Het Huis Anubis: De geheimen van Anubis

Proloog

Eén van de laatste dingen die ik mij herinner was een groot, fel, wit licht. Daarna kwam alleen pijn. Het voelde letterlijk alsof het hele lichaam in brand stond. Mijn eerste gedachte was: is dit de dood?, is dit het einde? Ik weet nog dat de pijn zich snel verspreidde en steeds erger werd. Tot het moment dat alles donker werd en de duisternis alles wegspoelde.

Het moment van wakker worden en realiseren dat de dood nog op zich laat wachten kwamen vrij snel na elkaar, hoewel het onduidelijk was waar ze zich op dat moment bevond. Het was donker, maar toch wist ze dat ze binnen was. Ergens klonk het geluid van water dat naar beneden druppelde. Na een paar keer knipperen begonnen de ogen te wennen aan het duister. Er begonnen lijnen te vormen die wel iets weg hadden van tralies. Na een poosje kwam er een schim binnen, het was onmogelijk om te zeggen hoeveel tijd er tussen het ontwaken en het verschijnen van de schim zat. Met de verschijning vlogen er een aantal fakkels aan. Hier werd het vermoeden van de tralies werkelijkheid. De schim bleef nog even staan voordat deze langzaam de ruimte in kwam lopen.
Een aantal ogen volgden zijn bewegingen. In het midden van ruimte bleef hij staan. “Ik zie dat jullie het ritueel overleefd hebben”, zei hij zacht, maar dreigend. “Dat was niet mijn bedoeling. Ondanks dat is deze gevangenis zo gemaakt dat ontsnappen onmogelijk wordt. Hier vormen jullie geen bedreiging meer voor de Vijf of voor mij”. Hij begon weer te lopen. Eenmaal goed in het licht werd duidelijk wie de schim was: Merlijn! Merlijn bleef voor één celdeur staan. Een vrouw met halflang blond haar. “Ik voel dat jouw hart niet bij Excalibur ligt. Echter ben jij hier ook niet onschuldig”. Hij draaide zich abrupt weer om en liep weg. De vijf druïden keken hem verbouwereerd aan.

8 jaar later

Acht jaar verstreken in de gewone wereld. De Vijf hadden het huis inmiddels verlaten en waren hun eigen wegen waren gegaan. Wel met de afspraak dat zodra de wereld weer gered moest worden ze naast elkaar zouden staan. Na de Vijf was nog sprake van één laatste groep jongeren die in het huis kwamen wonen. Deze groep zou er echter maar een korte periode gewoond hebben. Nadat groep vertrok kwamen er allerlei geruchten de wereld in. Geruchten die aangewakkerd werden door deze bewoners. Volgens de geruchten zouden de bewoners worden getergd door rare tekens en geluiden. Dit hield aan na het vertrek van de jongeren. Onder andere hierdoor vertrokken ook Tineke, de huidige vrouw des huizes, en Thomas het huis. Tineke kon de verhalen niet bevestigen, waardoor het geruchten bleven. Ondanks dat had ze aangegeven niet langer voor het huis te kunnen zorgen. Het huis bestond al sinds 1900 en vereiste het nodige onderhoud. Zonder jongeren had het internaat geen subsidies meer waardoor het onderhoud niet meer uit zou kunnen. Tineke bleef op papier nog eigenaresse, onder andere doordat de oorspronkelijke koper van de heer Rodenmaar van de aardbodem verdwenen leek te zijn. Zodra er weer jongeren zouden aankloppen zou Tineke weer aantreden. Dit bleef echter uit. De geruchten, die de media hadden bereikt, schrokken mensen af. Dit was niet de eerste keer dat er verhalen over het huis de ronde deden. Al sinds de bouw deden de geruchten de ronde dat er iets vreemds en mysterieus aan de hand was met huis.

In de loop van de jaren is het huis steeds meer in vervallen staat gevallen. Dit gaf het uiterlijk van het huis dat al gezien werd als mysterieus een nog mysterieuze uiterlijk. Aan de binnenkant was echter niets veranderd. Zo waren de meubels blijven staan die al in het huis stonden, hier lag echter een behoorlijke stoflaag op. Niemand was sinds het vertrek van Tineke meer in het huis geweest. Inmiddels was het geen vraag of het huis gesloopt zou worden, maar juist wanneer.