Het Huis Anubis: De geheimen van Anubis

18- De eerste drie artefacten

Terwijl Sterre vast zat in een niet benoemings-waardige vergadering en Pim samen met Satine door de archieven van de Heilige Eik heen keek, iets wat ze eerder had gedaan zoals ze het zelf had toegegeven, waren ze in het huis druk bezig met met andere dingen.

Fabian wierp zich over de papyrus. Anastacia en de anderen zochten in elk klein hoekje en gaatje om te vinden wat ze zochten. Zelfs met het zintuig van Anastacia leek het haast een onmogelijke opgave. Het was ook niet motiverend dat ze tot nu toe nog maar één artefact hadden ontdekt. Voor hun gevoel hadden ze het hele huis doorzocht.

Na het voor de derde keer doorzoeken van de bibliotheek leek Anastacia het op te geven.

"Deze speurtocht is wel leuk geweest", zuchtte ze. "We verspillen al onze energie en vinden vervolgens niets".

"Toch zullen we door moeten", antwoordde Raphael. Ook hij iets in zijn stem wat weg had van terneergeslagenheid.

"Misschien moeten we het anders aanpakken", opperde Marcel. Anastacia schaterde even.

"Ga alle boeken maar likken, misschien dat jij dan ziet wat je wil zien".

"Eigenlijk is dat niet een heel slecht idee. Onze focus lag alleen op jouw zintuig Ana. Wat nu als we de anderen gebruiken", bracht Raphael in.

"Ik ga echt niet aan alle boeken likken", zie Marcel verontwaardigd.

"Doe dan maar wat jullie willen".

Pim en Satine bevonden zich nog steeds in de archieven van de Heilige Eik. Tot nu toe leek het echter complete tijdverspilling. Niets werd er gevonden waarmee ze verder konden.

"Goed dan", zuchtte Satine uiteindelijk. "Ik zat fout. Er is hier niets anders dan oude dossiers over oude leerlingen".

"Niet helemaal waar", antwoorde Pim terwijl hij een map omhoog hield. "Dit dossier is van een oude docent".

"Van wie dan?", vroeg Satine met enige interesse.

"Mijn oude drama docent Camilia", antwoorde Pim.

Satine's houding verandere van geïnteresseerd naar geïrriteerd.

"We gaan hier weg", zei ze na een poosje. "Misschien dat op het kantoor meer te vinden is".

Op weg uit de archieven zag Pim Satine iets snel in haar zakken stoppen. Hij kon alleen niet zien wat het was.

Het kantoor zag er ergens nog precies zo uit zoals Pim het zich het herinnerde. De kleuren van de heer van Vleuten waren nog zichtbaar.

Satine begon meteen in de kasten te duiken en laden te openen. Alsof ze hier ook eerder was geweest.

Ergens uit een donker plekje in een hoek van een lade viste ze een foto weg.

"Dit is de heer Berkelaar als ik me niet vergis", zei ze tegen Pim. Het was niet bepaald een vraag, maar eerder een opmerking.

"Klopt inderdaad. Hoe heb je die kunnen vinden?", vroeg Pim voorzichtig.

"Ik heb je toch al eens uitgelegd dat ik een goede intuïtie heb"

Net op moment dat ze op het punt stonden om weer weg te gaan en richting de verblijfplaats te rijden van de heer Rodenmaar kwam er iemand het kantoor binnen. Of beter gezegd twee personen.

"Wat doen jullie hier", vroeg een mannelijke stem.

In het huis werd bijna eureka geschreeuwd. Bijna. Fabian had de hiërogliefen opgelost. Echter onstoond daarbij een nieuw probleem. Hij had iedereen bij elkaar geroepen in de woonkamer.

"Het artefact waar de papyrus naar wijst ligt in de tombe van Alexander de Grote. Echter is het zo dat deze een aantal honderd jaar geleden verplaatst is en dat het oude Alexandrië niet te vergelijken valt met het huidige", vertelde Fabian.

"Dus we weten nog niets", verzuchtte Amber.

"Niet helemaal. In de bibliotheek van Alexandrië moeten kaarten liggen van de oude stad. Als we deze kunnen vergelijken met de huidige stad moeten de we oorspronkelijke locatie kunnen vinden", vertelde Fabian opgewekt.

