Het Huis Anubis: De geheimen van Anubis

Hoofdstuk 8- De eerste opdracht

Amber en Anastacia inmiddels eindelijk klaar met hun discussie, geen van beide won. Nienke probeerde beide dames op te breken terwijl Raphael en Fabian erachter waren dat de klok aftelde naar middernacht. Zij waren ook de eerste die het raadsel zagen. Marcel gebruikte de tijd om nog een keer aan de foto te likken die hij nog in zijn hand had. Wat hij zag was iets wij liever zou willen vergeten.

"WAAR IS HIJ!". De stem klonk dreigend. De kamer die Marcel zag was donker. Af en toe gaf een goede fakkel even wat licht op de omgeving. In een split seconde zag Marcel het gezicht van een oude man, met een baard.
"Ik weet het echt niet". Deze stem klonk zwak, bevend, moe en vol angst. Opnieuw zorgde de beweging van een fakkel voor wat licht. Ditmaal viel het op een ander gezicht. Het gezicht van een vrouw. Het zat onder de wondjes en krassen en haar haar was vuil en slap. In de ruimte kwam steeds meer licht. Waarschijnlijk om duidelijk te maken wat er speelde. De oude man, die Marcel bekend voorkwam, nam blijkbaar geen genoegen met het antwoord dat de vrouw had gegeven. Hij pakte een klein steekzwaard van de muur, hier hingen verschillende zwaarden van verschillende lengtes en een aantal schilden, en stak dat zonder pardon in de linker schouder van de vrouw. Ze gilde van de pijn.

Hier hield het beeld op en voordat Marcel het wist bevond hij zich weer in de kelder. Niemand lette op hem. Hierdoor kon hij snel naar boven om Pim te zoeken. Zonder dat hij het doorhad kwamen Raphael en Fabian achter hem aan.

Sterre en Pim waren inmiddels bij de derde en tevens laatste deel van het boek. Ze hadden inmiddels de basis gehad van het oude Grieks, iets wat ze snel konden afschrijven, en oud Hongaars. Het derde deel bevatte informatie over runen.
"Het lijkt er wel veel op", zei Pim zachtjes. Sterre hield haar telefoon met foto erbij. "Hier moet dan 'Help me' uitkomen".
"Daar schieten we niet veel mee op", zei Sterre, ook zij sprak op fluistertoon. Voordat Pim verder ook maar de kans kreeg daar weer op te reageren kwam Marcel de woonkamer binnen, met het nodige kabaal.
"Pim, je moet even luisteren", Marcel klonk gehaast.
"Je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien", merkte Sterre op. "Gaat het wel?".
"Luister, ik zag een oude man met een baard. Hij kwam me bekend voor, maar ik zag ook een vrouw. Iets daaraan voelt niet goed". Pim keek op uit het boek. Hij had Marcel nog niet aangekeken.
"Oude man met baard?", vroeg hij. Hij keek eerst naar Marcel en daarna naar Sterre. "Je denkt toch niet dat het Merlijn was?".
"Merlijn is toch die oude tovenaar?", vroeg Marcel. Sterre knikte.
"Goed dan, dan zag ik dus Merlijn samen met die vrouw dus. Merlijn klonk behoorlijk dreigend en daarna stak hij de vrouw in haar schouder". Pim keek Marcel even ongelovig aan.
"Je weet dit zeker?", vroeg hij.
"Tuurlijk weet ik dit zeker", zei Marcel verontwaardigd. "Dude, ik zag dat alles toen ik hier weer aan likte". Hij hield de foto omhoog en duwde hem bijna in Pim's ogen.
"Het klinkt niet als Merlijn", zei Sterre bedachtzaam. "Het laatste wat ik weet is dat hij trots was dat wij Morgana hadden verslagen".
"Toch was dit Merlijn", hield Marcel vol. "Ik bedoel wie kennen nog meer binnen het 'oude man met baard'?".
"Je zag dit toen je de foto likte?", vroeg Pim. Marcel keek hem geïrriteerd aan.
"Ja Pimmie. Inderdaad".
"Was die vrouw blond?".
"Dat was ze inderdaad". Bij zowel Pim en Sterre begon hetzelfde lampje te branden.
"ARLÈNE", zeiden ze beide in koor.
"Wat is er met Arlène?", vroeg de stem van Raphael. Hij en Fabian kwamen net de woonkamer binnen lopen.
"Wie is Arlène?", vroeg Fabian lichtelijk verbaasd. De blikken vielen op Sterre en Pim.
"Goed dan", begon Sterre. "Arlène zorgde voor ons zoals Trudy voor dat voor jullie deed. Echter had Arlène een geheim. Pim en ik zijn hier uiteindelijk achter gekomen". Hierna begonnen zij en Pim te vertellen over alles wat ze hadden ontdekt. De bibliotheek, Kai, Emily, het ritueel. Fabian leek dit moeilijk te geloven, zoals Pim al eerder had aangegeven.

