Melina günlerce çalıştığı bir projeyi sunmak için gittiği üniversitede en yıkıcı felaketin içerisinde bulur kendini. Yıllarca içinde tuttuğu ve kimseye bir nebze belli edemediği o hislerin kayboluşunu izlerken, asıl sorun bu değildi. Asıl sorun; tüm...
Mutluluk her zaman bir kelebekti benim için, onu yakalamaya çalıştığım her an; ellerimin arasından sıyrılıp ay ışığına doğru uçuyordu. Ne zaman benden kaçmayı bırakıp bana konar, bunu bilmiyorum; tek bildiğim onu avuçlarımın içinde hissettiğim an, kırılan umudumun yeşerip içimde yeniden büyümeye çalışması olacaktı.
Göz kapaklarım yavaş yavaş açılırken kendimi yine karanlıkta buldum. Tüm bu olanların birer kabus olmasını çok istesem de anlaşılan her şey çok gerçekti. Son olanlar hâyâl meyâl aklımdan geçerken, düşüncelerimin içinde dolanan tek netlik; insanların bağırış sesleri oldu.
İyi de her şey çok normal bir anda ne oldu?
Ben kuliste sesimi duyurmaya çalışırken, onca arbedenin ardından şimdi bu sessizlik de neyin nesi?
Ayağa kalkıp elimle yoklaya yoklaya ilerlemeye devam ettim. Şuan neredeyim, saat kaç, diğerleri nerede, bu karanlık ne kadar daha sürecek? Tek bir cevap bulamadığım onca sorunun içinde boğulurken sessizliği bozan bir çıtırtı duyduğumda irkildim.
"Kim var orada?" Ayak sesleri yaklaşırken yüzüme tuttuğu fener gözlerimi kamaştırdığında elimi yüzüme tutup bir adım geri attım.
"Suyun var mı?" Yüzümü dehşetle bana bakan adama çevirdim. Gözleri mosmordu, yüzünün rengi de epey çekilmişti ve korkutucuydu o hali.
"Sana suyun var mı dedim, bana su ver. Bir damla su içmezsem öleceğim görmüyor musun?"
"İyi de suyum yok, hiçbir şeyim yok. Neredeyim onu bile bilmiyorum." Adam ellerini boğazıma geçirince nefes alamadım. "Bı-rak."
"Su içmemiş olsan suratın benim gibi olurdu, gayet sağlıklısın! Demek ki bir yerlerde suyun ve yemeğin var! Ben üç gündür tek lokma bir şey yemedim anlıyor musun? Şimdi bana yiyeceklerini nerede sakladığını söyle."
Ellerini gevşetince öksürükler eşliğinde nefes alıp verdim. 3 gündür bir şey yememiş ve o yüzden perişan bir hâlde görünüyordu. O hâlde ben üç gün boyunca uyuyor muydum?
"Bekle bir saniye, sana yemin ederim benim hiçbir şeyden haberim yok! Daha yeni uyandım ve burada neler olduğunu bile bilmiyorum."
Adamın bana inanmadığı yüzündeki öfkeden belliydi. "Yalan konuşma!" Saçlarımdan tutup beni sürüklemeye başladığında sesli sesli ağlamaya başladım.
"Bırak beni!"
"Kes zırlamayı da yürü!" Saçlarımı ondan kurtarmaya çalışırken adam aniden inleyince yere kapaklandı. Ne olduğunu anlamadan kendimi geri çektim.