"Hoe hebben ze een tombe kunnen verplaatsen", vroeg Anastacia.

"Niet zo zeer verplaatsen als een nieuwe op een andere plek hebben gemaakt. Niet alles is toen meegegaan dus ik schat de kans aardig in dat we kunnen vinden dat jullie zoeken".

"Om een lang verhaal kort te maken", haakte Nienke in. "We zullen weer naar Egypte moeten".

"Weer?", vroeg Marcel.

"Iets met het vinden en wat terugplaatsen in een geheime liefdestombe", haakte Amber daarop in.

"Dat klopt Nienke. Een aantal van ons zullen naar Egypte moeten gaan".

"De Vijf zullen hoe dan ook hier moeten blijven", zei Arléne. Ze bevond zich nog steeds op de bank, maar was omhoog gekomen.

"Dat is ook weer opgelost. Amber, Nienke en ik gaan naar Alexandrië op zoek naar een klein voorwerp met een raaf erop", zei Fabian.

"Dat kan nog knap lastig worden", kwam het antwoord van Nienke,

"Hoe komt een druïden artefact eigenlijk in Egypte terecht?", vroeg Raphael.

"Waarschijnlijk via Julius Caesar zelf", antwoorde Arléne. "Waarschijnlijk heeft hij het meegenomen uit de strijd tegen de Keltische bevolking".

"Stukje geschiedenis", voegde ze er nog aan toe toen er een aantal ogen op haar bleven branden.

"Goed dan. Ik zal drie vliegtickets regelen voor Egypte", zei Fabian.

"Wat nu als Appie meewil?", vroeg Amber.

"Appie heeft het druk zat", antwoordde Nienke. "Maar mocht hij zich eenzaam voelen dan wil Noa vast helpen".

Nadat dat allemaal besproken was ging de groep weer op zoek in het huis. Marcel probeerde het met zijn zintuig in de bibliotheek. Niet door alle boeken te likken, maar door een aantal ongevaarlijke ingrediënten te eten.

Dit leide hem uiteindelijk de kelder weer in. In één van de nachtkastjes benenden vond hij het tweede beeldje met de raaf erop.

Raphael werd door iets gelokt naar de tuin. Het geluid leek van onder grond te komen, alsof het begraven was.

Zonder een schep in zicht liep Raphael naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Daar begon hij met zijn handen in de aarde te graven totdat ook hij een beeldje tegen kwam.

"Waarom zou Kai deze hebben begraven?", vroeg Arléne zich hardop af nadat Marcel en Raphael de twee reeds gevonden beeldjes bij de eerste zetten.

"Wij hoopten eigenlijk dat jij dat wist", zei Raphael.

"Helaas niet. De vierde ligt in Egypte. De vijfde is nog steeds spoorloos", somde Arléne op.

"Er moet iets van een hint zijn", zei Anastacia. "Die papyrus was er tenslotte ook één".

Sterre kwam vermoeid terug uit de vergadering. Een hele hoop discussie over de aanpak van volgend schooljaar. Wie wordt er mentor van welke klas, wie geeft welke klas les. Hoe gaat het lesprogramma er in het algemeen uitzien.

Hoewel ze er nooit op zat te wachten was dit wel belangrijk genoeg om verplicht bij aanwezig te zijn. Maar de discussies tussen collega's onderling. Op de meeste wel weer. Ieder jaar weer hetzelfde. Ze was opgelucht toen ze weer bij haar auto stond. Haar horloge gaf inmiddels aan dat het kwart voor vier was.

Zuchtend stapte ze in.

"Sterre", zei de stem van Merlijn.

"Je vrienden die nog in het huis zijn hebben de drie artefacten die daar aanwezig zijn gevonden. Voor één andere worden voorbereidingen getroffen. Die locatie is bekend. Voor de laatste is het enige wat ik kan zeggen: zoek de stenen die eeuwen geleden zijn verplaatst.

Maar daar is geen tijd meer voor. Ga terug naar het huis en zorg dat Pim daar ook zo snel mogelijk komt. Er is geen tijd te verliezen".