Attack on Zombies

Chapter 17

Ryo

"Excuse me for a second, we just wanted to ask if these two kids are related to you?" Huminto ako sa paglalakad ng May humarang sa dadaanan ko. Nilingon ko naman ang tinutukoy niya. Ang dalawang magkapatid

"No."

"Okay then--We are from Orphanage...
If you want to adopt them---"

"No. Take them you can go now" Dumiretso na ko ng lakad.

"Kuya, Ryo! Ampunin nalang natin sila--"

"I said no, that's final"

"Tama si Ryo. Gustuhin ko din silang ampunin pero hindi pwede.. Tara na.. pwede naman natin silang dalawin" Si Lorence na ang sumagot. Hinayaan ko nalang siya na magpaliwanag sa bunso.

Pagod na ako at gusto ko na magpahinga.

Bumalik na ako sa Van, pero hindi pa ko nakakalapit ng May humarang nanaman sa dadaanan ko.

Poker face na hinarap siya. "What do you need, Megan?"

"I just wanted to say thank you for--"

"Okay" Nilagpasan ko na siya. Pero Makulit ang babae dahil humabol ito sakin at ikinangla ang braso sakin.

"Ang Sungit mo naman masyado, hindi ka ba marunong ngumiti man lang o di kaya kahit konting talk? Sobra mong tahimik"

Patuloy lang ako naglalakad at diretso ang tingin sa daan. Hindi ko magawang pakinggan ang mga sinasabi niya dahil lumalabas lang ito sa kabilang tenga.

Ang gusto ko lang ay Magpahinga na

"Sana mapigilan nila ang pagkalat ng virus. Ryo, Sa tingin mo ba ay magagawa nilang mapigilan iyon sa loob ng maikling panahon?"

"Habang naiisip na patuloy kumakalat ang virus sa bansa pati sa buong mundo.. Natatakot ako, Ryo"

"Nakagawa sila ng Kakaibang nilalang na nagkakalat ng virus At Sana meron din silang Lunas na nagawa para doon.. Umaasa ako na meron"

"Pero.. Ang sabi ng mga sundalo at mga Nasa Frontline na napag-tanongan ko
Ay Wala pa daw lunas para doon..."

Tumigil ako sa paglalakad at ganon din siya.

Wala pa daw lunas para doon

Ayon lang ang naintindihan ko sa mga sinabi niya. Wala sa sariling Napatingin ako sa braso kung saan ako nakagat noong una.

Naalala ko yung mga Potion na binibigay niya sakin

Dalawang beses na iyon nangyari pero hindi parin ako tuluyan naging Zombie dahil sa Potion niya

"Ano yang tinitingnan mo, Ryo?" Nagtatakang tinignan niya ang tiningnan ko. Umiling lang ako at nagsimula nalang sa paglakad.

Kita ko pang nagkibit balikat nalang siya at nagpatuloy narin sa paglakad

"Ano kayang mangyari sa buong Mundo kung wala pala talagang lunas? Sa tingin mo ba kaya nilang pigilan yon?"

"They can. As simple, Kung gusto nilang mabuhay gagawa sila ng paraan para maka-survive" I ended the conversation. "And please Stop being so close, we're not friends" hinila ko ang braso ko sa pagkakahawak niya.

"Kaya nga lumalapit ako sayo kasi gusto ko rin maging kaibigan ka"

I frowned "But i don't like you" tumalikod na ko.

"Ouch!--Ang sakit mo naman magsalita!" Sambit niya at narinig ko pa ang pagpiyok nito at parang iiyak na. Napipilitan na humarap ako. Pinanood ko lang ito umiyak.

I don't know how to react. Hindi ako sanay na May umiiyak sa harap ko.

"I just want to be your friend, Kasi dahil saiyo nilagtas mo kami at hindi ko naman alam ang ibabayad sa pagtulong mo samin--"

"I didn't ask for exchange so don't bother. You don't have to force yourself to be my friend, it's just because you feel obligated or not still I don't need one..." Tinalikuran ko na siya at sumakay na sa van.

"I'm contented with my brothers" pahabol ko bago itaas ang windshield.

=====

Pagkahinto ko sa sasakyan ay mabilis na nagsibabaan ang mga kapatid ko at sinalubong ang mga magulang namin.

Pagkatapos ko e-park ang van ay sumunod narin ako.

Pagpasok ko ay ramdam ko na biglang bumigat ang atmosphere.. I let a deep breath.

Lumapit na ako Sakanila at nagbigay galang, I give them a solute gestures  bago umalis sa harap nila.

"Where are you going young man? We have to talk"

Nanatili lang ako nakatalikod at hinihintay ang sasabihin niya.

"Honey, I think they need to rest first and--" Pinutol na ni dad ang sasabihin ni Mom 

"There's no time for rest in this kind of situation!" Agad na bumalot ang maowtoridad na boses na sigaw niya sa buong sulok ng bahay

"About your mission.." panimula niya. "I'm so disappointed to you! All of you!"
Madiin na sambit niya.

Naikuyom ko nalang ang palad sa pagpipigil ng inis

"You failed your mission. Hindi niyo man lang nagawa ng maayos ang simpleng pinapagawa sainyo!"

"We're sorry dad--"

"Don't Sorry! Hindi mababalik ang libong-libong buhay na nawala dahil sa kapalpakan niyo!"

"Lalo ka na, Ryo! Hinayaan mo lang ang napadaming agent na hawak mo! Madami ang nabawas sa mga tauhan natin!"

"Masyado kayong naging kalmado! Hindi Porque kasama niyo ang mga Beteranong mga agent ay magpa-pakapante na kayo!"

"Napaka Maling kamalian ang nagawa niyo, Hindi man lang kayo Nag-iisip! Mga Istupido!"

Hindi ko na natiis at inis na hinarap siya. "You don't Know what is really happened that time, because you're not in there" madiin na sambit sakanya

"You didn't care on what happened to your sons in there, we fight for our life! To be back a complete in here! Like you just always remind to us!"

"You didn't ask if we're okay, and still your mind is on our failed mission!" Tiimbagang ko

"How will we protect that many people if those veterans got killed and turn to Zombies! Lucky us because we still alive and Pure human..."

"I don't care about what you want to say about me, Pero huwag mo idamay ang mga kapatid ko sa init ng ulo mo sakin"

"Ako ang Leader at May hawak ng madaming mga Agents, i should be the one who blame Kasi hinayaan ko lang sila instead ang mga kapatid ko ang inuna ko"

"Bakit hindi ka makipagpalit sa sitwasyon ko at hayaan kang mamili. Sigurado akong sila ang pipiliin mo dahil--" Pinutol na niya ang sasabihin ko

"No" umiling-iling ito at kita sa mukha nito ang sobrang disappointed sakin. "You don't need to choose if you can really do save them both, that's what a real leader do"

Natuod nalang ako sa kinatatayuan. Inaamin ko na natamaan ako sa sinabi niya, naiinis ako sa sarili!

"You will not grow to be a great leader if you don't have a mindset to be like one"

====

To be continued