand rusten op een soort onzichtbare muur.

"Hier kunnen we inderdaad niet door", verzuchtte hij. "We zullen een andere moeten opzoeken".

Zonder geklaag maakte de groep een weg naar het portaal wat ze naar de Heilige Eik zou brengen.

"Is dit wel verstandig?", vroeg Nienke. "Enig idee hoe laat het is aan de andere kant?".

"Niemand komt ooit in de gang waar dit uitkomt. Ik zou er trouwens op gokken dat het nog vroeg in de ochtend is of misschien nog wel nacht", stelde Pim gerust. "Hoe dan ook, we zullen er hier door moeten".

Eén voor één stapte de groep de lege gang van de school binnen. De zonsopgang was net begonnen.

"En nu?", vroeg Anastacia toen iedereen in de gang stond.

"Nu", zei Pim. "Nu gaan we verder met ons plan om de andere twee artefacten te vinden".

"Begrijp me niet verkeerd Pim, maar ik vermoed dat we eerst naar het ziekenhuis moeten", zei Raphael. Hij gebaarde naar Sterre, Fabian en Marcel. "Sommige van ons hebben wel goeie klappen gehad".

Daar kon Pim niets tegen in brengen en Sterre voelde zich dankbaar voor Raphael. Echter was het niet zo makkelijk om de school uit te komen. Anastacia wist nog een weg te vinden via de opslag van de school. Fabian had hulp nodig gehad om Arléne goed en wel door het raam te krijgen voordat hijzelf kon gaan. Sterre kon vanwege haar hand zich ook moeilijk door het raam tillen, maar gelukkig boden zowel Pim als Raphael hulp aan.

"Bedankt", zei ze hijgend. De pijn in haar hand was door dit hele gedoe alleen maar erger geworden. "Kunnen we nu gaan?".

Pim knikte.

Gelukkig voor de groep had Fabian de auto aan het begin van het dorp staan, vanaf de Heilige Eik. Dit zorgde voor een korte maar toch te lange wandeling daar naartoe. Fabian had bedacht om iedereen die medische hulp nodig had naar het ziekenhuis te brengen. Sterre had Pim haar autosleutel gegeven zodat hij ook weer weg kon.

"Met Arléne komt het helemaal goed", stelde Fabian de groep gerust. "Ze heeft rust alleen rust nodig".

"En de anderen?", vroeg Raphael.

"Met Sterre en Marcel komt ook alles in orde. Sterre's hand is geopereerd en Marcel heeft alleen wat gekneusd".

"Beter van", zei Pim. Hij was aankomen lopen met een tray vol met koffie en thee.

"Nienke, Amber en ik vertrekken met twee weken naar Egypte. En jullie vertrekken binnenkort naar Engeland?", vroeg Fabian.

"Als iedereen goed genezen is vertrekken wij zo snel mogelijk", antwoordde Pim. "We zullen in contact moeten blijven".

Pim en Fabian wisselden snel nummers uit toen Amber en weer aankwam.

"Waarom ruiken ziekenhuizen toch altijd zo naar ziekenhuis".

De groep bleef nog een tijdje praatten. Pim en Raphael kregen nog even snel de kans om bij Sterre en Marcel te kijken. Marcel had veel kussens onder zijn rug en Sterre zat met haar hand flink in het verband. Daarna kwamen ze al snel tot de conclusie dat het weinig zin had om nog langer te blijven.

"Succes, en we spreken elkaar", zei Pim buiten. Vanaf daar zouden ze wel hetzelfde doel hebben maar andere wegen op gaan.

"Zeker", zei Fabian.

Vanaf dat punt zou de zoektocht naar de twee overgebleven artefacten beginnen.

Terwijl de groep hun plannen hadden gemaakt besloot Kai ook om er werk van te maken.

"Zorg ervoor dat je één van de artefacten vindt voordat zij het doen", zei hij tegen zijn mysterieuze helper. "Succes en faal niet".