Bir hapishane, bir söndürülmüş ruh.
Bir mahkûm, bir özgürlüğün içindeki tutsak.
Bir vazgeçiş, bir umudun can veren son tohumu.
Bir kayboluş, bir yolun çıkmaz sokağı.
Birbirlerinin kaderlerini yazarken atılan noktalar, başlangıçları oldu.
Başlangıç s...
Uykusuzluktan ekrana zor bakıyorum. Güç bela bölümü bitirip geldim ama nasıl düzenledim hatırlamıyorum :):):):) Hatam olursa affınıza sığınıyorum.
Oy ve yorum yapmayı unutmazsanız sevinirim.
Hadi! Bölüme! Geçelim!
Bölüm şarkısı; Sia- Titanium
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanların bildiği en büyük kıyamet; unutulmaktı.
Kalbin, unutulmaya boyun eğeceği ilk kıyamet koptu. Yer yarıldı, insanlar içine düştü.
Kinin kıskacı bile onları tutamadı.
7.BÖLÜM: İNTİKAMIN KIRIK KAPISI
Ölüm, kimileri için sahte dünyalarından bir kurtuluştu. Kimileri için ise hayal dünyalarının ellerinden alınmasıydı.
Ölümün, onların ruhunu bedeninden sıyırdığını daha kimse fark etmemişti.
Kaybedilen bedeni toprağa emanet bırakmak, yüreğinizde ruhunuzdan kalan kökleri koparmaktı.
Ölüm, ölene mi ağırdı?
Ölüm, ölmeyenin mi canını yakardı?
Karşımda öylece kendini acıya bırakmış adamın ölüm ile burun buruna durduklarını gördüğüm halde korkuya sığınmıştım. Ona dokunmamı ve konuşmamı engelleyen başlı başına korkuydu.
Bir bedenin, başka bir bedenin eksikliğiyle yere düşmemek için ölüme boyun eğmesiyle sergilenen oyunu izliyordum.
Sahne başlı başına mayın tarlasıyla döşeliydi. Adım atarsam, oyun elinde patlayacaktı ama bu ilerlememi durduramadı.
Korkunun korkusu sırtıma kambur olduğu halde ilerledim ve ölümle burun buruna duran Güney'in gözlerine baktım.
"Beni bu yüzden bulmuş olmalı," dedim. "Ölmeden önce seni çıkarmak istemiş."
Ölüm titreyerek başını bana çevirdi. "Beni düşünmemiş." Ölüm, bu sözlerle ayağa kalkarak başını iki yana salladı. "Eğer beni düşünseydi, bedenim burada olmazdı."
Anlamadım.
O da anlatmak istemediğini, ölümü sigarasının ucundaki küle saklamasıyla gösterdi. Yanakları derin bir çukurla içine çöktüğünde, sayısını dahi unuttuğum sigarasını yere attı.
Çektiği dumanı bırakmadan, "Bundan çok sıkıldım," dedi. "Bileklerimde asılı ipler vardı ve şimdi onları senin eline bıraktılar. O ipleri kesmemek için de makası benim elime verdiler." Duman dudaklarından kayıp havaya karıştı. "Özgürlüğüme kavuştuğumu düşünen gözlerine rağmen tutsaklıkla ilk defa yüzleştim Yadel."
