TUTUŞMUŞ BERABER

12.

''Olur biter. Geçer gider. Ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var.''

''Ne?'' Diyen Mustafa abiyle olduğum yerde kaldım. Neler dönüyordu burada?

''Kardeş-'' Demesine kalmadan Mustafa abi Kemal'e bir yumruk sallamıştı. 

''Hih!'' Diye bir nida çıktı ağzımdan istemsizce. Mustafa abi baş parmağını bana sallayıp gözlerime baktı. 

''Yerinde dur!''  Diye bağırdıktan sonra Kemal'e bir iki yumruk daha salladı. Karşılık vermiyordu. 

''Lan o adam sana güvenip emanetini bırakıyordu, abisiydin lan onun! Ne değişti Kemal?!'' Diye gürlüyordu. Yanına gidip elini tuttum, elimi savurup omuzlarından silkeledi.

''Söyle lan söyle! Nasıl Baran'ın emanetine yan gözle bakarsın?!'' Demişti.

''Otur konuşalım!'' Dedi Kemal abi.

''Neler dönüyor burada?'' Gelen sesle hepimizin bakışı sese döndü. İşte şimdi büyük batırmıştık. 

''Baran?'' Dedi Mustafa abi şaşırmışca.

''Ne yapıyorsunuz lan siz? Niye vuruyorsun herife?!'' Diye bağırdı.

''Oturalım şöyle kardeşim.'' Dedi Mustafa abi. Kemal'in yanına adımlayacaktım ki, Mustafa abi sertçe kolumu tuttu. Abimin kaşları çatılmıştı. Şuradan kazasız belasız çıksak mı artık?

''Anlatın lan artık!''

''Sakin olacak mısın?!'' Abim daha da gerildi.

''Söyleyeceğin şeye göre Mustafa, uzatma!''  dediğinde korkuyla yutkundum. 

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

''Kalk!'' Dedi abim. Sertçe kolumu tutup kaldırdı

''Abi?'' 

Abim beni takmadan Kemal abiye döndü '' Bundan sonra kardeşimi göremeyeceksin, gerekirse onu alır giderim buralardan. Sen var ya çok gereksiz bir herifsin! Ulan çıldırmamak için zor duruyorum. Nasıl yaparsın lan nasıl? Kardeşim dedim oğlum sana! Kardeşin bil dedim. Ne yaptın? Yan gözle baktın. Ulan!'' Deyip gidecekken Mustafa abiyle zor tuttuk. 

''Baran, kardeşi-''

''Kardeşim deme bana! Değilim lan kardeşin falan. Bir daha konuşmayalım. Önüme çıkma! Çıkarsan seni olduğun yere gömerim!'' Deyip hızla kolumu tuttu ve arabaya sürükledi sinirle. 

''Abi?''

''Kes sesini!'' Ben ne yaptım arkadaş?! 

Hemen arabaya bindik. Hızla sürmeye başladı. Git gide nefesim daralıyordu.

''Abi.'' Dedim zor çıkan sesimle ama dinlemeden hızla gitmeye devam etti. Gözümden yaşlar gelince hıçkırmaya başladım. Çok daha zor nefes alıyordum.

''Ayışığı?'' Dedi korku dolu sesiyle. Hemen arabayı mahallenin başında durdurdu. Sarıldı ve başımın üzerini öptü.

''Tamam, tamam. Bak ben buradayım korkma. Yok bir şey.'' Dedi başımın üzerine sayısız öpücükler kondurarak. Artık ağlamalarım iç çekişlerine döndü. 

''Telefonunu ver!'' Dedi.

''Ne? Abi sen kendinde misin? O kadar şey dedin hiç bir şey demedim. Ama ben çocuk değilim! Telefonumu almak nedir?!''

''Bana bağırmayı kes! Bir süre bende kalacak o telefon, o sürede evden dışarıya adım attığını görürsem yeminim olsun ki Ayışığı alır giderim seni!'' Diye bağırdı. Başka çarem olmadığı için telefonu çıkartıp verdim.  Bende seviyordum ama.

Eve geldiğimizde abim kolumu tutup arabadan indirdi. Hızla eve sokup salonun ortasına oturttu. Annemler hızla gelip konuşmaya başladılar.

''Baran, ne yapıyorsun lan sen?!'' Diye bağırdı babam sinirle.

''Sende seviyorsun değil mi?!'' Diye bağırdı abim. Ne diyecektim? Nasıl bakacaktım yüzüne? Yanlış mıydı yaptığım?

''Ulan, ulan nasıl anlamadım ben. Nasıl yaparsınız lan siz? O mal herife güvenip kardeşimi emanet ederdim lan ben!'' Dedi gürleyerek. Bir sağa bir sola volta atıyordu. Sanırım ilk defa bu kadar sinirliydi ve ben çok korkuyordum.  Hızla kolumu kavrayıp sıkıca tutup kulağımın dibinde bağırdı.

''Bana bak, bundan sonra bu evden çıkmayacaksın. Sana da o lavuğa da gram güvenim kalmadı. Eğer ki evden çıktın, andım olsun gönderirim buradan seni. Kimsenin gözünün yaşına bakmam, annem de dahil! Anladın mı?!'' Diye bağırdı.

Hızla kolumu çekip ayağa kalktım.

''Abi, sevdim de ne oldu? Yanlış kişiyi sevdiğimi biliyorum. Ama böyle yaparsan beni kaybedersin.  Çok ciddi söylüyorum. Ben dört yıl sizden ayrı kalmışken en az dört yıl daha kalırım!'' Abim durmayıp hızla çenemi sıktı.

''Hele bir benden habersiz bir şey yap! Seni var ya Trabzon'a gönderirim.  Hiç istemeyeceğimiz şeyler olur Ayışığı. Sakın diyorum sakın!'' Deyip hızla çenemi bırakıp babamlara döndü.

''Bu, evden bir saniye ayrılırsa hepinizin çekeceği var demektir. Sakın diyeyim gözünüzün önünden ayırmayın!'' Deyip hızla çıkıp gitmişti. 

Oturduğum yerde çöküp ağlamaya başladım. Babam yanıma gelip başımı okşadı. 

''Ne oldu güzelim? Hadi anlat babana!'' dedi. Yorgunca kollarına bıraktım kendimi. 

''Hadi odanda konuşalım biz!'' Deyip kucakladı beni. Babam beni odama getirdiği zaman bir bebekmiş gibi yatağıma bıraktı beni. Yanıma kıvrılıp başımı okşadı.

''Anlat hadi bana...''

''Aşık oldum.'' Babam gerilse de hemen gevşedi.

''Ne var acaba bu kadar? Neler dedi o öyle?''

''Kemal abiye aşık oldum.'' Dediğimde babam dikleşti.

''Nasıl?''

''Baba biliyorum çok yanlış ama o da beni seviyor, tabii hala konuşamadık..''

'' Düzgün anlat şunu güzelim!'' Dedi.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

''Sakinim!'' diye söyleniyordu babam. 

''Tamam bak bu konu oturulup konuşulacak. Abine de bakma. Konuşur durur. Ben her zaman senin arkanda değil, yanındayım güzelim. Sakın korkma.'' Deyip sarıldı bana. Bende sarıldım. 

Son!