Het Huis Anubis: De geheimen van Anubis

Hoofdstuk 16- Het Egyptische Papyrus

"Goed dan. Dan wil ik nu alleen nog weten wat er precies in de afgelopen jaren in die gevangenis gebeurt is", zei Pim.

"Pim". Marcel stapte naar voren. "Je kan en wil mij op mijn woord geloven of niet. Maar ik denk dat we een redelijk beeld hebben wat er in daar gebeurt is. Is zag Merlijn een klein zwaard in haar schouder steken".

"En ik garandeer je dat ze niet weet waar Kai uithangt en wat zijn plan nu precies is", zei Sterre.

Ze liet Arléne los en liet haar handen aan Pim en de anderen zien.

"Geen ijs", zei ze kortaf.

"En dat verhaal van die artefacten?" vroeg Pim. "Ik bedoel, we zijn het in geen enkel boek tegen gekomen".

"Er is ook alleen een globale omschrijving beschikbaar", kwam de stem van Arléne. "Er staan in het gesloten gedeelte globale aanwijzingen waar je zou moeten vinden. Vergeet niet dat hier al een aantal moeten zijn".

"Dat wordt dus zoeken. Gelukkig hebben we mankracht zat", zei Pim met sarcastisch enthousiasme.

"Weten we zeker dat wat we zoeken hier is?", vroeg Anastacia. "Anders verspelen we energie die we ergens anders in kunnen stoppen".

"Zoals?", vroeg Pim.

"Ons voorbereiden op het stoppen van Kai.

Er moest toegegeven worden dat Anastacia een punt had, een zeer goed punt zelfs.

Echter werd besloten toch de informatie over de artefacten op te zoeken, mochten ze ooit nodig zijn;

"Ik zou graag willen helpen", zei Arléne, ze probeerde zich omhoog te hijsen op de bank. Dat eindige met een zeer luide kreun die genoeg pijn uitstraalde. "Maar het lichaam wil niet".

Het had vrij weinig zin om met met acht man in de boeken te bladeren. Daar was in de bieb gewoon weg niet genoeg ruimte voor. Terwijl Sterre, Pim en Raphael koortsachtig op zoek gingen naar het boek van Kai, ging de rest op zoek naar alles wat er ook maar mee te maken zou kunnen hebben. Dit leverde nog niet heel veel succes op.

Het onderzoek kwam pas echt op stoom toen eindelijk in één van de boekenkast het juiste boek werd gevonden.

"Je weet nog hoe het deel open moe?", vroeg Pim met bezorgde toon aan Sterre. "Ik herinner me veel brandblaren namelijk".

"Het komt wel goed. En als het mis gaat heb ik jou en Raphael om me heen", zei Sterre. Ze sprak de woorden uit zoals ze zich voelde. Zelfverzekerd en gesterkt door de aanwezigheid van de anderen. Ook zij had nog vage herinneringen aan de eerste pogingen om het duistere gedeelte open. Van bijna opgeslokt worden door ijs en de blaren van Pim, maar ook dat het haar wel was gelukt door te denken aan de goede dingen, zoals de verliefdheid die ze toen voelde voor Raphael.

"Goed, zodra jij er klaar voor bent zijn wij dat ook", zei Raphael. Hij en Pim keken elkaar even aan en knikten.

Sterre bleef met haar hand even boven het boek hangen. Heel even, voor een halve seconde, twijfelde ze. Deze twijfel wist ze snel aan de kant te zetten. Sterre haalde even diep adem en concentreerde zich op al het goede in haar leven. Vriendschap, dromen en ook weer de gevoelens voor Raphael die naar boven waren gekomen. Haar hand kwam langzaam dichter bij de pagina met daarop 'duistere rituelen' en toen opende het gedeelte.

"Goed gedaan Sterre", zeiden Pim en Raphael in koor.

"Mooi", zei Sterre bijna hijgend. Voor zolang het geduurd had ze het gevoel gehad dat ze niet kon ademen. Nu leken de longen dat in te halen.

Gezamenlijk begonnen ze pagina's te scannen op zoek naar de informatie die Arléne had gegeven. Het bladeren leek een eeuwigheid te duren aangezien juist die informatie ergens achter in het gedeelte stond. Daar lazen ze: