TUTUŞMUŞ BERABER

2.

''Ben hiç böylesini görmemiştim, vurdun kanıma girdin kabulümsün.''

Tam mahallenin başındayım. O kadar özlemiştim ki burayı. Kokusu bile ayrı güzeldi. Kimsenin bugün geleceğimden haberi yoktu. Sürpriz yapmak istemiştim. Mahalleye girdiğim zaman gördüğüm herkesle sarılıp hasret gidermiştik. Eve gidene kadar gördüklerimle ayak üstü sohbet ettik. Evin önüne gelince iç çekip evime baktım. Tek katlı, bembeyaz, tatlı bir evdi. Küçük ama bize göre büyük olan bir bahçesi de vardı...

"Ayışığı, kızım sen ne ara geldin he yavrum?" Karşıdan gelen Aynur teyzenin sesi ile ona döndüm. Tatlı bir kadındı vesselam.

"Bugün bindim, şimdi geldim Aynur teyzem. Nasılsın?"

"İyiyim yavrum, sen nasılsın? Özledin mi bakalım bizi?!" 

"İyiyim, özledim hem de çok teyzem."

"Neyse kızım, yol yorgunusundur sen. Gir hadi bakalım eve, ben daha sonra gelip otururum!"

"Tamamdır Aynur teyzem, gel ama." Deyip bir şey demesine izin vermeden evin kapısını çaldım heyecanla. Karşıma önünde önlük elinde havlu ile birlikte annem çıkmasıyla ona baktım...

"Ayışığı'm!"

"Annem!" Deyip sarılmıştım. Annem yerinde duramıyordu. Kahkahalar atıp zıplıyordu.

"Dur artık, içeri geçelim. Babam burada mı?"

"Burada annem burada. Hadi geç!" Üstümde ki hırkayı çıkarıp salona ilerledim... Babam gazete okuyordu. Öbürü ise telefonla oynuyordu.

"Hasan bey?" Babam ilk afallasa da hemen bana sarılmıştı.

"Kızım! Hoş geldin babacığım. Neden haber vermedin? Gelip alırdık seni!"

"Sürpriz olsun dedim baba!"

"Neyse iyi yaptın kızım geç oturalım!"  Abime baktığım zaman ayağa kalkmıştı. Ne o? Ona sarılacağımı falan mı sanıyordu? Dönüp tekrar baktığımda ellerini yumruk yapıp oturduğu yere tekrar yaslanmıştı...

"Ee, neler yaptın bakalım? Bizsiz!" Deyip imalı imalı konuştu babam. 

"Okudum işte baba! Gezmeye gitmedim oraya!" Deyip abime bakmıştım. O da bana bir umut bakıyordu. İnatla ona bakmaya devam ettim. Göz göze gelince affederim diyenler var. Gamsızım herhalde, bende yok.

"Ee, kalkın yemek yiyelim!"

"Ellerimizi yıkayalım gelelim hatun!"

"Tamam mutfaktayım ben!" Annemle babam bunu bilerek yapıyordu! Abimle yalnız kalmam için!

"Özledim seni, değişmemişsin. Güzelsin. Her zaman ki gibi!" Dediğinde boş boş baktım, gözlerine.

"Yapma! O kadar pişmanım ki, o saçma cümle yüzünden senden ayrı kaldım. Artık korkunca bana sarılmadın. Saçlarını öremedim. Bir şey olunca ilk bana gelmedin. Bana takılmadın. Sabahları senin sesinle uyanmadım. Bunlar çok, çok zordu!"

"Biliyor musun? Her şeyi birlikte yapardık. Korkunca evet sana sarılırdım ama eskide kaldı Baran Yılmaz! Eskide! Sen beni tam dört sene önce kaybettin. Biliyor musun? Kalbimi kırsan hiç beklemeden boynuna sarılırdım. Ama sen ruhumu paramparça ettin. Belki saçma bir neden ama gerçek olma düşüncesi bile yetiyordu. Bırak düşünceleri, senin o cevabı vermen beni öldürmüştü. Senin, benim gibi kardeşin yok! Ne benim gibi bir kardeş, ne senin gibi bir abi!" Deyip hıçkırarak ağladım. Evden kendimi zor atmıştım. Böyle olacağını biliyordum. Keşke dönmeseydim. Keşke sonsuza kadar dönmeseydim. Ne bu şehre, ne anneme, ne de babama. Gelmemeye gitseydim keşke...

Son!