"Dus zodat ik alles goed begrepen heb: die Arlène werd eigenaresse na Viktor. Zij behoorde tot een groep van donkere druïden en probeerden iemand tot leven te wekken door middel van een ritueel?". Fabian klonk ongelovig.
"Ik zei toch dat het moeilijk te geloven valt", zei Pim luchtig. "Maar wat komen jullie hier doen?". Raphael pakte zijn telefoon en liet Pim een foto zien.
"Enig idee?", vroeg hij. Sterre pakte snel het boek er weer bij, het boek was op de grond gevallen toen ze het verhaal vertelde. Ze bladerde door het deel over runen. Daar zag ze al snel overeenkomsten.
"Dit zijn runen, net als de eerste", zei Sterre. Ze kon de foto net zien. Samen met Pim en Fabian begonnen ze de boodschap te ontcijferen. Raphael had een pen op zak en had in één van de kastjes nog een vel papier gevonden. Hij schreef hiermee de letters op. Uiteindelijk kwamen ze uit op de zin 'zoek de sleutel'.

Op moment dat ze zouden gaan verdelen wie waar zou zoeken kwamen de dames de kelder weer uit. Blijkbaar was alles goed verlopen tussen die drie, ze lachten namelijk alle drie om iets.
"Nu jullie toch hier zijn. We zijn op zoek naar een sleutel. Sterre en Raphael kijken in de bibliotheek. Fabian en ik checken de sterrenkoepel", verkondigde Pim. Sterre zag de blik van Anastacia.
"Wat voor sleutel?", vroeg ze.
"Daar komt Marcel wel achter", zei Pim rustig. Dit leek bij Fabian nog wat vragen te veroorzaken.
"Hoe zit nu precies met dat likken?", vroeg hij met enige nieuwsgierigheid.
"Wij zijn allemaal geboren met een overgevoelig zintuig. Marcel kan goed proeven hierdoor is het voor hem mogelijk om beelden te zien van mensen die een voorwerp hebben vastgepakt", legde Pim uit.
"En inmiddels heb ik mogelijkheid om het heden en verleden van die persoon te zien", zei Marcel trots. Nienke en Amber keken alle het hele verhaal niet geloofden.
"In de sterrenkoepel en bibliotheek kun je bewijs vinden voor dit verhaal", zei Pim. "Anastacia jij gaat naar boven en Marcel blijft hier".
Hier werd wat geprotesteerd door zowel Anastacia en Marcel. Dit zorgde voor een kleine discussie voordat iedereen akkoord ging. Amber zou met Anastacia meegaan en Nienke zou in de kelder op zoek gaan.

Sterre, Fabian, Raphael en Pim stonden inmiddels in de bibliotheek. Sterre had even de tijd om wat beter om haar te kijken. Alles wat ze zich herinnerde stond er nog. Inclusief de foto van Kai en Ewan. Zelfs het duistere teken was nog zichtbaar onder de bank.
"Dat Tineke hier nooit wat aan veranderd heeft", zei ze zachtjes.
"Misschien mocht dat wel niet van Thomas", fluisterde Raphael. Ondertussen liet Pim Fabian de ruimte zien. Ze kwamen bij een kastdeur die niet open wou. Gelukkig had Pim zijn gereedschap nog en was die deur zo open. Daar meteen een stapel papier uit. Sterre zag dat Pim het oppakte en ze zag een blik van herkenning.
"Wat heb je daar?", vroeg ze. Raphael keek nu ook Pim's kant op.
"De gegevens van onze inlijvingen", zei Pim. "Je weet wel. De foto's en berekeningen van Kai".
"Ik weet wat je bedoelt ja", zei Sterre. Pim had de stapel aan Fabian laten zien.
"Ik kan nu niets anders meer dan jullie ook geloven. Hoe raar dit ook klinkt", zei hij. Fabian legde het papier op het tafeltje bij de bank terwijl Pim op zoek ging maar de lift.
Die bleek na al die jaren ook nog te werken. Terwijl Pim en Fabian verdwenen naar de sterrenkoepel gingen Raphael en Sterre meteen aan de slag.

Het duurde niet lang voordat ze in alle hoeken en gaten hadden gekeken. Wat ze ook zochten, het bevond zich hier niet. Dit gaf Sterre en Raphael nog even de gelegenheid om te praten. Sterre moest toegeven dat ze Raphael's aanwezigheid prettig vond. Het voelde vertrouwd. Ook al waren ze jaren geleden hun eigen weg gegaan.

Waren Fabian en Pim inmiddels ook uitgekeken. Hoewel ze nog steeds uit moesten kijken om niet in scherven te stappen. Tineke had deze ruimte blijkbaar nooit gevonden en Thomas had het blijkbaar niet nodig gevonden om het op te ruimen. Inmiddels stonden ze weer voor de lift. Fabian zat gehurkt op de vloer. Hij hield een stuk scherf vast.
"Het enige wat ik mij zou kunnen voorstellen, is dat iets van een koepel geweest moest zijn. Gebaseerd op het aantal scherven", zei hij.
"Het zou mogelijk zijn", ging Pim door "nogmaals. Zo zag de ruimte er al uit toen we hem vonden".
Fabian legde het stukje weer op de vloer. Hij draaide hij zich weer om voor hij opstond.
"Pim, kijk hier eens?". Het leek erop dat er een luik in de vloer zat. Het was zo weggewerkt dat je echt moest weten waar het luik zat voordat iemand het kon zien.
De man kregen deze samen al snel open. Hier werd een trap onthuld. Deze leidde weer naar een kamer waar die Pim nog nooit gezien had.